Το Τρίτο Μάτι
Επειδή ο συσχετισμός δυνάμεων, τόσο σε διεθνές επίπεδο, όσο και τοπικά είναι εξαιρετικά αρνητικός για τους λαούς, «πρέπει» να είμαστε ρεαλιστές. Επειδή δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τους ιμπεριαλιστές (ναι υπάρχουν ακόμη, έστω και αν έχουν απαληφθεί από το λεξιλόγιο μας) «πρέπει» να προσπαθούμε να «κερδίσουμε (;)» την εύνοια τους. Aς βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας. Και πώς θα κερδίσουμε την εύνοια τους; Πολύ απλά μη ερχόμενοι σε σύγκρουση μαζί τους, αφού αυτοί θα «λύσουν (;)» τα προβλήματα μας, κυρίως το εθνικό, επειδή το ταξικό (υπάρχει ακόμη στα μυαλά μας;) είναι δευτερεύων και πλήρως διαχωρισμένο από το πρώτο.
Γι’αυτό μπαινοβγαίνουμε στις πρεσβείες, πηγαίνουμε σε σεμινάρια επίλυσης διαφορών στην Ουάσιγκτον και όπου αλλού μας ζητηθεί, αφού ο κύριος στόχος – η λύση του εθνικού προβλήματος – πρέπει να επιτευχθεί μέσα από τους αναγκαίους συμβιβασμούς. Τι είναι προτιμότερο, να έχουμε 40.000 Τούρκους στρατιώτες στην Κύπρο ή ένα άγημα 650 Τούρκων στρατιωτών; Ας είμαστε ρεαλιστές. Το ότι σημασία δεν έχει ο αριθμός, αλλά η αναγνώριση με την υπογραφή μας, ενεργού επεμβατικού ρόλου – όπως και αν αυτός ονομαστεί – της Τουρκίας είναι ψιλά γράμματα.
Στο θέμα του φυσικού αερίου επίσης είμαστε ρεαλιστές. Οι μεγάλες πολυεθνικές θα μας προστατέψουν από την επιθετικότητα της Τουρκίας. Κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Θα γλείψουμε και εμείς κανένα κοκαλάκι. Γι’ αυτό σιγοντάρουμε τις διάφορες τριμερείς, τετραμερείς και πάει λέγοντας, αγνοώντας τους κινδύνους ενός γενικευμένου πολέμου. Άλλωστε επί δικής μας διακυβέρνησης περηφανευόμασταν για την πολυεπίπεδη εξωτερική μας πολιτική…
Στα θέματα της οικονομίας το κεφάλαιο είναι παντοδύναμο, γι΄αυτό ας μην τα βάζουμε μαζί του. Δεν είναι εποχές για απεργίες τώρα, δεν βγάζουν πουθενά. Μόνο η συναίνεση (υποταγή θα έλεγε το Τρίτο Μάτι) μπορεί να φέρει κάποιο όφελος για τους εργαζομένους. Για αυτό επιδιώξαμε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές να κατεβάσουμε ένα «καλό μεγαλο-εργοδότη» (ναι υπάρχουν και καλοί μεγαλο-εργοδότες αν δεν το γνωρίζατε), όπως αποκαλέστηκε από ηγετικό στέλεχος των συνδικάτων, προσπαθώντας να κάνουμε πράξη το άκρων άωτο της «κοινωνικής ειρήνης» – η εργατική τάξη ψηφίζει τον εργοδότη της!! Παγκόσμια πρωτοτυπία. Δυστυχώς ο υποψήφιος ήταν ειλικρινής πέραν του δέοντος και μας χάλασε τη μανέστρα.
Εντέλει, επειδή είμαστε ρεαλιστές απαρνηθήκαμε τα σύμβολα μας, την ιδεολογία μας, την ιστορία μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το Τρίτο Μάτι ομολογεί ότι έχει ένα ελάττωμα. Σιχαίνεται τους ρεαλιστές της Αριστεράς, τους επαναστάτες του καναπέ και του Facebook.
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ. Υψώνουμε ψηλά την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο και αγωνιζόμαστε για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι μία ουτοπία, όπως θα μας πουν οι ρεαλιστές της Αριστεράς, κάθε αγώνας για την «ουτοπία» είναι ένα βήμα προς τα μπρος για την κοινωνία, για την ανθρωπότητα, για τον ίδιο τον άνθρωπο.
