Ένας «άλλος» κόσμος που ζει ανάμεσα μας, με ιδιαίτερα προβλήματα ή μεγαλύτερους κίνδυνους, περνά αρχικά απαρατήρητος. Όμως, οι αδυναμίες που αντιμετωπίζει μπορεί να αποτελέσουν εστία κοινωνικών και υγειονομικών προβλημάτων.
Μια μερίδα του πληθυσμού μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα ή την πρόσβαση σε φαγητό, φάρμακα, είδη υγιεινής και κατάλληλη περίθαλψη. Οι κρατικές υπηρεσίες και οργανισμοί θα πρέπει με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσουν τόσο ενημερωτικά, όσο και ουσιαστικά το επερχόμενο πρόβλημα, απευθυνόμενοι σε αυτές τις ομάδες πληθυσμού και προσφέροντας στήριξη και φροντίδα, χωρίς προκαταλήψεις, αποφεύγοντας τη γκετοποίηση ή το στιγματισμό.
Μερικές κατηγορίες του πληθυσμού που βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο και για τις οποίες δεν γίνεται μέχρι σήμερα κάποια αναφορά, είναι:
• Οικονομικοί μετανάστες, εργαζόμενοι με «χαρτιά», των οποίων η εργασία έχει ανασταλεί. Ενίοτε χωρίς άμεση πρόσβαση σε υπηρεσίες και με ελλιπή ιατροφαρμακευτική φροντίδα, ενώ το στρες μεγαλώνει λόγω απόστασης με την οικογένεια.
• Παράτυποι μετανάστες που εργάζονται στη γκρίζα οικονομία, οι οποίοι δεν υπάρχουν στα αρχεία του κράτους και οπωσδήποτε δεν έχουν καμία νόμιμη πρόσβαση σε πληροφορίες και μέριμνα.
• Πρόσωπα με προβληματική ή παθολογική εξάρτηση σε ουσίες ή τζόγο παραμένουν έγκλειστοι ενίοτε με τις οικογένειες τους, χωρίς να μπορούν να λάβουν τις «δόσεις» τους ή φροντίδα, με αποτέλεσμα την έξαρση και όξυνση συμπτωμάτων εξάρτησης με καταστροφικές για τα ίδια και την οικογένεια τους συμπτώματα.
• Ανήλικοι και άλλοι οι οποίοι ξεπερνούν τα όρια τους με τη συνεχή χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών, κινητού τηλεφώνου και άλλων εν δυνάμει εξαρτησιογόνων μέσων, θέτοντας σε επιπλέον κίνδυνο την πνευματική και σωματική τους υγεία.
• Μακροχρόνια άνεργοι ή καινούριοι άνεργοι ή άτομα υπό διαδικασία κατάσχεσης της οικίας τους, των οποίων η αβεβαιότητα, το άγχος ή και οι ενοχές επιτείνονται, χωρίς να λαμβάνονται ειδικά μέτρα ουσιαστικής στήριξης μέχρι σήμερα από το κράτος.
• Οικογενειακά και κοινωνικά απομονωμένα άτομα, που περνούν στη μοναξιά την παρούσα κατάσταση εγκλεισμού, χωρίς δίκτυο επικοινωνίας.
Οι πιο πάνω ομάδες δεν εξαντλούν ασφαλώς το μέγεθος και την ποικιλία πληθυσμού που διατρέχει ή μπορεί να θέσει άλλους, σε κίνδυνο. Άτομα με ειδικές ανάγκες και άλλες κατηγορίες συμπολιτών μας των οποίων το πρόγραμμα έχει διαταραχθεί μπορεί να αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικείοι τους μεγαλύτερες δυσκολίες προσαρμογής.
Όμως, αποτελούν ομάδες που το κράτος και οι υπηρεσίες επιβάλλεται να στοχεύσουν προσφέροντας τα κατάλληλα μέσα στήριξης και ενημέρωσης για να μην εξελιχθούν σε κοινωνικά, βραδυφλεγή εκρηκτικό μηχανισμό. Είναι απαράδεκτο η κοινωνική απόσταση, ενώ είναι απαραίτητη αυτή την περίοδο, να οδηγήσει σε αποστασιοποίηση από τα κοινωνικά προβλήματα και τους κυοφορούμενους κινδύνους.
