Στις 11 του Απρίλη 1965 έπεσαν από τα δολοφονικά βόλια της φασιστικής ΤΜΤ οι ήρωες της κοινής ταξικής πάλης όλων των Κυπρίων, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης. Οι φασίστες έστησαν καρτέρι στους δύο αγωνιστές και τους δολοφόνησαν άνανδρα. Τους βρήκε ο θάνατος αγκαλιασμένους στον παλιό δρόμο Λευκωσίας-Λάρνακας κοντά στην Κόσιη. Σήμερα, για άλλη μια φορά τιμούμε τη μνήμη των δύο ηρωομαρτύρων συνεχίζοντας τον αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή, απελευθέρωση και πραγματική επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Η θυσία τους εμπνέει την αντιφασιστική πάλη του σήμερα και την αναγκαιότητα για κοινό αντικατοχικό αγώνα και ταξική πάλη. Μισιαούλης και Καβάζογλου έγιναν σύμβολα της φιλίας και της συνεργασίας των δύο κοινοτήτων, σύμβολα της κοινής ταξικής πάλης, σε μια δύσκολη περίοδο για τον κυπριακό λαό.
Οι ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις αξιοποιώντας τα φασιστικά στοιχεία και στις δύο κοινότητες δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμούν την κουτσουρεμένη κυπριακή ανεξαρτησία. Μπροστά στα μαύρα σχέδιά τους στάθηκαν οι κομμουνιστές με την αντίσταση και την αντιιμπεριαλιστική πάλη. Οι κομμουνιστές που αγωνίζονταν για τη συνεργασία των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια της ταξικής πάλης ήταν απειλή τόσο για τα «εθνικά όνειρα» των σοβινιστών, όσο και για τις ΝΑΤΟϊκές μεθοδεύσεις για μετατροπή της Κύπρου σε βάση των ιμπεριαλιστικών τους επιθέσεων.
Λαϊκή αγανάκτηση για τη δολοφονία των ηρωομαρτύρων
Η άνανδρη δολοφονία των δύο ηρωομαρτύρων προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση ανάμεσα στον κυπριακό λαό. Τα μηνύματα αγανάκτησης κατέφθαναν και από το εξωτερικό. Τέτοια ήταν η οργή, που οι δειλοί φασίστες δολοφόνοι δεν τόλμησαν να ομολογήσουν το έγκλημά τους και επιχείρησαν να ενοχοποιήσουν τους Ε/κ σοβινιστές… Παρ’ όλα αυτά δεν προσπάθησαν να κρύψουν το μίσος τους για τον Καβάζογλου, «τον κομμουνιστή που ήταν ανεπιθύμητος στην τουρκική κοινότητα»…
Δεν δείλιασε ο Καβάζογλου μπροστά στο φασισμό
Ειδικότερα ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ως μέλος της ΚΕ του ΑΚΕΛ (και πιστός στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αφού διατηρούσε προσωπικές διαφωνίες ως προς την πολιτική υπέρ της ένωσης), όργωνε όλη την επικράτεια της Κύπρου μεταφέροντας τις θέσεις των κομμουνιστών ανάμεσα στους Τ/κ. Θέσεις για την κοινή πάλη ενάντια στο σοβινισμό και τον ιμπεριαλισμό. Οι απειλές των θρασύδειλων της ΤΜΤ δεν τον πτόησαν. Συνέχισε τον αντιφασιστικό αγώνα, όταν άλλοι Τ/κ κομμουνιστές και δημοκράτες έπεφταν νεκροί από τα φασιστικά βόλια. Γνώριζε πολύ καλά το τέλος του, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για την Κύπρο, για τον εργαζόμενο, για την ειρήνη. Η ιδέα του φονικού δεν τον φόβιζε. Πολλές φορές εκμυστηρεύτηκε σε στενούς του συντρόφους ότι γνώριζε τι τον περίμενε, αλλά δεν δείλιασε ποτέ.
Ούτε από τις απειλές των Τ/κ σοβινιστών, ούτε από αυτές της Άγκυρας. Μια μέρα ενώ εντείνονταν οι ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις ενάντια στον κυπριακό λαό, ο Καβάζογλου έγινε δέκτης μιας απειλητικής επιστολής από την Άγκυρα με ένα λακωνικό «μήνυμα»: «Θα πεθάνεις προδότη». Δεν λύγισε ούτε μετά τις απειλές. Παρά τις αντιξοότητες και τον αυτοπεριορισμό του στο σπίτι του συντρόφου του, Χριστόφορου Τζιωνή, συνέχισε την πάλη για την Κύπρο. Συνέχισε την πορεία που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Αλλά παράλληλα οδηγούσε και στην πρακτική εφαρμογή των στίχων του αγαπημένου του ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ: «Σαν δεν καώ εγώ, σαν δεν καείς εσύ, σαν δεν καούμε εμείς, πώς θε να βγούνε τα σκοτάδια στο φως;»…
Εκείνη τη μοιραία μέρα συνόδευε στο ταξίδι του τον Καβάζογλου, ο φίλος και σύντροφός του Κώστας Μισιαούλης, στέλεχος του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Στο τελευταίο τους ταξίδι, αγκαλιασμένοι στη ζωή και στο θάνατο, έγιναν σύμβολο του κοινού ταξικού κι αντιφασιστικού αγώνα, σύμβολο της συμβίωσης και της συνεργασίας και μετέπειτα σύμβολο της επαναπροσέγγισης (μιας επαναπροσέγγισης όμως ταξικής και αντι-ιμπεριαλιστικής, μακριά από λογικές φιεστών, μπαλονιών, περιστεριών, ψυχολογικών κι ιμπεριαλιστικών χρηματοδοτήσεων). Και αυτό σε πείσμα των προθέσεων των δολοφόνων τους που πίστεψαν ότι με το θάνατό τους θα σκότωναν τη φωνή ενάντια στη διχοτόμηση και τον ιμπεριαλισμό.
Ιμπεριαλισμός και φασισμός ευθύνονται για τα δεινά
Σήμερα η θυσία τους είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Στις μέρες μας τιμούμε για άλλη μια φορά τη θυσία τους και οφείλουμε να κρατούμε ζωντανή την κοινή πάλη όλων των Κυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό.
Είναι καθήκον κάθε κομμουνιστή, προοδευτικού και δημοκρατικού ανθρώπου να σταθεί ανάχωμα στους φασίστες και τη μισαλλοδοξία που εκπροσωπούν. Όπως καθήκον του κάθε κομμουνιστή είναι να υψώσει ανάστημα και σε όσους καπηλεύονται αυτή τη θυσία για να εκφράσουν ακριβώς αντίθετες θέσεις από τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν οι δυο κομμουνιστές ηρωομάρτυρες. Που δεν ντρέπονται να καπηλευτούν τη θυσία τους ακόμη και για να προωθήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών που επιμένουν σε διχοτομικά σχέδια που πλέον βαφτίζονται ως δήθεν προσπάθειες λύσης του Κυπριακού.
Ο ίδιος όμως ο Καβάζογλου, λίγες μέρες πριν την άνανδρη δολοφονία, απαντούσε σε όσους καπηλεύονται σήμερα τη θυσία του για να υπηρετήσουν τα ιμπεριαλιστικά διχοτομικά σχέδια στο όνομα της «όποιας λύσης», που φοράει και μανδύα δήθεν αντιεθνικισμού. Απαντούσε ο ίδιος σε όσους σήμερα αντί να αναγνωρίζουν και να καταδικάζουν στον ίδιο βαθμό τα φασιστικά εγκλήματα των σοβινιστών, είτε μιλούσαν ελληνικά, είτε μιλούσαν τουρκικά, προσπαθούν να φορτώσουν ενοχές σε ολόκληρη την ε/κ κοινότητα. Τα εγκλήματα κατά του κυπριακού λαού, είτε έγιναν από Ε/κ, είτε από Τ/κ, έγιναν από φασίστες στην υπηρεσία του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Και η αναγκαία παραδοχή και καταδίκη των εγκλημάτων των Ε/κ φασιστών, σαφώς και δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της καταδίκης και των εγκλημάτων των Τ/κ φασιστών, αλλά και των μάστρων και των δυο, των ιμπεριαλιστών. Το «εκάμαμεν τζιαί εμείς πολλά» ισχύει, ένθεν κακείθεν για τους φασίστες, αλλά οι υπόλοιποι δεν πρέπει να το μετατρέπουμε άμεσα ή έμμεσα σε ένα «εκάμαμε μόνο εμείς» και μάλιστα διευρύνοντας το συλλογικά σε όλη την κοινότητα (ε/κ ή τ/κ).
Και τότε και σήμερα η μόνη αναγκαία απάντηση είναι η κοινή ταξική πάλη των Κυπρίων εργαζομένων ενάντια στο φασισμό, στην κατοχή και τον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους απολογητές του. Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Καβάζογλου να απαντήσει σε όλους αυτούς, μέσα από μια ομιλία που δόθηκε λίγο πριν το θάνατό του:
«Οι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου, Έλληνες και Τούρκους, στα βουνά για να πολεμούν ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι νέοι που ως χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια εργαστήρια και γραφεία, στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους. Αυτοί οι ίδιοι νέοι που αγωνίζονταν χέρι με χέρι για να κάμουν τη ζωή τους καλύτερη και να οδηγήσουν τη χώρα τους στην πρόοδο, αυτοί που στα κοινά αθλητικά γήπεδα συναγωνίζονταν με ευγενή άμιλλα για την ωραία νίκη, σήμερα δυστυχώς κουρδίζονται από τους ιμπεριαλιστές να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. […] Οι ιμπεριαλιστές για να προωθήσουν τους απαίσιους σκοπούς τους δημιούργησαν το μύθο και το ψεύδος πως είναι τάχα αδύνατο να συνυπάρξουν ειρηνικά οι δύο κοινότητες στην Κύπρο. Και με τη βοήθεια των πρακτόρων τους ξεσπίτωσαν κάπου 20 χιλιάδες Τούρκους και τους μάντρισαν σε τόπους που δεν διαφέρουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήμερα χιλιάδες Τούρκοι ζουν σαν νομάδες σε αντίσκηνα και στην ύπαιθρο μακριά από τα σπίτια τους, τα χωριά τους, τα χωράφια τους, τις ειρηνικές τους ασχολίες. Τα τουρκικά σχολεία είναι κλειστά και χιλιάδες παιδιά στερούνται τη μόρφωσή τους. Μια δράκα φασίστες, βοηθούμενοι από τους ιμπεριαλιστές και χρησιμοποιώντας όπλα και φασιστικές μεθόδους άρπαξαν την ηγεσία της τουρκικής κοινότητας. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα βάσανα του τ/κ πληθυσμού. Η φασιστική αυτή ομάδα εμποδίζει τον τουρκικό πληθυσμό να εκφράσει τα αληθινά του αισθήματα και τις σκέψεις του που στρέφονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Δεν είναι υπερβολή να συγκρίνουμε αυτά τα στρατόπεδα των Τ/κ προσφύγων με τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ και άλλων. Στο σκοτάδι της νύκτας πυροβολούν και δολοφονούν δημοκρατικούς δημοσιογράφους και προοδευτικούς παράγοντες της κοινότητάς μας. Συλλαμβάνουν, απαγάγουν και φυλακίζουν όσους τολμούν να μιλήσουν ελεύθερα και να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Τους βασανίζουν με μεσαιωνικά όργανα χιτλερικής επινόησης. Είμαστε σε θέση να αποδείξουμε με στοιχεία αδιάψευστα αυτά τα τρομερά πράγματα».
Ίδια τα φασιστικά βόλια ανεξαρτήτως εθνικών χρωμάτων
Τα φασιστικά βόλια δεν ξεχώριζαν Ε/κ και Τ/κ. Οι γριβικοί φασίστες και οι δολοφόνοι της ΤΜΤ πυροβολούσαν τον ίδιο στόχο: Την Κύπρο και το λαό της. Ο Καβάζογλου και ο Μισιαούλης, γνήσια τέκνα του κομμουνιστικού κινήματος, έκαναν πράξη μαζί με άλλους συντρόφους του, πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά του ΚΚΚ και του ΑΚΕΛ, πριν αυτό χάσει τον ταξικό χαρακτήρα του (δεκαετίες μετά).
Γιατί ο ιδρώτας των εργατών και η εκμετάλλευσή τους δεν ξεχωρίζει εθνικά χρώματα και ιδεοληψίες. Όπως και το 1958, όταν εντάθηκαν οι πολιτικές δολοφονίες κομμουνιστών και στις δύο κοινότητες από την ΕΟΚΑ και την ΤΜΤ, έτσι και στην περίπτωση των δύο ηρωομαρτύρων, τα φασιστικά βόλια δεν ξεχώριζαν Ε/κ και Τ/κ… Οι μαριονέτες των ιμπεριαλιστών άλλωστε υπηρετούσαν τον ίδιο αφέντη. Μόνο το γεγονός ότι η πρώτη φορά που ο ακροδεξιός Ραούφ Ντενκτάς ζήτησε αριθμητική ισότητα ήταν για το μοίρασμα της χρηματοδότησης της CIA για αντικομμουνιστικά εγκλήματα, τα λέει όλα… Ενώ οι ομοϊδεάτες του Ε/κ ήθελαν η μοιρασιά αυτών των αιματοβαμμένων χρημάτων από το ιμπεριαλιστικό κέντρο να γίνεται 80-20 στη βάση πληθυσμιακής αναλογίας, ο Ντενκτάς απαιτούσε όπως τα λεφτά της CIA μοιράζονται 50-50… Η δράση των φασιστών ένθεν κακείθεν κορυφώθηκε το 1974 με την εκτέλεση του δίδυμου ΝΑΤΟϊκού εγκλήματος, ανοικτή πληγή του οποίου παραμένει μέχρι σήμερα η τουρκική κατοχή.
O Iχσάν Αλί (σύμβουλος του Προέδρου Μακαρίου) έχει καταγράψει στα απομνημονεύματά του τη συνεργασία Ντενκτάς-Γιωρκάτζη για λογαριασμό της CIA αναφέροντας ανάμεσα σε άλλα ότι «ενεργούσαν για τα ξένα συμφέροντα» στα «πλαίσια ενός καλά προγραμματισμένου σχεδίου». «Σ’ εκείνες τις τραγικές μέρες (σ.σ. 1963) που οι οπαδοί του Γιωρκάτζη δολοφονούσαν αθώους Τούρκους και οι οπαδοί του Ντενκτάς δολοφονούσαν αθώους Έλληνες, ένας Τούρκος, που δεν είναι ορθό ν’ αναφέρω το όνομά του, βρισκόταν τυχαία στο γραφείο του Ντενκτάς. Σε μια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσε ο Ντενκτάς. Στην άλλη άκρη του σύρματος ήταν ο Γιωρκάτζης με τον οποίο άρχισε να γελά και ν’ αστειεύεται σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Την ίδια στιγμή οι οπαδοί τους αλληλοτρώγονταν», αναφέρει ο Αλί. Ο Ιχσάν Αλί στην αναφορά του για τη θυσία του Καβάζογλου, αναφέρεται και σε προσπάθεια Πουλίτσα-Γιωρκάτζη να τον ξεγελάσουν ότι ο Μακάριος τον ήθελε ομιλητή στην κηδεία. «Για να με εκθέσουν σαν κομμουνιστή ηγέτη των Τούρκων, μιας και ο Καβάζογλου ήταν γνωστός αριστερός. Είναι όπλο στα χέρια των φασιστών η κατηγορία ενός ηγέτη σαν κομμουνιστή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εξυπηρετούσε (σ.σ. ο Γιωρκάτζης) τον φίλο και συνεργάτη του Ντενκτάς», γράφει ο Ιχσάν Αλί.
