Είναι ο ιός Covid 19, η κύρια θανάσιμη απειλή για το σύγχρονο κόσμο;
Η έκθεση Global Wealth 2019 που δόθηκε πριν λίγους μήνες στη δημοσιότητα, δείχνει ότι ο παγκόσμιος πλούτος των νοικοκυριών αυξήθηκε στο 12μηνο Ιουλίου 2018-Ιούνιου 2019 κατά 2,6% σε σχέση με ένα 12μηνο νωρίτερα, φτάνοντας τα 360 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τι συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από αυτά τα νούμερα;
Ο πλούτος που έχει παραχθεί στο τελευταίο έτος, είναι κατά 70% μεγαλύτερος σε σχέση με δέκα χρόνια πριν (212 τρισ. δολάρια), ενώ οι προβλέψεις της Credit Suisse είναι ότι στα επόμενα πέντε χρόνια θα αυξηθεί κατά ακόμη 27%, αγγίζοντας το 2024 τα 459 τρισ. δολάρια.
Είναι αυτή η αλματώδης αύξηση στη παραγωγή και συσσώρευση πλούτου θετική για τους ανθρώπους των σύγχρονων κοινωνιών; Πως αυτή κατανέμεται εντός των κρατών και ευρύτερα μεταξύ τους και μεταξύ των ίδιων των ηπείρων του πλανήτη;
To μεγαλύτερο μέρος αυτού του πλούτου βρίσκεται στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας της ανθρωπότητας που συνεχίζει να συσσωρεύει χωρίς αύριο, στερώντας από δισεκατομμύρια ψυχές τα αναγκαία για ικανοποίηση των πλέον βασικών αναγκών.
Σύμφωνα λοιπόν με την έκθεση, περίπου 47 εκατομμύρια άνθρωποι, που αποτελούν μόλις το 0,9% των ενηλίκων του πλανήτη, κατέχουν σήμερα όλοι μαζί 158,3 τρισ. δολάρια, περίπου, δηλαδή το 44% του παγκόσμιου πλούτου. Έχουν ο καθένας ξεχωριστά, περιουσία μεγαλύτερη του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ενώ οι 55.920 εξ αυτών πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια και οι 4.830 πάνω από 500 εκατ. δολάρια.
Οι δε γεωγραφικές ανισότητες μεταξύ των κοινωνιών, μεταξύ των κρατών και μεταξύ των ηπείρων, καταδεικνύουν τον κυρίαρχο ιό που σαρώνει το πλανήτη, αλλά κανένας παγκόσμιος οργανισμός δεν τον χαρακτηρίζει ως τέτοιο. Πιο κάτω ο πίνακας, δείχνει την ανισότητα που επικρατεί.
Η τάξη των εκατομμυριούχων αύξησε το περασμένο έτος, κατά 1,1 εκατ. τα μέλη της, και γεωγραφικά αυτό συμβαδίζει με τα σύγχρονα κέντρα παραγωγής, εμπορίας και συσσώρευσης και καταγράφεται στις ΗΠΑ και στης Κίνα, ενώ σε κάθε ξεχωριστή χώρα, υπάρχουν τα ανάλογα νούμερα.
Ο συνολικός πλούτος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού έχει τετραπλασιαστεί μέσα σε μια εικοσαετία, από 39,6 τρισ. δολάρια το 2000, στα 158,3 τρισ. δολάρια το 2019. Το 43% των μελών αυτής της ελίτ κατοικεί στη Βόρεια Αμερική, το 28% στην Ευρώπη, ενώ το 16% σε χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού (εξαιρουμένων της Κίνας και της Ινδίας).
Είναι δηλαδή διασκορπισμένη σε συγκεκριμένες χώρες και περιοχές του πλανήτη και αποκτά το πλούτο στη βάση ξεχωριστών εθνικών οικονομιών που στεγάζονται όμως όλες σε μια παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, την οποία ελέγχουν μέσω διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Οι διεθνείς αυτοί οργανισμοί, θέτουν τους κανόνες στις σύγχρονες «ελεύθερες» οικονομίες, αλλά πλήρως ελεγχόμενες από τις πολυεθνικές και τα διορισμένα όργανα, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το χαρτοφυλάκιο του πλούτου της ομάδας των πάμπλουτων είναι παρόμοιο, με έμφαση σε μετοχές, ομόλογα, παράγωγα και άλλες αξίες του χρηματοοικονομικού τομέα που ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς από τις πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης και χαμηλών επιτοκίων, τις οποίες πολιτικές ακολούθησαν οι κεντρικές τράπεζες στα τελευταία 10 χρόνια, κατόπιν υποδείξεων από το ΔΝΤ και τη Παγκόσμια Τράπεζα.
Στην «απέναντι όχθη» -και ενώ μεσολαβούν δύο μεσαίες τάξεις- υπάρχουν περίπου τρία τρισεκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή πάνω από το 55% του ενήλικου πληθυσμού της Γης. Είναι οι ενήλικοι της ανθρωπότητας που έχουν πλούτο μικρότερο των 10.000 δολαρίων. Όλοι μαζί κατέχουν 6,3 τρισ. δολάρια, δηλαδή μόλις το 1,8% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου.
Ακραία ανισότητα
Ένα μεγάλο μέρος αυτής της τάξης, μαζί με τα εκατοντάδες εκατομμύρια ανηλίκων του Τρίτου Κόσμου, συνθέτουν περίπου το 50% της ανθρωπότητας που μετά βίας ξεφεύγει σήμερα από το φάσμα της ακραίας φτώχειας ζώντας μεταξύ ενός και πέντε (1-5) δολαρίων τη μέρα.
Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, που σχετίζεται άμεσα με την υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών κατακτήσεων και υποδομών, είναι και το εξής: Μόλις το 4% των παγκόσμιων φορολογικών εσόδων προέρχεται σήμερα από τη φορολόγηση του πλούτου, ενώ σε κάποιες χώρες το φτωχότερο 10% του πληθυσμού πληρώνει μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός του σε φόρους απ’ ότι το πλουσιότερο 10%.
Στις μέρες μας και μέσω πανδημίας, όπου η έλλειψη δημόσιων υποδομών υγείας και η υποστελέχωση τους, όχι μόνο δεν προκαλούν ντροπή στους αίτιους, αλλά χρησιμοποιούνται από τις παγκόσμιες ελίτ ως εργαλείο φόβου, με στόχο τη μετατροπή των ανθρώπων σε υποχείρια ενός απάνθρωπου συστήματος.
