Η διεθνής κρατική και εταιρική επικοινωνία του Covid 19, επικεντρώνεται στη προώθηση του όρου «επανεκκίνηση της οικονομίας». Υποβάλλεται έμμεσα, πλην άμεσα, πως η «επανεκκίνηση» πάει χέρι-χέρι με τη σταδιακή χαλάρωση των μέτρων περιορισμού της ελευθερίας των πολιτών.
Οι πολίτες λοιπόν, «θα καρπωθούν ξανά μέρος των ελευθεριών» που τους κατασχέθηκαν, δηλαδή θα ανακτήσουν μέρος της φυσιολογικής ζωής τους, ώστε να ξαναμπούν στο κύκλο της εργασίας και της επανεκκίνησης. Αυτό υποβάλλεται στις συνειδήσεις ως αντάλλαγμα για το τι θα ακολουθήσει.
Κυριαρχούν κραυγές περί εξάντλησης των οικονομικών δυνατοτήτων των κρατών, οπότε η επανεκκίνηση καθίσταται απαραίτητη ώστε τα ταμεία να ξαναγεμίζουν, μαζί με αυτά των εταιρειών.
Σε χώρες όπως η Ελλάδα, συζητείται ήδη σενάριο 15μερης εργασίας με μειωμένες απολαβές, ενώ αλλού μιλούν για «νέους όρους εργασίας για τη μετά Covid 19 εποχή».
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν φωνή στις ατζέντες και στα τραπέζια εκπόνησης των νέων όρων και των νέων συνθηκών. Οι τράπεζες έχουν ήδη υποθηκεύσει το μέλλον χιλιάδων νοικοκυριών και με τη λήξη της περιόδου αναστολής δόσεων, θα φανερώσουν τη σκληρή αλήθεια.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να «μεθύσουν με τα ψήγματα ελευθερίας» που θα τους επιστραφούν. Κανείς δεν είναι ελεύθερος σε ένα σύστημα που χρησιμοποιεί τη ζωή και την κοινωνική εργασία για ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου.
Προειδοποιούμε τους εργαζόμενους πως έρχονται μέρες και χρόνια δύσκολα και πέρα από την ταξική/κοινωνική ενότητα και αγώνα, δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανένα.
