Ο εορτασμός της 1ης του Μάη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους πρωτοπόρους εργάτες του Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, οι οποίοι το 1886 άνοιξαν τον δρόμο, διεκδίκησαν τα αυτονόητα. Απαίτησαν με βάση το σύνθημα 8-8-8, οκτώ ώρες εργασίας, οκτώ ώρες ανάπαυσης και οκτώ ώρες ψυχαγωγίας, καθώς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η εξέγερση στο Σικάγο ήταν η πιο μαχητική πορεία της εποχής, στην οποία έλαβαν μέρος 90 χιλιάδες εργάτες, ενώ σ’ ολόκληρη την Αμερική συμμετείχαν 350 χιλιάδες εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ (δες περισσότερα για την εξέγερση στο σύνδεσμο https://neaskepsi.com/?p=2920 και για την Πρωτομαγιά στην Κύπρο στο σύνδεσμο https://neaskepsi.com/?p=2895).
Έγραφε ο Ένγκελς για την 1η του Μάη, στο προοίμιο της 4ης γερμανικής έκδοσης του Κομμουνιστικού Μανιφέστου στα 1890, επιτρέποντας συγκρίσεις και παραλληλισμούς με το σήμερα:
«Καθώς σύρονται αυτές οι γραμμές, το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής ανασκοπεί τις δυνάμεις του. Κινητοποιείται ως ένας στρατός, υπό ένα φορέα και παλεύει για ένα άμεσο στόχο: την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα η οποία πρέπει να νομοθετηθεί. Το φάντασμα ενώπιον μας, θα υποχρεώσει τους καπιταλιστές και τους ιδιοκτήτες γης να συνειδητοποιήσουν ότι σήμερα, οι προλετάριοι όλης της γης, είναι στ’ αλήθεια ενωμένοι. Αν ήταν μόνο μαζί μου ο Μαρξ για να το δει αυτό με τα μάτια του!» .(μτφ σύνταξης)
Ο Λένιν, έγραφε το 1896 για την Εργατική Πρωτομαγιά και την αξία των αγώνων:
«Στην Γαλλία, την Αγγλία, την Γερμανία και άλλες χώρες όπου οι εργαζόμενοι έχουν ήδη ενωθεί σε ισχυρά συνδικάτα και έχουν κερδίσει για τον εαυτό τους πολλά δικαιώματα, οργάνωσαν την 1η Μαΐου, μια γενική αργία της Εργασίας. Φεύγοντας από τα ασφυκτικά εργοστάσια, παρελαύνουν ξετυλίγοντας πανό, με τους ήχους μουσικής, κατά μήκος των κεντρικών δρόμων των πόλεων, αποδεικνύοντας στα αφεντικά τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη τους. Συγκεντρώνονται σε μεγάλες μαζικές διαδηλώσεις όπου γίνονται ομιλίες που εξιστορούν τις νίκες επί των αφεντικών κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους και θέτουν μελλοντικά σχέδια πάλης. Υπό την απειλή της απεργίας, τα αφεντικά δεν τολμούν να επιβάλουν πρόστιμο στους εργαζόμενους, επειδή δεν εμφανίζονται στα εργοστάσια εκείνη την ημέρα. Την ημέρα αυτή οι εργαζόμενοι υπενθυμίζουν επίσης στα αφεντικά την κύρια απαίτησή τους: 8 ώρες εργασίας, 8 ώρες ανάπαυσης και 8 ώρες αναψυχής. Αυτό απαιτούν τώρα οι εργαζόμενοι άλλων χωρών». (Φυλλάδιο για την Ένωση Αγώνα για την Απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης της Πετρούπολης, μτφ σύνταξης)
Στην Κύπρο του 2020 και στα χρόνια που μεσολάβησαν από την καπιταλιστική κρίση του 2008, η επιβολή μνημονίου σε συνθήκες άγριου κυνηγητού των εργατικών κατακτήσεων ενός αιώνα σε ολόκληρη την Ευρώπη, συνθέτουν το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου.
Ένα νέο εργατικό δίκαιο, έχει σταδιακά απορρυθμίσει και εμβολιάσει με αβεβαιότητα τον βίο της εργατικής τάξης.
Στις μυλόπετρες της Νέας Οικονομικής Διακυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν συνθλιβεί μισθοί και ωφελήματα, εργασιακές σχέσεις, ωράριο και συνθήκες δουλειάς. Το εργατικό κόστος για τις μεγάλες επιχειρήσεις έχει συμπιεστεί τόσο, ώστε να έχει ανέλθει η λεγόμενη flexicurity, η επισφάλεια στις εργασιακές σχέσεις με περισσότερη ημιαπασχόληση και ανεργία και αυξημένη κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο.
Κατά την περίοδο της πανδημίας η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέστειλε τα κριτήρια του Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και τους κανόνες κρατικών ενισχύσεων προ του φάσματος της ολικής καταστροφής. Εξάντλησε την αλληλεγγύη της, κύρια στη συντήρηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων βιομηχανιών, την ίδια στιγμή που τα αποδεκατισμένα από τη χρόνια λιτότητα Συστήματα Υγείας, κατέρρεαν από τα χιλιάδες κρούσματα κοροναϊού.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών, της ενέργειας και της δημόσιας υγείας, έδωσαν την ευκαιρία σε ξένους κολοσσούς να αυξήσουν την παρουσία και παρέμβαση τους μέσω απευθείας ξένων επενδύσεων κολοσσών. Αυξάνουν ταυτόχρονα και με διάφορους τρόπους, το κόστος για το λαό, ενώ όπως διαφαίνεται με την κρίση της πανδημίας, η αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ίδιας της ζωής μεταβάλλεται και υποβιβάζεται. Σε κάθε κρίση του συστήματος, η αξία της ανθρώπινης ζωής υποβιβάζεται για να εκμηδενιστεί το κόστος ενόψει την επανεκκίνησης κάθε φορά.
Η σημασία του δημόσιου τομέα έγινε σήμερα εμφανής, μέσα από την προσπάθεια του προσωπικού στα νοσοκομεία. Εργαζόμενοι της υγείας που αντέχουν, σώζουν ζωές, παρά την θλιβερή αντιμετώπιση με μειωμένα κονδύλια και δαπάνες από την κυβέρνηση. Κι όμως το ΓΕΣΥ προνοεί την αυτονόμηση των νοσοκομείων, εννοώντας δηλαδή, να μετατραπούν σταδιακά σε επιχειρήσεις στη λογική του κέρδους. Η λογική αυτή είναι η ίδια που οδήγησε σε κατάρρευση τα συστήματα υγείας παγκόσμια, με αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες ζωές και να τεθούν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε περιορισμό καραντίνας.
Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν πωληθεί από τις κυπριακές τράπεζες σε ξένα funds με σκοπό να κατασχέσουν και να εκποιήσουν κατοικίες και περιουσίες, ώστε οι τράπεζες να εξυγιανθούν από την έκθεση τους. Μια νέα κατηγορία υποψήφιων άστεγων κυοφορείται. Το πάλαι ποτέ αποκούμπι των μικρών, ο Συνεργατισμός έχει εκποιηθεί σε μια μαθηματική πορεία αποσύνθεσης που ξεκίνησε με την αρχική υπαγωγή του σε ανακεφαλαιοποίηση μέχρι την τελική διάλυση του.
Το απάνθισμα των πληγμάτων δεν εξαντλείται στα όσα έχουν αναφερθεί. Το εργατικό ταξικό κίνημα συνεχίζει να βρίσκεται σε οπισθοχώρηση μετά από αλλεπάλληλες ήττες σε αγώνες που δεν δόθηκαν ή που δεν δόθηκαν όπως έπρεπε, ποτέ. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν διαδραματιστεί όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω, κανένας μαζικός εργατικός αγώνας αντίστασης δεν καταγράφηκε.
Σήμερα, αιτήματα για αποκατάσταση και ενίσχυση της κοινωνικής, εργατικής πολιτικής και ειδικά η στήριξη και υποστήριξη της δημόσιας υγείας, είναι επίκαιρα και αναγκαία.
Στέλνουμε το μήνυμα σε όλη την οικογένεια των εργαζομένων: Nα μην θυσιαστούν ξανά οι εργαζόμενοι σε ακόμα μια κρίση, αλλά να οργανωθούν και να απαιτήσουν προστασία του βιοτικού τους επιπέδου και της εργασίας.
Το επείγον σύνθημα για την εργατική τάξη είναι ένα: Να σταθεί στα πόδια της, να οργανώσει τη δύναμη και τα αιτήματα της, να αντισταθεί με υπερηφάνεια και αποφασιστικότητα και να χαράξει το δικό της μέλλον.
«Νέα Σκέψη»
