Ο κύκλος των αντιφάσεων περνά και από τη Βουλή.
Η συζήτηση για το νομοσχέδιο στήριξης των τραπεζών με κρατικές εγγυήσεις, ώστε αυτές να δανείσουν τις επιχειρήσεις, απλά επιβεβαιώνει κάποιες βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού.
Σύμφωνα με τον Μαρξιστή διανοητή David Harvey, κύρια αντίφαση υπάρχει μεταξύ της Αξίας Χρήσης και της Ανταλλακτικής Αξίας, η οποία αντίφαση εξαρτάται με τη σειρά της από την ύπαρξη του χρήματος που έχει αντιφατική σχέση με την Αξία ως κοινωνική εργασία.
Σύμφωνα με τον Harvey λοιπόν, υπάρχει βαθιά σχέση ανάμεσα στη διαιώνιση της χρηματικής μορφής ανταλλαγής αξιών και της διαιώνισης των δικαιωμάτων ατομικής ιδιοκτησίας (το χρήμα συνεπάγεται τα δικαιώματα ατομικής ιδιοκτησίας και αντιστρόφως).
Αυτό επιτρέπει σε άτομα ως ιδιώτες, νόμιμα και ελεύθερα να ιδιοποιούνται για λόγου τους, τους καρπούς της κοινωνικής εργασίας (το κοινό πλούτο) μέσω αυτής της ανταλλαγής που αφορά στην εμπορευματοποίηση της εργατικής δύναμης και τη «μίσθωση» της από το κεφάλαιο.
Το χρήμα λοιπόν ή η ρευστότητα στην αγορά, δεν είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ύπαρξη υλικών αγαθών σε υπεραγορές και αποθήκες. Είναι όμως το μέσο για να μισθωθεί η εργασία για παραγωγή υπεραξίας και στη συνέχεια το χρήμα αυτό να επιστρέψει στους κεφαλαιοκράτες με τη μορφή ανταλλακτικής αξίας για προμήθεια απαραίτητων για την επιβίωση των εργατών, αγαθών.
Αγαθά που οι ίδιοι έχουν παράξει με την κοινωνική τους εργασία.
Η χρηματοδότηση λοιπόν των επιχειρήσεων σκοπό έχει την τόνωση του κύκλου των αντιφάσεων που οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: Στη συσσώρευση του πλούτου με αντάλλαγμα το μισθό επιβίωσης των εργαζομένων.
