Σε ένα γράμμα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στα παιδιά του, απεικονίζεται η ηθική του ανθρώπου, όπως σημειώνει ο καθηγητής φιλοσοφίας Μιγκελ Μαρτίνεζ Σάινθ στη μελέτη του «Ο νέος Άνθρωπος του Τσε Γκεβάρα» (2004). Γράφει ο Τσε στα παιδιά του (1965, ελεύθερη μετάφραση): «O πατέρας σας υπήρξε ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, ελεύθερα, για αυτό μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι τήρησε με ευλάβεια τα πιστεύω του. Μεγαλώνοντας, να γίνετε καλοί επαναστάτες. Να θυμάστε ότι η υπέρτατη αξία βρίσκεται στην Επανάσταση και ότι κάθε ένας από εμάς, μόνος, δεν αξίζει τίποτε. Πάνω απ’ όλα, να είστε πάντα σε θέση να νιώσετε βαθιά οποιαδήποτε αδικία συμβαίνει εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο γνώρισμα σε έναν επαναστάτη. Για πάντα παιδιά μου. Ακόμη ελπίζω να σας ξαναδώ. Ένα μεγάλο φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά από το μπαμπά».
Η επαναστατική ανυπόκριτη ηθική, η ανθρωπιστική ολιστική διάσταση και η αγάπη στα παιδιά του αναδεικνύουν την εμβέλεια του νέου ανθρώπου που πατά γερά στη γη. Του ανθρώπου στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Η σύγκρουση για το νέο κόσμο δεν είναι μια ατομική υπόθεση απλά. Δεν είναι μια περιστασιακή πράξη αποξενωμένη από το ιδανικό του νέου κόσμου που για τον Τσε προϋπέθετε την κατάργηση των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων και τον ορισμό του ιστορικού ταξιδιού στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό της αταξικής κοινωνίας. Γιατί ο επαναστάτης είναι σε θέση να νοιώσει την αδικία εναντίον οποιουδήποτε και οπουδήποτε, αλλά και να συνεισφέρει στην απαλλαγή του κόσμου από αυτή.
Με αυτή την έννοια, ο Τσε διδάσκει ένα νέο για την παλαιά κοινωνία ήθος. Ο Τσε διδάσκει στην πράξη το ήθος των πρωτοπόρων, της κοινότητας που υψώνει τη γροθιά και αναδεικνύει το ανάστημα της. Είναι για αυτό που αποτελεί υπόδειγμα έμπνευσης για κάθε εκμεταλλευόμενη κοινωνία, χώρα, λαό, κοινότητα. Για κάθε αδικημένο άνθρωπο.
Από τις εξεγέρσεις στην Γαλλία στα μέσα του 19ου αιώνα, στον αντιφασιστικό αγώνα στην Ισπανία την τέταρτη δεκαετία του 20ου αιώνα, τους έγχρωμους Αμερικανούς αθλητές στους Oλυμπιακούς του 1968 για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέχρι το «Εμπρός της γης οι Κολασμένοι», οι άνθρωποι υψώνουν ολόκληρο το χέρι και το σφίγγουν σε γροθιά, αντί να προτάσσουν το δάκτυλο. Για να κοπεί στους άλλους, ξέρεις εσύ σε ποιους, όπως λέει και η Λιάνα, «η θρασύτατα υψωμένη παρασιτική τους χούφτα».
ΥΓ. Το ποίημα στο τίτλο ανήκει στον Γιάννη Δάλλα.
