Οι αντιδράσεις της κοινωνίας το τελευταίο διάστημα, ως αποτέλεσμα των αδιεξόδων που φόρτωσαν οι διαχειριστές του συστήματος, τον τόπο, παίρνουν νέες διαστάσεις, πρωτόγνωρες για την Κύπρο. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, μα κυρίως νέοι, χωρίς να λάβουν καμιά κομματική ή άλλη καθοδήγηση, χωρίς την «έγκριση του κράτους», βγήκαν στους δρόμους, κόντρα σε απαγορευτικά διατάγματα, απαιτώντας πράγματα που φαίνεται να έρχονται σε ρήξη με το κατεστημένο.
Απαίτησαν:
• Τερματισμό των ανελεύθερων διαταγμάτων της πανδημίας που φτωχοποιούν μεγάλο μέρος του λαού.
• Τερματισμό των αντιλαϊκών νόμων και πολιτικών που προκαλούν φτώχεια και εξαθλίωση σε οικογένειες, στους νέους του τόπου, στους συνταξιούχους, στους εργαζόμενους και στους άνεργους.
• Κοινωνικές πολιτικές που θα επιφέρουν αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της μείωσης του χάσματος πλούσιων και φτωχών.
• Τερματισμό της ομηρείας της κοινωνίας, από συμμορίες που επιτάσσουν το κράτος για εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
• Τερματισμό της διαπλοκής των θεσμών, η οποία γίνεται εις βάρος του λαού, του παραγόμενου πλούτου, της νομιμότητας και της δημοκρατίας
• Τερματισμό της λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, οι πορείες σε δρόμους και πλατείες, τα συνθήματα και η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών, έφεραν φόβο και ανησυχία σε αρκετούς. Η Κύπρος που γνωρίσαμε, η Κύπρος των προηγούμενων δεκαετιών, η Κύπρος των ηλικιών που μας οδήγησαν στην ΕΕ και στα σημερινά αδιέξοδα, δεν διακρινόταν για τέτοιου είδους φαινόμενα. Ποιος θα ελέγξει τις χιλιάδες που κόντρα σε διατάγματα και χωρίς κομματική υποστήριξη και πλαίσια, κατέβηκαν στους δρόμους συγκρουόμενοι με τις απαγορεύσεις, τις συναινέσεις των κομμάτων και τη μέχρι πρόσφατα διαμορφωμένη κουλτούρα στο τόπο;
Οι συνήθεις «νούσιμοι», που κλείνουν εργολαβικά τα μάτια και τη συνείδηση εδώ και χρόνια, στα γεγονότα που οδήγησαν στις σημερινές συνθήκες, σπεύδουν να αναρωτηθούν δήθεν, «γιατί να καλλιεργείται η τοξικότητα και ο διχασμός και να οδηγείται ο λαός σε ρήξη με το κράτος»;
Η Κύπρος και ο λαός της, από το 2004 που εντάχθηκε στην ΕΕ, έχει μέχρι σήμερα βιώσει ρήξεις και βιασμούς κατ’ εξακολούθηση. Η θαυμαστή συνεργασία πολλών με διαφορετικές ιδεολογίες και πολιτικές, ώστε να περάσουν νόμοι, διαδικασίες και εγκληματικές πρακτικές, καταγράφεται στην ιστορία ως το χρονικό που οδήγησε στη σημερινή ρήξη.
Ποιοι επέβαλαν τη «ρήξη»;
• Όταν το 2012 επιβλήθηκαν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, χωρίς να συναινέσουν οι επηρεαζόμενοι, δεν ήταν ένα βήμα «ρήξης με το λαό», το οποίο επιβλήθηκε με φόβητρο τη «καταστροφή της εθνικής οικονομίας»;
• Όταν το 2013, επιβλήθηκε το κούρεμα των ιδιωτικών καταθέσεων δεν ήταν «ρήξη» των θεσμών με την κοινωνία με το φόβητρο της οικονομικής καταστροφής;
• Όταν θεσμοθετήθηκε η εργασία με προσωπικά συμβόλαια και απολαβές 600 ευρώ το μήνα, χωρίς παρεμφερή ωφελήματα και κοινωνική ασφάλιση, δεν ήταν «ρήξη» του κράτους με τους νέους;
• Όταν το ποσοστό των ανθρώπων στη πατρίδα μας που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, είναι σταθερά μεταξύ 25% – 30% εδώ και 10 χρόνια, δεν είναι αυτό «ρήξη» του κράτους με το λαό;
• Όταν επιβλήθηκε το ξεπούλημα της μεγαλύτερης λαϊκής κατάκτησης, του Συνεργατισμού, ρίχνοντας στη φτώχεια και στα δόντια των εμπορικών τραπεζών το λαό, δεν ήταν «ρήξη με το λαό;
• Όταν επιβλήθηκε διά νόμου η εκποίηση περιουσιών και κυρίως της οικογενειακής στέγης, «για να σωθούν οι τράπεζες και η εθνική οικονομία», δεν ήταν «ρήξη» με το λαό;
• Όταν προωθείται η διαδικασία ιδωτικοποιήσεων σε αεροδρόμια, λιμάνια, ημικρατικούς οργανισμούς κλπ, δεν είναι ρήξη με τα συμφέροντα του λαού;
Η πρόσφατη ιστορία της Κύπρου, είναι γεμάτη μελανές σελίδες που ρήμαξαν τις κοινωνικές κατακτήσεις και το κοινωνικό πλούτο. Περιέχει λαμπρές σελίδες για τη διάσωση του κάθε λογής κεφαλαίου, στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Μεγάλο μέρος του λαού, έχει απογοητευτεί και απαξιώσει τους θεσμούς επιλέγοντας την αποχή και τη σιωπή. Αυτό δεν φαίνεται να προβλημάτισε τους «νούσιμους» και όσους έχουν τη θεσμική ευθύνη, καθώς με αυτή τη στάση, κανείς τους δεν διέτρεχε κίνδυνο. Με την αποχή του λαού από τις πολιτικές ζυμώσεις και διαδικασίες, η συσσώρευση συνεχίζεται με νόμους και κίνητρα και κάθε λογής στήριξη. Οι παράνομες και έκνομες διαδικασίες, η καταλήστευση του λαού, του κοινωνικού και φυσικού πλούτου, βαφτίζονται ως «οικονομική ανάπτυξη για το τόπο». Η εξέλιξη της προόδου του τόπου έχει μπλοκαριστεί και ως αποτέλεσμα γεννά φτώχεια και εξαθλίωση από τη μια και για την ακριβώς απέναντι πλευρά, γεννά πλούτο.
Μεγάλο μέρος του λαού έχει απολέσει την εμπιστοσύνη του προς του θεσμούς του κράτους, έχει ξεπεράσει την ευφορία που τον πότισαν αναφορικά με την ΕΕ και τη ζωή του, έχει απηυδήσει. Μεγάλο μέρος του λαού δεν έχει και πολλά πράγματα για να χάσει πλέον, αν συγκρουστεί με ότι τον καταπιέζει.
Η συγκεκριμένη ρήξη που φοβούνται οι βολεμένοι, είναι η απάντηση της εξέλιξης της ιστορίας, όταν θελήσει να προχωρήσει μπροστά. Και επειδή θα ποδοπατήσει αρκετούς άμα γυρίσει, δεν αποκλείεται οι ένοχοι να συνεχίσουν τη συνεργασία τους, αυτή τη φορά για «αποπυροδότηση του κλίματος» και επαναφορά του λαού σε συνθήκες ύπνωσης. Όσοι αφυπνίζονται, ας επαγρυπνούν.
