Με την εξαίρεση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενημερώθηκε για τη σεξουαλική παρενόχληση (ανηλίκων μέσω διαδικτύου), η Βουλή δεν φαίνεται να συζητά με θέρμη, ούτε το πρόβλημα, ούτε το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο που επιτρέπει σε θύτες να εγκληματούν κατά σώματος και ψυχής και σπρώχνει τα θύματα στην «ανωνυμία». Όχι ότι μια συζήτηση είναι αρκετή. Όμως, η πολιτική απάθεια σε αυτές τις συνθήκες ενισχύει την έμμεση ή άμεση συγκάλυψη. Ιδιαίτερα όταν η σεξουαλική βία αφορά σχέσεις εξουσίας, σχέσεις εργαζομένων, «ηγετών και ακολούθων», οι οποίοι πρέπει να «αποδεχτούν» την αυθαιρεσία των όποιων αφεντικών και δομών που μετατρέπονται σε φορείς καταπίεσης. Η σεξουαλική βία είναι εξίσου βίαιη με άλλες μορφές για τις οποίες γίνονται καμπάνιες πρόληψης και καταδίκης. Στην Κύπρο τόσο γενικευμένη είναι η πρόληψη της βίας που θεσπίστηκε η κάρτα φιλάθλου με πρόφαση της αντιμετώπιση της βίας. Τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται πλέον στην Κύπρο δείχνουν ότι η σεξουαλική παρενόχληση ιδιαίτερα από θύτη που βρίσκεται σε δημόσια θέση ή αξίωμα (ομοσπονδίες, πολιτική, εκκλησία, θέατρο κ.α.) και τα φώτα της εξουσίας μπορεί να είναι στραμμένα πάνω του/της, είναι πιο συχνή από τη βία στα γήπεδα, αλλά παρόλα αυτά η ανάδειξη του προβλήματος παραμένει, λανθασμένα έως και ύποπτα, ατομική υπόθεση. Η αποσιώπηση τέτοιων περιπτώσεων φαίνεται να είναι πιο συχνή από την αποκάλυψη τους.
Ο νόμος ορίζει ότι «παρενόχληση» σημαίνει ανεπιθύμητη από τον αποδέκτη της συμπεριφορά σχετιζόμενη με το φύλο ενός προσώπου, η οποία έχει ως σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου, ιδιαίτερα όταν δημιουργεί ένα εκφοβιστικό, εχθρικό, εξευτελιστικό, ταπεινωτικό ή επιθετικό περιβάλλον. Ότι «Σεξουαλική παρενόχληση» σημαίνει ανεπιθύμητη από τον αποδέκτη της συμπεριφορά σεξουαλικής φύσεως, η οποία εκφράζεται με λόγια ή με πράξεις και έχει ως σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου, ιδιαίτερα όταν δημιουργεί ένα εκφοβιστικό, εχθρικό, εξευτελιστικό, ταπεινωτικό ή επιθετικό περιβάλλον κατά την απασχόληση ή την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση ή κατά την πρόσβαση σε απασχόληση ή επαγγελματική εκπαίδευση ή κατάρτιση.
Αν το θύμα, το υποψήφιο θύμα ή ακόμα ο θύτης, συνεχίσουν να βλέπουν ότι οι κατέχοντες τη δημόσια εξουσία δεν ενδιαφέρονται, ότι για παράδειγμα δεν ενοχοποιούν ρητά την παρενόχληση, ανέχονται την υφέρπουσα απειλή για δυσμενή μεταχείριση λόγω απόκρουσης ή καταγγελίας σεξουαλικής παρενόχλησης τότε, οι ιθύνοντες αποσιωπούν ένα ποινικό αδίκημα το οποίο δεν αποτελεί ιδιωτική διαφορά. Εξίσου σημαντική είναι η υποχρέωση του οικογενειακού, φιλικού και επαγγελματικού περιβάλλοντος του θύματος για υποστήριξη του με κάθε πρόσφορο μέσο που μπορεί να αποκαταστήσει σε ένα βαθμό το πλήγμα στην αξιοπρέπεια. Ακόμα περισσότερο, είναι τεράστια κοινωνική υποχρέωση για τη νέα γενιά να προστατευθεί μέσω της πρόληψης, καταστολής και πολιτικής υποστήριξης, ώστε όσοι γνωρίζουν να τολμούν να καταγγέλλουν.
Τέλος, ενδιαφέρον αποκτά η δήλωση της Επίτροπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού Δ. Μιχαηλίδου που υπέδειξε, πως και η απόκρυψη πράξεων σεξουαλικής παρενόχλησης από κάποιον που γνωρίζει, συνιστά ποινικό αδίκημα. Με άλλα λόγια το σπάσιμο της σιωπής είναι κοινωνική υπόθεση και δεν αφορά μόνο το θύμα. Το τσάκισμα των καταναγκασμών που συντηρούν τη δράση των θυτών πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα μια προοδευτικής κοινωνίας. Ιδιαίτερο καθήκον έχουν οι φορείς της κοινωνικής αλλαγής, που δεν ανέχονται, δεν συγκαλύπτουν, αποκαλύπτουν και τσακίζουν και τη σεξουαλική βία.
