Διεθνής Μέρα της Γυναίκας η 8η του Μάρτη, αλλά δεν είναι ευρέως γνωστός ο λόγος καθιέρωσης της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Η μέρα αυτή δεν έχει τίποτα να κάνει με φεμινιστικά κινήματα και αταξικές προσεγγίσεις του γυναικείου ζητήματος. Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με λουλουδάκια, γυναικείες εξόδους σε νυκτερινά κέντρα και σχετικούς διαγωνισμούς και lifestyle.
Ακριβώς το αντίθετο.
Είναι μια διεθνής μέρα άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα και τους ταξικούς αγώνες ενάντια στην εργασιακή ανισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα.
Η Β` Διεθνής Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε τη μέρα της 8ης Μάρτη σαν Διεθνή Μέρα της Γυναίκας, μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν. Η Κλάρα Τσέτκιν, ήταν επιφανής στέλεχος του Γερμανικού και του Παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ήταν επικεφαλής του προλεταριακού κινήματος των γυναικών της Γερμανίας και δούλεψε στις διεθνείς σοσιαλιστικές οργανώσεις των γυναικών, ενώ από το 1921 ήταν μέλος του προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Διεθνούς και επικεφαλής της Διεθνούς Γραμματείας Γυναικών της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Η καθιέρωση αυτή της επετείου έγινε με σύνθημα την πάλη για τα δικαιώματά της γυναίκας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την πάλη για την ειρήνη απέναντι στον ιμπεριαλισμό.
Γιατί όμως η επιλογή της συγκεκριμένης μέρας; Επειδή στις 8 του Μάρτη 1857 οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατήλθαν σε απεργία και διαδηλώσεις ζητώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και μείωση των 16 ωρών που εργάζονταν παίρνοντας σημαντικά μικρότερους μισθούς από τους άντρες. Ζητούσαν τότε δεκάωρο, εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών καθώς και αιτήματα ενάντια στην εκμετάλλευση, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών. Πέραν αυτών των διακρίσεων αγωνίζονταν ενάντια και στη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους, υπέρ των πρώτων.
Οι εργοδότες, φοβούμενοι μια γενικευμένη εξέγερση των εργατών, απάντησαν με μαζικές απολύσεις και τρομοκρατία σε βάρος των απεργών. Η τρομοκρατία αυτή δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει τον όγκο και την αγωνιστικότητα των διαδηλώσεων της 8ης του Μάρτη. Έτσι εργοδότες και κράτος προσέφυγαν στην προσφιλή τους μέθοδο, την αστυνομική βία και καταστολή και οι διαδηλώσεις βάφτηκαν στο αίμα.
Η σημαντικότητα της απεργίας της 8ης του Μάρτη έγκειται στο γεγονός ότι πρόβαλε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα των φυλετικών διακρίσεων, της ανισοτιμίας μεταξύ των δυο φύλων συνδυάζοντας τα με την ταξική πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επιπλέον διαφαίνεται για άλλη μια φορά η δυναμική συμμετοχή της γυναίκας στους ταξικούς αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία. Μια προσφορά στο εργατικό κίνημα που πολλαπλασιάστηκε και γιγαντώθηκε στην ΕΣΣΔ και το τότε σοσιαλιστικό κόσμο, και που μέχρι σήμερα συνεχίζεται.
Γιατί για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα η κοινωνική θέση της γυναίκας πάντοτε σε σχέση με τους γενικότερους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, είναι ζήτημα υψίστης σημασίας. Από τα γεννοφάσκια του το εργατικό κίνημα ασχολήθηκε με το ζήτημα με πρώτους πρώτους τους κλασσικούς της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας. Το έργο του Φ. Ενγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», υπογραμμίζει όλα τα φάσματα των σχέσεων και των αντιθέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, της ταξικής τους καταβολής και της προοπτικής οριστικής λύσης τους στο σύστημα που θα απελευθερώσει πραγματικά και τη γυναίκα, τον κομμουνισμό.
