Iστορικά, ο αγώνας της εργατικής τάξης και του κόμματος της, του κομμουνιστικού, υπονομεύθηκε περισσότερο «εκ των έσω», παρά απευθείας από τον απέναντι, τον πολιτικό αντίπαλο, την εκμεταλλεύτρια τάξη.
Απόψεις για την εργατική τάξη, το ρόλο της, τη δύναμη της, ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της, προερχόμενες από οπορτουνιστικά στοιχεία, δυσκόλεψαν την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης και κατά συνέπεια, την ίδια την προοπτική του αγώνα και την οργάνωση της για ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Η εργατική τάξη δεν καθορίζεται από υποκειμενικές αντιλήψεις και μελέτες, που την αντιμετωπίζουν ως πεδίο έρευνας ή ενασχόλησης.
Η μαρξιστική εξήγηση τονίζει ότι η θέση κάποιου στην κοινωνία, δεν μετριέται ποσοτικά, αλλά καθορίζεται αντ ‘αυτού από τη σχέση ενός ατόμου με την εργασία, τους καρπούς της εργασίας και τα μέσα παραγωγής. Όποιος κατέχει οικονομικό έλεγχο στους χώρους εργασίας, έχει πολιτική εξουσία, υπαγορεύει τους όρους των συνθηκών εργασίας των άλλων ή διαθέτει κεφάλαιο που μπορεί να επενδυθεί στην παραγωγή, είναι μέρος της καπιταλιστικής τάξης. Και όποιος πρέπει να πουλήσει την ικανότητά του να εργάζεται με μισθό και δεν έχει πρόσβαση στην ικανότητα να παράγει τις ανάγκες της ζωής του για τον εαυτό του είναι μέρος της εργατικής τάξης.
Όσοι λοιπόν κατέχουν τέτοιου ή παρόμοιου είδους εξουσίες που τους επιτρέπουν να καθορίζουν συνθήκες εργασίας άλλων, προσπαθούν να καθορίζουν και τη συνείδηση της εργατικής τάξης, εκμεταλλευόμενοι θέσεις ισχύος που διαθέτουν.
Από την άλλη, η εργατική τάξη, ενώ είναι κατακερματισμένη σε διάφορα πεδία εργασίας, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος πως σπάνια έως ποτέ, κατέχει πόστα ισχύος, υφίσταται τις επιπτώσεις των πράξεων, των αναλύσεων και των μεθοδεύσεων, όλων όσων την εκμεταλλεύονται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω της παρέμβασης στην αυτοσυνείδηση της.
Η εργατική τάξη, μπορεί να οργανωθεί πολιτικά μόνο αν η ιδεολογική βάση είναι ταξική και ο στόχος, η κατάργηση της εκμετάλλευσης της από το κεφάλαιο. Οι οπορτουνιστές θα βρουν χίλιες δυο άλλες « ενασχολήσεις» για να διαιωνίζουν τη θέση τους και να εκμεταλλεύονται οφέλη εις βάρος της εργατικής τάξης.
Με βάση αυτά, το καθήκον αποκάλυψης των οπορτουνιστών και των αναθεωρητών, είναι πρωταρχικής σημασίας, ιδιαίτερα στις μέρες μας.
