Βλέποντας σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, με αφορμή την υπαρκτή θανατηφόρα πανδημία, μια ταυτόχρονη βίαιη καταστολή μεγάλων ομάδων του λαού, που διαδηλώνουν για λίγο αέρα και λίγο ελεύθερο ουρανό, δεν μπορούμε παρά να ξεμπροστιάσουμε αυτούς που πρέπει. Αυτούς, που όχι μόνο οπλίζουν το χέρι του αστυνομικού, αλλά και το κατευθύνουν με μένος στο πρόσωπο του Ιταλού απεργού, του Γάλλου εργαζομένου, του Έλληνα φοιτητή, της Αναστασίας στην Κύπρο.
Ποιοι είναι αυτοί ή καλύτερα ποιος και τι; Είναι ο καπιταλισμός που θέλει να προστατεύσει την αυτοκρατορία του, που γίνεται πιο επιθετικός, που ανάμεσα στα αυξανόμενα αδιέξοδα του γίνεται ολοένα και πιο ανελεύθερος και αντιδραστικός.
Πίσω από το ορατό χέρι του αστυνόμου που κτυπά αλύπητα αθώους, αλλά ασυμβίβαστους ανθρώπους, είναι το αόρατο, αλλά προφανές πρόσταγμα της κάθε αστικής κυβέρνησης. Της όποιας Κυβέρνησης που θέλει να προστατεύσει όλους αυτούς που κατέχουν την οικονομική ισχύ σε κάθε χώρα και απειλούνται από κάθε λογής εξεγερμένους που αμφισβητούν πραγματικά τη δίκη τους ιερή εξουσία.
Τώρα και εν μέσω πανδημίας, είναι η κατάλληλη ώρα των επιπρόσθετων περικοπών στα δικαιώματα του λαού. Τώρα είναι η ώρα του περαιτέρω εκφοβισμού των εργαζομένων, των κινημάτων, η ώρα της έντασης της αστυνομοκρατίας και της εξοικείωσης του λαού με τη φίμωση, τις παρακολουθήσεις, την αποξένωση. Τώρα είναι η ώρα να επιβληθεί η τυφλή υπακοή στα όργανα της τάξης ενός διεφθαρμένου και βαθιά διαπλεκόμενου με το κεφάλαιο, αστικού κράτους.
Ο λαός, νιώθει την καταπίεση, οι νέοι πιο πολύ, θέλουν και πρέπει να αντιδράσουν στην εκμετάλλευση, στη φίμωση και στον αυταρχισμό, μα και στον καθωσπρεπισμό. Τον καθωσπρεπισμό αυτών που τους καλούν να αντιδράσουν στη βίαιη καταπίεση και στην ανελευθερία, στη φτώχεια και τη μιζέρια με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και σεβασμό στους νόμους. Ποιος σεβασμός όμως και ποια συμμόρφωση αρμόζει στους γραπτούς και άγραφους νόμους και στα διατάγματα που βιάζουν τις ψυχές και τα όνειρα εκατομμυρίων νέων;
Ποιος έχει δικαίωμα, ανεξαρτήτως συνθηκών, να στερήσει του εργάτη το δικαίωμα της απεργίας για εξασφάλιση ανθρωπίνων συνθηκών εργασίας και ενός μισθού αντάξιου της εργασίας του; Ποιος έχει δικαίωμα την ώρα που τα εμπορικά κέντρα είναι γεμάτα κόσμο να στερήσει του φοιτητή τη τάξη διδασκαλίας του; Ποιος έχει δικαίωμα να στερήσει του καλλιτέχνη το σανίδι; Την ώρα που στοιβάζεται στα αεροπλάνα κόσμος, ποιος έχει δικαίωμα να στερήσει του παιδιού το παιχνίδι στα πάρκα και τις αλάνες;
Ως ποτέ ο σεβασμός στο αστικό κράτος και τους νόμους των πλουσίων θα είναι το κελί του λαού; Ως ποτέ η αυταπάτη μιας άλλης διαχείρισης του καπιταλισμού, θα είναι η καραμέλα, που θα σκεπάζει την πικρή πραγματικότητα και θα συντηρεί την εξουσία της ίδιας άρχουσας οικονομικά τάξης;
Δεν καλούμε σε αναρχία, ούτε μιλούμε για αυτή, μιλούμε για αντίσταση, ρήξη, ανυπακοή σε όσους μας θέλουν σκυφτούς και ματωμένους, μιλούμε για αμφισβήτηση και ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας, που πλέον ξέρουμε καλά τι σημαίνει! Αυτή την αριστερά εκπροσωπούμε!
Εμείς θα είμαστε εκεί σε κάθε αγώνα ενάντια όχι απλά σε μια κυβέρνηση, αλλά ενάντια στο σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα τους, γιατί εμείς δεν βολευόμαστε με λίγο μόνο ουρανό.
Εμείς ήμασταν και θα ήμαστε πάντα μέσα στα λόγια του Tom Joad, του ήρωα του Steinbeck στα “Σταφύλια της οργής”.
Θα είμαι παντού όπου κοιτάξεις,
Όπου υπάρχει αγώνας για να φάνε οι πεινασμένοι,
Θα είμαι εκεί.
Όπου υπάρχει μπάτσος που κτυπά κάποιον,
Θα είμαι εκεί.
Θα είμαι εκεί όπου οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν θυμώνουν….
Θα είμαι εκεί όπου πεινασμένα παιδιά χαμογελούν όταν ξέρουν ότι θα βρουν φαγητό στο σπίτι.
Θα είμαι εκεί όπου οι άνθρωποι τρώνε αυτό που παράγουν και ζουν στα σπίτια που χτίζουν!
