Σκέφτηκα τι θα ήθελα να έλεγα στο σχολείο, αν δίδασκα. Όχι πως είναι εύκολο φυσικά να συζητήσεις «τέτοια» στα σχολεία. Οι λόγοι πολλοί. Και φυσικά όχι οι απροθυμία των μαθητών, αλλά οι αντιδραστικοί θεσμοί, το υπουργείο, η επίσημη εκκλησιά, συντηρητικές διευθύνσεις των σχολείων. Η ανάγκη να μην μιλά πολύ κάνεις.
Το μήνυμα, όσο πιο μεγάλο είναι, τόσο πιο επικίνδυνο. Και να λες τα πράγματα που πρέπει ενώ «δεν πρέπει», είναι επικίνδυνο…
Οι ηγέτες, δηλώνουν ότι θα βγάλουν τον λαό από την κρίση. Ως δια μαγείας, τα κόμματα που εκφράζουν τον λαό, «ξεπέρασαν» τα μνημόνια. Ο λαός όμως, ζει με τα μνημόνια. Οι τράπεζες δεν τον αφήνουν να ξεχάσει. Η προεκλογική μέχρι στιγμής αναδεικνύει μόνο τα συρματοπλέγματα (γιατί, αφού υπάρχουν στ’ αλήθεια τόσων λογιών συρματοπλέγματα;).
Τα μνημόνια σχετίζονται με τον πιο απρόσμενο τρόπο με αυτές τις επετείους γιατί θυμίζουν πάντα, ότι οι νικητές, η αστική τάξη στην προκειμένη, ενεργούσε και τότε και τώρα, ως φύλακας των συμφερόντων της. Με τους Οθωμανούς και μετά με τον λαό, με τους Γερμανούς και μετά με τον λαό. Να μην ξεχνάμε τους Αμερικάνους και τελευταίους τους Ευρωπαίους! Μετά, πάλι με τον λαό! Κατ’ επανάληψη η αστική τάξη προστάτευε τα συμφέροντα της. Και όταν έλεγε πως ήταν με τον λαό και όταν δεν ήταν. Σαν μοτίβο δεν μοιάζει; Αλλά τον λογαριασμό, τον πληρώνει πάντα η άλλη, η καταπιεσμένη τάξη – στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, οι φτωχοί και οι εργάτες. Εθνική ομοψυχία; Καμία.
Τα παιδιά μαθαίνουν βέβαια στο σχολείο για την ιστορία, αλλά ως γνωστό, οι νικητές γράφουν την ιστορία, όπως τους βολεύει. Και για να μην μπερδευόμαστε, άλλο νικητές, άλλο κυβερνώντες. Γιατί στις αστικές εκλογές έχουμε ανάδειξη κυβέρνησης, κι οι κυβερνώντες αλλάζουν κάθε λίγα χρόνια. Νικητές όμως, έχουμε μόνο με επαναστάσεις που αποτελούν την ατμομηχανή της Ιστορίας, όπως αυτής της 25ης Μαρτίου. Μιας αστικής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης που δημιούργησε το Ελληνικό αστικό κράτος. Ναι, με ηρωικές μάχες των πρωταγωνιστών σε συνθήκες ανίερων Συμμαχιών των μεγάλων δυνάμεων της εποχής που λυμαίνονταν πριν και μετά την ελευθερία, τους λαούς της Ευρώπης.
Η ιστορία μας έχει διδάξει, ότι όσες φορές ο λαός εναπόθεσε την ελπίδα του σε άλλες δυνάμεις το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν η σκλαβιά. Και επειδή η σκλαβιά ανατρέπεται μόνο με σύγκρουση – γιατί τα συμφέροντα του λαού με του κατακτητή είναι αντικρουόμενα – ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην επιβίωση μιας ολόκληρης τάξης, είναι μέσα από την επανάσταση.
200 χρόνια μετά τί έχει αλλάξει;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, σήμερα, η δική μας σκλαβιά πώς ανατρέπεται; Πώς μπορεί να απαλλαγεί ο λαός από τους τυράννους; Και γιατί λανθασμένα το πρόβλημα εντοπίζεται αποκλειστικά στις κυβερνήσεις και όχι στο κοινωνικό σύστημα που οι κυβερνήσεις υπηρετούν, στον καπιταλισμό; Οι κατακτητές που δήθεν νοιάζονται! – ύβρις! Όπως και τα δήθεν συνθήματα για δημοκρατία, κοινωνική ευημερία.
Όσοι βγαίνουν κάθε μέρα στο μεροκάματο φυσικά δεν ξεγελιούνται, ποιος είναι ο κατακτητής, ποιος είναι ο σκλάβος. Όπως και ποιοι τους υπηρετούν. Ένα σύστημα τυραννίας που όχι απλά δεν τους προφυλάσσει, αλλά τους συνθλίβει. Τί άλλαξε; Οι ισορροπίες είναι διαφορετικές; Τι διαφοροποιεί τους σκλάβους σήμερα; Αφού χάνουν αλήθεια την υγειά, τη ζωή, τη στέγη και τα παιδιά τους, αφού θυσιάζονται σε πολέμους άλλων, και γίνονται πρόσφυγες; Τίποτα! Εδώ είναι που το σύνθημα βγάζει νόημα, δεν μένει ατάκα. No pasarán. Δεν θα περάσουν.
