Το σημαντικότερο ζήτημα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου, ήταν και εξακολουθεί να είναι ο αγώνας για απαλλαγή από τις εξαρτήσεις, την αποικιοκρατία και στη συνέχεια την κατοχή. Παρά τα σοβαρά διαιρετικά και λειτουργικά προβλήματα που «εσωκλείονταν» στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, η ανακήρυξη του ανεξάρτητου κράτους, θεωρήθηκε υπό τις περιστάσεις η μεγαλύτερη επιτυχία του συνεχούς αγώνα του κυπριακού λαού στην τότε εποχή της αποαποικιοποίησης. Οι δυνάμεις που υπερασπίζονται από τότε το κράτος, θεωρούν τη σημαία του ως το πλέον σημαντικό συμβολικό όπλο, που καταδεικνύει την υπόσταση, τη κυριαρχία, τα γεωγραφικά όρια και την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε αντιδιαστολή με τη διχοτόμηση ή την ένωση.
Δεν είναι τυχαίο, πως με την καταστροφή του 1974, το προδοτικό πραξικόπημα και ως αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή στη συνέχεια, εκείνο που αμφισβητήθηκε ήταν η κρατική υπόσταση και κυριαρχία. Ως αποτέλεσμα, από το 1974, το 37% της γεωγραφικής επικράτειας της Δημοκρατίας, τελεί υπό κατοχή. Με όπλο την κρατική ανεξαρτησία και κυριαρχία και κυρίως τη διεθνή αναγνώριση, ο κυπριακός λαός πορεύεται από τότε μέχρι σήμερα στις διεθνείς σχέσεις και οργανισμούς, ώστε να διατηρήσει την κρατική ανεξαρτησία και κυριαρχία του, σε ολόκληρο το νησί, παρά την κατοχή και τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας. Το επανενωμένο κράτος εξάλλου, θα είναι η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι προϊόν δύο κρατών ή παρθενογένεσης.
Η εκάστοτε κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα, σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο, να εκπροσωπεί διεθνώς το κράτος και να ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώµατα. Αποτελεί το θεματοφύλακα της κρατικής κυριαρχίας. Είναι παραδεκτό ότι η de jure αναγνώριση µιας κυβέρνησης, δηλώνει την άποψη του αναγνωρίζοντος κράτους, ότι η αναγνωριζόµενη κυβέρνηση είναι κυβέρνηση κυρίαρχου κράτους. Εφόσον η λεγόμενη «ΤΔΒΚ» δεν είναι κυρίαρχο κράτος, αλλά μονομερώς ανακηρυγμένο και αποσχισμένο χωρίς αναγνώριση, δεν μπορεί να υπάρχει κυβέρνηση στον βορρά, αλλά υποτελής στην τουρκική κατοχή διοίκηση, άσχετα με τις καλές προθέσεις οργανωμένης μερίδας Τουρκοκυπρίων, όσο προοδευτικοί και εάν είναι. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν η διοίκηση αναγνωρίζεται και ως κυβέρνηση τότε τίθεται θέμα κρατικής υπόστασης, επομένως διχοτόμησης.
Η αναγνώριση ενός κράτους στο διεθνές δίκαιο έχει πρωτίστως πολιτική διάσταση και αυτό έχει τεράστια σημασία για την Κύπρο και τον αγώνα της.
Τα πιο πάνω καταδεικνύουν την κομβική σημασία που έχει για τον αγώνα του κυπριακού λαού, η προστασία του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, από τις επιβουλές τρίτων, της Τουρκίας και όχι μόνο. Οι προσπάθειες των διεθνών μεσολαβητών για επιβολή λύσης που θα εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των δυνατών, χρονολογούνται μεν, αλλά ίσως και να κορυφώνονται δε, στις μέρες μας.
Αναφορές «εκ των έσω», σε «κυβέρνηση στο νότο» ή για «άνοιγμα των συνόρων», τη στιγμή που το βόρειο τμήμα της Κύπρου είναι κατεχόμενο από τη Τουρκία και υποτελές – όπως κατεχόμενα είναι τα Παλαιστινιακά εδάφη από το Ισραήλ- ισοδυναμεί με σοβαρή υπόσκαψη του αγώνα του κυπριακού λαού και πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν.
Εάν οι εν λόγω αναφορές που έγιναν πρόσφατα περί «κυβέρνησης στο νότο», αποτελούν γλωσσικό ολίσθημα ή πολιτική ανεπάρκεια, τότε μπορούν να διορθωθούν με το σωστό τρόπο από τους ίδιους τους δημιουργούς και πλασιέ των όρων αυτών. Εάν όμως πρόκειται για συνειδητή πολιτική θέση, τότε μιλάμε για άκρως επικίνδυνη και προκλητική καμπάνια, ιδιαίτερα παραμονές της ούτως ή άλλως γεμάτης κινδύνων, πενταμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό.
Οι δε τοποθετήσεις κομμάτων επί του συγκεκριμένου ζητήματατος, δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται ούτε από λαϊκισμό και πατριωτικές κορώνες, αλλά ούτε και από σκόπιμη ασάφεια. Ο λαός δικαιούται να γνωρίζει τις πραγματικές θέσεις ενός έκαστου στην πολιτική σκηνή, ακριβώς επειδή διακυβεύεται το μέλλον και η ασφάλεια του.
Η λύση του κυπριακού, ο κοινός αγώνας με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες δεν μπορεί να περνά μέσα από την αναγνώριση δύο κυβερνήσεων, μια στο νότο και μια στο βορρά. Περνά μέσα από την απελευθερωμένη και επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, όπου η κυριαρχία εκπηγάζει από τον λαό και αγκαλιάζει τις δύο κοινότητες.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν ανήκει σε καμιά εκ των εκάστοτε διακυβερνήσεων, αλλά ανήκει στο λαό, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια, το κράτος ανήκει στο λαό του και πρέπει να τυγχάνει προστασίας από επιβουλής. Όσες δυνάμεις, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το κατανοήσουν αυτό, θα έχουν να λογοδοτήσουν στο λαό, ο οποίος δεν έχει εκχωρήσει σε κανένα τη διαχείριση του μέλλοντος του, αλλά παρακολουθεί στενά και θα τοποθετηθεί εν καιρώ. Τέτοιες ενέργειες και διακηρύξεις, εάν αποτελούν συνειδητή επιλογή, υπονομεύουν τον ίδιο τον αγώνα της Κύπρου.
