1η του Απρίλη. H μακραίωνη παράδοση των ψεμάτων ή φαρσών από έντυπα και μη, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στο νησί μας όμως κάθε 1η του Απρίλη, έχουμε ένα ακόμη μύθο που αναβιώνει τέτοια μέρα. Κάθε 1η του Απρίλη (και όχι μόνο) ακούμε από τους κάθε λογής εθνικόφρονες και φασίστες, διθυράμβους του τύπου «η ΕΟΚΑ κέρδισε τον ισχυρό στρατό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας». Η πραγματικότητα φυσικά είναι άλλη.
Πώς κερδίζεις όταν δεν επιτυγχάνεις το στόχο σου και όταν ο εχθρός διαιωνίζει την παρουσία και την ανάμειξή του στα εσωτερικά σου ζητήματα;
Άσε που μιλάμε για μια οργάνωση όπου αρχηγός της ήταν ο φασίστας Χίτης Γρίβας, δηλαδή ο συνεργάτης των ναζί κατακτητών και μετέπειτα των Άγγλων που υποδούλωσαν ξανά τον ελληνικό λαό και κυνήγησαν με μανία τους κομμουνιστές απελευθερωτές της Ελλάδας. Μάλιστα οι Άγγλοι είχαν γλιτώσει την ζωή του ίδιου του Γρίβα και άλλων Χιτών στη μάχη με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 στο Θησείο. Με ευθύνη και του Μακαρίου, ο οποίος ήταν αντικομμουνιστής, η επιλογή του Γρίβα επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις λανθασμένες επιλογές της δεξιάς με ολέθρια αποτελέσματα για το λαό μας. Με αποκλειστικό στόχο να αρπάξουν τα ηνία του αντιαποικιακού αγώνα από τους κομμουνιστές, οι σοβινιστές όχι απλά εγκλημάτησαν εις βάρος των κομμουνιστών, αλλά έπαιξαν και το παιχνίδι των Βρετανών ιμπεριαλιστών αποικιοκρατών του διαίρει και βασίλευε. Έβαλαν ξανά στο παιχνίδι του Κυπριακού την Τουρκία, δίχασαν το λαό μας σε βάση γλωσσική/θρησκευτική, αλλά φυσικά και ταξική.
Η έγνοια τους ήταν να μην έχει ταξικό πρόσημο ο αντιαποικιακός αγώνας και η επόμενη μέρα. Και συνέχισε να είναι και μετά το 1960. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση εθνικόφρονα υποστηρικτή της ΕΟΚΑ Β’ στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κακογιάννη με τίτλο «Αττίλας ‘74» του 1975 στο ερώτημα του σκηνοθέτη ποιον επιλέγει ανάμεσα σε κομμουνιστές και Τούρκους: «Δεν μπορώ να απαντήσω»… Μετά την εισβολή και την κατοχή.
Το 1955 με εγκληματικούς αποκλεισμούς κομμουνιστών και Τουρκοκυπρίων, αιματοκύλισαν το λαό. Τα φασιστικά βόλια μίλησαν την ίδια γλώσσα, έστω κι αν αυτοί που τα κρατούσαν μιλούσαν ελληνικά ή τουρκικά. ΕΟΚΑ και ΤΜΤ παράλληλα δολοφονούσαν κομμουνιστές Κυπρίους, ενώ δεν άργησαν να αιματοκυλίσουν άμαχους Κυπρίους σε διακοινοτικές επιθέσεις, προς τέρψιν των υποκινούντων αποικιοκρατών που εν τέλη πέτυχαν τους στόχους τους διχάζοντας και βασιλεύοντας ως δήθεν ειρηνευτές που κέρδισαν και στρατιωτικές βάσεις με την παραχώρηση μιας κολοβής ανεξαρτησίας στα πλαίσια μιας νατοϊκής διευθέτησης.
Στα περί της ΕΟΚΑ υπάρχει φυσικά και ο αστήρικτος μύθος της δήθεν «προδοσίας» από τους κομμουνιστές. Ένα στημένο παραμυθάκι για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα με τις δολοφονίες κομμουνιστών από τους μασκοφόρους του Γρίβα, που δεν είχαν άλλο στόχο από το άνοιγμα ενός εμφυλίου πολέμου εντός των Ε/κ, με στόχο την εξόντωση του πανίσχυρου κομμουνιστικού ταξικού κινήματος. Το πόσο φτιαχτός ήταν αυτός ο μύθος διαφαίνεται μέσα από τις παραδοχές του ίδιου του Γρίβα στα απομνημονεύματά του ότι τα εκφραστικά όργανα του ΑΚΕΛ και οι κομμουνιστές δήμαρχοι «εμμέσως εξυπηρετούσαν» την ΕΟΚΑ αντιδρώντας στην αποικιοκρατία, την ώρα που οι «εθνικόφρονες εφημερίδες κάμνουν πολιτική της τζέπης των»… Κατά τον στενό συνεργάτη του Γρίβα, Σπύρο Παπαγεωργίου, ο στρατιωτικός ηγέτης της ΕΟΚΑ σημείωνε ότι «οι κομμουνισταί τηρούν στάσιν περισσότερον συμφέρουσαν την ΕΟΚΑ από εκείνην που τηρούν οι εθνικόφρονες»…
Αυτές οι παραδοχές αποκρύπτονται από την κυρίαρχη ιστορία που επιβλήθηκε. Οι προδότες ήταν στελέχη της ΕΟΚΑ. Σε κάποιες περιπτώσεις και υψηλόβαθμα. Έτσι κι αλλιώς αυτοί γνώριζαν. Οι κομμουνιστές είχαν αποκλειστεί εκ προοιμίου από τον ίδιο τον Γρίβα. Και παρά την πολεμική ανάμεσα στις δυο παρατάξεις, οι κομμουνιστές με κάθε ευκαιρία εξέφραζε εμπράκτως αλληλεγγύη στα μέλη της ΕΟΚΑ στα πλαίσια του αντιαποικιακού αγώνα του λαού. Κάνοντας διαμαρτυρίες και απεργίες εκεί που η δεξιά δεν τολμούσε. Μαζεύοντας υπογραφές για να μην εκτελεστούν μέλη της ΕΟΚΑ, εκεί που η δεξιά σιωπούσε. Αυτά είναι που παραδέχεται και ο Γρίβας στα γραπτά του. Κι όμως έδινε διαταγές για άνανδρες δολοφονίες κομμουνιστών, που ταυτόχρονα δέχονταν ακόμη μεγαλύτερη δίωξη από τους αποικιοκράτες. Το γεγονός και μόνο ότι οι δεξιές οργανώσεις δεν τέθηκαν σε παρανομία, ενώ οι Βρετανοί έθεσαν σε παρανομία το ΑΚΕΛ και τις μαζικές οργανώσεις του Λαϊκού Κινήματος, τα λέει όλα.
Όμως μέσα σε όλα αυτά ο μεγαλύτερος μύθος γύρω από την ΕΟΚΑ έγκειται στο αποτέλεσμα της δράσης της, που δεν μπορεί να διαγράφεται από τον όποιο ηρωισμό ή θυσίες που επέδειξαν μερικά μέλη της (όπως δεν πρέπει να διαγράφονται και τα εγκλήματα που διέπραξαν κάποιοι εκ των μελών της επειδή αργότερα έπεσαν νεκροί από πυρά Άγγλων).
Κάθε αγώνας, όσο ηρωικός κι αν είναι, κρίνεται επιτυχής ή μη εκ του αποτελέσματος. Στόχος ήταν η ένωση και το αποτέλεσμα ήταν μια κολοβή ανεξαρτησία υπό την κηδεμονία τριών μελών του ΝΑΤΟ. Οι δε εσωτερικές αντιπαραθέσεις από τις οποίες δεν έλειψαν και πάλι τα εγκλήματα, στηρίχτηκαν στη βάση του ποιοι έμειναν έξω από τη νομή της εξουσίας, όσους εθνικόφρονες μανδύες και αν έβαλαν στην πλάτη τους.
Το πόσο επιζήμια ήταν η τότε επιλογή της δεξιάς το παραδέχθηκαν αργότερα δεξιοί πολιτικοί και μέλη της ΕΟΚΑ, όπως ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Λεόντιος Ιεροδιακόνου, οι οποίοι χωρίς να παραδέχονται ότι αυτό έγινε για ταξικούς αντικομμουνιστικούς λόγους, παραδέχθηκαν ότι τελικά έβλαψε το Κυπριακό.
Το έπραξαν όμως δεκαετίες μετά, ενώ οι κομμουνιστές το έκαναν σε πραγματικό χρόνο. Και το έπραξαν στις δεκαετίες που ακολούθησαν την ολοκλήρωση του εγκλήματος. Μετά δηλαδή το 1974 όταν μέλη της ΕΟΚΑ που επανεμφανίστηκαν υπό τον Γρίβα ως ΕΟΚΑ Β’, παίζοντας το ρόλο της μαριονέτας των ιμπεριαλιστών και της φασιστικής Χούντας των Αθηνών, άνοιξαν την κερκόπορτα στην Τουρκία για να εισβάλει ολοκληρώνοντας το δίδυμο νατοϊκό έγκλημα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την κατοχή της μισής μας Κύπρου.
