Σκυφτός, απλωμένος πάνω από τη μηχανή του αυτοκινήτου, μουντζωμένος και με την κούραση όλης της εβδομαδας να βαραίνει το κορμί, προσπαθώ να μαζέψω δυνάμεις, για να ολοκληρωθεί η τελευταία μέρα της εβδομάδας στο μεροκάματο του συνεργείου.
Γιατί όμως εμείς, που βγάζουμε με ιδρώτα και αίμα τίμια το ψωμί μας, να πρέπει να ανεχόμαστε αυτούς που ζουν σαν παράσιτα από τον πλούτο που εμείς παράγουμε; Η σκληρότητα της χειρονακτικής εργασίας σε κάνει να θυμώνεις πιο πολύ με την αδικία που σε περικυκλώνει, σε κάνει να θυμώνεις πιο πολύ και με αυτούς που θα και θα, επειδή σε δυο μέρες είναι οι εκλογές και έχουν ανάγκη την ψήφο σου.
Θυμώνω πιο πολύ με τους υποκριτές που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη φτώχεια και τα βάσανα του λαού, αλλά και με τους υποκρινόμενους τους εργατοπατέρες, ενώ αυτοί δεν δούλεψαν πραγματικό μεροκάματο, ούτε μια μέρα στη ζωή τους.
Η φυσιολογική οργή μας για τη διαφθορά, για την αδικία, για την εκμετάλλευση, για το ότι οι εργαζόμενοι δουλεύουμε μέχρι να σπάσουμε, λες και ήμαστε παιχνίδι στα χέρια του πλούσιου εργοδότη, βιομηχάνου, αφεντικού και αφέντη, αυτή η οργή μας, πρέπει να συνδέεται με την αιτία. Και η αιτία είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, το σύστημα αυτό που εκτρέφει την αδικία, προασπίζεται και προάγει την καταπίεση και την εκμετάλλευση, πολλαπλασιάζει τις ανισότητες, ευνοεί τη διαφθορά.
Κανένα κόμμα όμως, δεν μιλά για αυτή την αιτία όλες αυτές τις μέρες που η καταπολέμηση της διαφθοράς έγινε το αγαπημένο σλόγκαν όλων, κατεργάρηδων και κατεργαρέων, παραμυθάδων και λοιπών λαοπλάνων. Και πως άραγε ένα κόμμα που έχει ως άμεσο στόχο την ανάληψη ξανά της εξουσίας για να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, μπορεί να μιλήσει για την πραγματική αιτία των παθών του λαού; Πώς θα γίνει αυτό, αφού θέλει να κυβερνήσει στον καπιταλισμό και να διαχειριστεί το σύστημα των πλουσίων και των αστών;
Αν δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, θα παραμείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι, όπως και τώρα σε μια βασανιστική ψευδαίσθηση, θα παραμείνουμε ως η μια ψήφος εργαλείο με αξία μόνο ως τη μέρα των εκλογών και μετά ξανά στο ίδιο έργο θεατές.
Η οργή μας λοιπόν πρέπει να μετατραπεί σε ταξική συνείδηση, για να έχουν οι αγώνες μας αποτέλεσμα! Η οργή μας να μετατραπεί σε ταξική οργάνωση για να δημιουργήσουμε το σπίτι του λαού και να μπορούν οι αγώνες να γεννούν την ελπίδα και να φέρνουν την πραγματική ελευθερία, τη δικαίωση, την πρόοδο και προκοπή του εργαζομένου και όλου του λαού.
