O αθλητισμός είναι μια λαϊκή ανάγκη, που στα πλοκάμια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας έχει καταλήξει κι αυτός βορά του αδηφάγου κεφαλαίου. Και ο αθλητισμός έχει καταλήξει προσοδοφόρο για τα μονοπώλια ζήτημα, από τα ομαδικά αθλήματα μέχρι τα ατομικά. Μια ανεξέλεκτη πηγή εσόδων για το κεφάλαιο με μαζικό θύμα τα λαϊκά στρώματα: Τόσο μέσα από την απουσία υποδομών για μαζικό λαϊκό αθλητισμό, τόσο μέσα από την εκμετάλλευση και τη χρήση τους ως «πελάτες» από τους κεφαλαιοκράτες και τις πολυεθνικές που πήραν τα ηνία στο χώρο με αποκλειστικό τους στόχο την κερδοφορία. Ακόμη και η μειοψηφία των αθλητών που κάνουν πρωταθλητισμό και αμοίβονται πλουσιοπάροχα, ουσιαστικά αποτελούν θύματα μέσα από πρακτικές ντόπας και άλλα φαινόμενα που συνοδεύουν την αναζήτηση κέρδους για τον κεφαλαιοκράτη-ιδιοκτήτη. Έτσι κι αλλιώς τα υπέρογκα ποσά που λαμβάνουν οι εν λόγω αθλητές, είναι πολύ μικρά μπροστά στα κέρδη του κεφαλαίου (ιδιοκτητών, σπονσόρων, διαφημιζόμενων, υποκόσμου, κυκλωμάτων στοιχημάτων κ.τ.λ.).
Όλα αυτά αποτελούν μια πλήρη εμπορευματικοποίηση του αθλητισμού, ο οποίος λειτουργεί ως βιτρίνα και όχι ως αγαθό για τις πλατιές λαϊκές μάζες. Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, όχι μόνο παραμένει στο περιθώριο, αλλά καταλήγει πελάτης και αντικείμενο εκμετάλλευσης μέσα από εισιτήρια κι όλα όσα «προσφέρει» με το αζημίωτο φυσικά ο ιδιοκτήτης κεφαλαιοκράτης στον «οπαδό» που ασυνείδητα έχει καταλήξει απλά πελάτης.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να ενταθεί η πάλη για να ανοίξει ο δρόμος για ένα διαφορετικό αθλητισμό. Ένα μαζικό λαϊκό αθλητισμό, όπως αυτό που κατόρθωσαν να οικοδομήσουν στην Σοβιετική Ένωση μέσα από εξαιρετικές υποδομές που μετέτρεπαν κάθε σχολείο και κάθε συνοικία σε μαζικό χώρο άθλησης με λαϊκή συμμετοχή. Καλύπτοντας και τη μαζική λαϊκή συμμετοχή και ως συνεπακόλουθο τον πρωταθλητισμό, χωρίς όμως να είναι αυτό το θεμέλιο του αθλητισμού.
Χρειάζεται πάλη για ρήξη με το εκμεταλλευτικό σύστημα για να ανοίξει και ο δρόμος για ένα άλλο μαζικό λαϊκό αθλητισμό. Mόνο αυτό αποτελεί πραγματικά εκσυγχρονισμό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και όχι ο κάθε «επενδυτής» που θέλει να σε κάνει πελάτη για την δική του κερδοφορία κι άλλα συμφέροντα.
Aς πάρουμε για παράδειγμα το λαοφιλέστερο άθλημα, το ποδόσφαιρο. Η ρίζα όλων των προβλημάτων που αγγίζουν το άθλημα δεν είναι τίποτε άλλο από τη διείσδυση του κεφαλαίου στον αθλητισμό. Όλα έχουν γίνει μπίζνα. Από εκεί δημιουργείται το κάθε πρόβλημα. Από την επιδίωξη κερδοφορίας των λίγων με την χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων που τόσο αγαπούν το ποδόσφαιρο. Ένα κατεξοχήν λαϊκό άθλημα που έγινε μέσα από το λεγόμενο modern football ένας λάκκος δυσοσμίας σε κάθε επίπεδο, περιλαμβανομένων των εξαγορών, των στημένων, των εκβιασμών, των παραγκών, της ντόπας, του υπόκοσμου και πάει λέγοντας.
To ζήτημα του αθλητισμού, πρέπει να γίνει υπόθεση της λαϊκής πάλης. Μιας πάλης που θα στρέφεται κατά της εμπορευματοποίησής του αθλητισμού. Πάλης για μαζικό λαϊκό αθλητισμό από τα κάτω, ο οποίος δεν θα πετά στα αζήτητα όσους δεν έχουν τα εχέγγυα για πρωταθλητισμό, αλλά θα αναδεικνύει παράλληλα και τους καλύτερους αθλητές, αντί τους καλύτερους χορηγούς-διαφημιστές. Πάλη για ένα αθλητισμό που θα αντιμετωπίζει τον αθλητισμό ως αυτό που έπρεπε να ήταν: κοινωνικό αγαθό με κα
θολικό δικαίωμα αξιοποίησής του από το λαό. Πάλη για ένα κοινωνικό σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που θα δίνει τη δυνατότητα και στο λαό και στα παιδιά του να απολαμβάνουν σοβαρές αθλητικές υποδομές σε κάθε σχολείο και συνοικία, αντί να δίνονται χώροι ως δώρο από το αστικό κράτος στους κεφαλαιοκράτες για να αυγατίζουν κέρδη υπό την κάλυψη της δήθεν «ανάπτυξης». Μια πάλη ασφαλώς συνδεδεμένη με τον συνολικό ταξικό αγώνα, που και στην περίπτωση του αθλητισμού θα στοχεύει στην αποκατάσταση της κοινωνικής αποστολής του.
Μια πάλη που στο ενδιάμεσο θα συνοδεύεται φυσικά με αγώνα για προάσπιση των λαϊκών σωματείων και αντίσταση στο ξεπούλημα τους στο κεφάλαιο και την ιδιωτικοποίησή τους. Αγώνας για προάσπιση της λαϊκής ιδιοκτησίας τέτοιων συλλόγων και στην Κύπρο ειδικότερα η υπεράσπιση των αξιών του 1948.
