Ομιλία Χρίστου Κουρτελλάρη εκ μέρους της Νέας Σκέψης στην εκδήλωση της DKB για την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης
Συντρόφισσες σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριοι,
Κατ’ αρχή επιτρέψετε μου να συγχαρώ εκ μέρους της Μαρξιστικής – Λενινιστικής Ιστοσελίδας Νέα Σκέψη, τους διοργανωτές για τη πρωτοβουλία της διοργάνωσης αυτής της εκδήλωσης και να τους ευχαριστήσουμε που μας προσκάλεσαν να είμαστε ανάμεσα στους κύριους ομιλητές.
Μια ουγγιά δράσης αξίζει όσο ένας τόνος θεωρίας έλεγε ο Φρίντριχ Ένγκελς. Αυτό είναι που κάνουμε σήμερα, αναλαμβάνουμε δράση σαν κομμουνιστές με τη διοργάνωση και τη συμμετοχή μας σε αυτή την εκδήλωση της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας. Το να πραγματοποιήσεις μια τέτοια εκδήλωση κάτω από τις συνθήκες της καταπίεσης, διαίρεσης, εκβιασμών και εκφοβισμών, κάνει το αποψινό γεγονός ακόμα πιο σημαντικό και σπουδαίο. Εμείς οι κομμουνιστές, παιδιά της ίδιας από τον ιμπεριαλισμό μοιρασμένης πατρίδας, βρεθήκαμε μαζί εδώ όχι από συνήθεια ή έθιμο, αλλά από την ορμή και την ανάγκη να αναδείξουμε και να υπογραμμίσουμε τη φλόγα της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στο σήμερα.
Μαζευτήκαμε εδώ επειδή η ιστορία μας φωνάζει να ανασυγκροτηθούμε και να σχηματίσουμε ένα δυνατό, συμπαγές, ζωντανό κομμουνιστικό κίνημα και στη δική μας βασανισμένη πατρίδα. Πρέπει να κινήσουμε την ιστορία προς τα εμπρός και να συνεχίσουμε να χαράσσουμε το δρόμο των προγόνων μας, που ίδρυσαν τους πρώτους κομμουνιστικούς πυρήνες στη Κύπρο στις αρχές του 1920 και μετά το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου.
Αυτοί οι πυρήνες και έπειτα το Κόμμα της κυπριακής εργατικής τάξης, είχαν εμπνευστεί και κινητοποιηθεί από την επανάσταση στη Ρωσία το 1917. Φυσικά δεν προσεγγίζουμε την Οκτωβριανή Επανάσταση σαν ένα αφηγηματικό γεγονός. Αντλούμε διδάγματα, παραδείγματα, έμπνευση και καθοδήγηση, από το κοσμογονικό γεγονός που άλλαξε τη μέχρι τότε κατεύθυνση της ιστορίας. Αντλούμε διδάγματα, εμπνεόμαστε και καθοδηγούμαστε για να αποκαταστήσουμε το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και να ενδυναμώσουμε τη ταξική αντιιμπεριαλιστική πάλη μέχρι τη τελική νίκη.
Ποιο ήταν το κοινωνικό πλαίσιο της επανάστασης και τι μας διδάσκει η επανάσταση; Η Οκτωβριανή επανάσταση ήταν αυτή που άνοιξε το δρόμο όχι μόνο για το ρωσικό προλεταριάτο, αλλά για τη παγκόσμια εργατική τάξη. Άνοιξε το δρόμο για να τσακίσουν οι αλυσίδες της σκλαβιάς και της καταπίεσης που ο καπιταλισμός παράγει και αναπαράγει. Η επανάσταση ήταν η φυσική έκφραση της εκρηκτικής όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Η δύναμη της επανάστασης ήταν οι εργάτες και οι άκληροι χωρικοί αγρότες, η συμμαχία αυτών των δύο. Η δύναμη της επανάστασης και η υπεράσπιση της ενισχύθηκε όμως και από την έκφραση συμπαράστασης και αλληλεγγύης των εργατών σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι στο πρόσωπο της Οκτωβριανής επανάστασης οραματίστηκαν την υπεράσπιση της δικής τους ζωής και ύπαρξης.
Αυτό που έκανε την επανάσταση εφικτή ήταν η αποφασιστικότητα του Μπολσεβίκικου Κόμματος, η σωστή στρατηγική και τακτική. Έτσι επιβεβαιώθηκε και η λενινιστική θεωρία ότι μόνο ένα κομμουνιστικό κόμμα, που καθοδηγείται από την επιστημονική θεωρία, έχει σωστή στρατηγική και τακτική και δρα καθημερινά και ενιαία για τη προώθηση της στρατηγικής του, έχοντας ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και άλλους εργαζόμενους του χωριού, μόνο ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να ηγηθεί της πάλης όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων. Μόνο το Κόμμα Νέου Τύπου που συνδυάζει αρμονικά τη δημοκρατική λειτουργία και πειθαρχία και την ενιαία θέληση στη δράση, μπορεί να διατηρήσει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στον αγώνα για κατάκτηση της δικής της εξουσίας. Και φυσικά η εργατική τάξη, μαζί με τα άλλα καταπιεσμένα στρώματα, θα ασκήσει εξουσία για να καταργηθούν οι μορφές ατομικής ιδιοκτησίας και να εγκαθιδρυθεί η κοινωνική ιδιοκτησία, ο σοσιαλισμός.
Υπάρχει κάτι ακόμα που είναι σημαντικό στο να του αποδοθεί έμφαση αναφορικά με τους λόγους που οδήγησαν στην επικράτηση της επανάστασης, ειδικά από εμάς τους κύπριους, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σχεδίων. Εμείς οφείλουμε πιο πολύ να μελετάμε τη φύση και τη συμπεριφορά του ιμπεριαλισμού, όπως και το πώς ηττήθηκε από την Οκτωβριανή επανάσταση και στη διαδικασία υπεράσπισης της όπως έγινε με την ιμπεριαλιστική επίθεση των 14 χωρών κατά της τότε νεαρής Σοβιετικής Ρωσίας. Η φύση του ιμπεριαλισμού, οι αντιθέσεις του και οι αδυναμίες του, αποτέλεσαν προϋποθέσεις επικράτησης της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία. Στο δρόμο για το θρίαμβο του Οκτώβρη ο κύριος λόγος για την ανατροπή του Τσάρου τον Φλεβάρη του 17 ήταν η εμπλοκή της Ρωσίας στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τσάρος με τις ευλογίες της Ορθόδοξης εκκλησίας αιματοκύλισε τη χώρα. Δύο εκατομμύρια νεκροί, φτώχια, εξαθλίωση, μολυσματικές ασθένειες, άγρια εκμετάλλευση των εργατών, συνέθεταν το πλαίσιο του πολέμου και της τσαρικής καταδυνάστευσης την εποχή εκείνη. Αυτό οδήγησε στην εξέγερση του ρωσικού προλεταριάτου, αλλά μετά την ανατροπή του τσάρου η εξουσία δόθηκε στους αστούς. Σε κάθε περίπτωση όμως η αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 αποτέλεσε κομβικό σημείο για την επικράτηση της επανάστασης τον Οκτώβρη που όλη εξουσία δόθηκε πλέον στα Σοβιέτ των εργατών και αγροτών.
Τι απόδειξε η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση; Απόδειξε ότι όταν τα λαϊκά στρώματα θέλουν μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες τους και να γίνουν ο οδοστρωτήρας της ολιγαρχίας και των αντιδραστικών πολιτικών εκπροσώπων της. Απέδειξε ότι όταν η εργατική τάξη αφυπνιστεί, αποκτήσει πολιτική και ταξική συνείδηση, οργανωθεί στο δικό της Κόμμα και ασκήσει τον αυτοτελή πολιτικό της ρόλο για το Σοσιαλισμό, τότε αυτή η πρωτοπόρα τάξη μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια νέα ανώτερη κοινωνία.
Η εμπειρία της Οκτωβριανής επανάστασης επιβεβαίωσε τη στρατηγική σημασία της πολιτικής των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών. Απέδειξε ότι η εργατική τάξη για να νικήσει, πρέπει το κόμμα της να κερδίσει με την πολιτική του την πλειοψηφία της, να τραβήξει μαζί της στην πάλη όλα τα μεσαία και φτωχά τμήματα του πληθυσμού όπως η μικρή αγροτιά. Χωρίς να κερδηθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, χωρίς το τράβηγμα στην πάλη αυτών των τμημάτων του πληθυσμού, όχι μόνο η επανάσταση είναι αδύνατη, αλλά ακόμη και αν επικρατήσει θα είναι μια προσωρινή επικράτηση.
Γιατί η Οκτωβριανή και τα μηνύματα της είναι μια επείγουσα ανάγκη της εποχής μας; Απλά επειδή η σύγκριση μεταξύ σοσιαλισμού που οικοδομούταν τον προηγούμενο αιώνα και καπιταλισμού σήμερα είναι αναπόφευκτη. Ο καπιταλισμός απότυχε να προσφέρει και να διασφαλίσει σταθερότητα, ειρήνη, ασφάλεια, πραγματική ευημερία στους λαούς. Αντίθετα ο καπιταλισμός γεννά και αναγεννά συνεχώς ληστρικούς πολέμους, δημιουργεί και κλιμακώνει διεθνείς και εθνικές συγκρούσεις, προάγει την ανισότητα ανάμεσα στα έθνη, την αστάθεια και τις θρησκευτικές διενέξεις. Καταστρέφει πολιτισμούς, δολοφονεί δισεκατομμύρια με τις κοινωνικο-οικονομικές πολιτικές του. Πίνει το αίμα των λαών στις πλουτοπαραγωγικές χώρες της Ασίας και Αφρικής. Ο καπιταλισμός καταδικάζει δισεκατομμύρια στην αμορφωσιά για να διασφαλίσει την επικράτηση του, στερεί την πρόσβαση στην ψηλού επιπέδου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε δισεκατομμύρια. Καταστρέφει το περιβάλλον θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την ανθρώπινη ύπαρξη. Τέλος εκκολάπτει ξανά το αυγό του φιδιού του φασισμού. Πως λοιπόν αυτό το απάνθρωπο σύστημα να αποτελεί το μέλλον εμάς και των παιδιών μας; Είναι τόσο απλό το ερώτημα. Είναι τόσο απλό λόγω της τροχιάς που πήρε η ανθρωπότητα μετά την ανατροπή και την απουσία του Σοσιαλισμού σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας.
Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι η σημερινή τραγικότητα. Το μέλλον της Κύπρου δεν μπορεί να είναι η ζωή που ζούμε σήμερα. Δεν μπορεί το μέλλον μας να είναι η σημερινή αβεβαιότητα, η μιζέρια και η ζοφερότητα. Ζούμε σε μια διαιρεμένη και έντονα στρατιωτικοποιημένη χώρα, όπου η ασφάλεια είναι εύθραυστη, ζούμε σε μια χώρα κατεχόμενη και περικυκλωμένη από ιμπεριαλιστές που διακυβεύουν το μέλλον της ύπαρξης μας αυτής καθεαυτής. Σε αυτή την τεμαχισμένη χώρα η εργατική τάξη χάνει δικαιώματα, ελευθερίες και κατακτήσεις καθημερινά. Κατακτήσεις που κερδήθηκαν μέσα από μακροχρόνιους σκληρούς ταξικούς αγώνες και κάτω από την πίεση της επίδρασης του τι απολάμβαναν οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Όπως συνέβαινε φυσικά και σε πολλές άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Σήμερα η εργατική τάξη όλης της Κύπρου δεν έχει καταφύγιο, δεν διαθέτει την πρωτοπόρα πολιτική καθοδήγηση, η εργατική τάξη δεν έχει αποτελεσματική προστασία, η πλειοψηφία των εργαζομένων και των ανέργων παλεύουν μόνοι τους να επιβιώσουν. Η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα είναι παγιδευμένοι σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου οι δεξιοί, οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες επικράτησαν. Παραδοσιακές κομμουνιστικές δυνάμεις έχουν συμβιβαστεί και μετατράπηκαν σε σοσιαλδημοκράτες, οπορτουνιστές, ρεφορμιστές. Παρόλα τα συνθήματα τους ακόμα και κάποια που μπορούν να θεωρηθούν επαναστατικά, έχουν εγκαταλείψει την εργατική τάξη και γύρισαν την πλάτη στο σοσιαλισμό και στη πάλη για ανατροπή του καπιταλισμού. Ακόμα χειρότερα δεν συγκρούονται με τον ιμπεριαλισμό, αλλά συναγελάζονται μαζί με ιμπεριαλιστές και κάνουν παζάρια μαζί τους σε δείπνα.
Οι κύπριοι κομμουνιστές πρέπει να αναλάβουν δράση. Πρώτα από όλα και άσχετα από το πόσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμουνιστές πρέπει να βρεθούμε μαζί και να αναδιοργανωθούμε. Όμως πριν ενωθούμε και για να ενωθούμε, πρώτα πρέπει να χωρίσουμε αποφασιστικά και να καθαρίσουμε τις γραμμές μας, αλλιώς η ένωση μας αυτή θα ήταν πλασματική όπως ο ίδιος ο Λένιν δήλωσε πριν σχεδόν 120 χρόνια. Την αναδιοργάνωση και την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος τη χρωστάμε στην εργατική τάξη στην οποία ανήκουμε, τη χρωστάμε στα παιδιά μας, στην ιστορία, στους κομμουνιστές ήρωες της εργατικής τάξης όπως ο Παπαϊωάννου και ο Καβάζογλου.
Αυτός ο αιώνας θα είναι αιώνας λαϊκών εξεγέρσεων και εμείς οφείλουμε να ήμαστε εκεί στον πυρήνα αυτών. Μέσα από τη πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών ανάμεσα στην εργατική τάξη να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός λαϊκού ταξικού κινήματος που θα αντιπαλέψει τον ιμπεριαλισμό, θα παλέψει μαζί και με άλλους λαούς της περιοχής μας και του κόσμου για το σοσιαλισμό.
Αν οι εργάτες του Παρισιού το 1871 για πρώτη φορά ανέδειξαν τη δυνατότητα να γίνει η προλεταριακή επανάσταση, αν η Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 απέδειξε πραγματικά ότι μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, αυτή τη φορά η εργατική τάξη και οι λαοί θα ανοίξουν οριστικά το δρόμο για το δικό τους μέλλον. Τη Σοσιαλιστική – Κομμουνιστική κοινωνία.
