Πάω λοιπόν στην υπεραγορά για τα καθιερωμένα ψώνια, δίπλα μου στέκεται η ιδιοκτήτρια και την πλαισιώνουν δύο νεαρές κοπέλες που την ακούνε με προσοχή. Λέει λοιπόν η ιδιοκτήτρια, την Κυριακή θα κάνετε διάλειμμα τριάντα λεπτά! Αμέσως συνειδητοποιώ ότι οι κοπέλες ανήκουν στη στρατιά των εργαζομένων των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, με τα «ευέλικτα ωράρια» και τους «ευέλικτους μισθούς». Είναι τα νεαρά θύματα στο βωμό του κέρδους, της ασυδοσίας, της απουσίας πραγματικού κοινωνικού κράτους. Είναι θύματα του Κεφαλαίου!
Θύμωσα! Ένιωσα οργή για αυτή την αδικία που συντελείται σε βάρος των εργαζομένων. Αμέσως κτυπά το καμπανάκι της μνήμης. Στο χώρο που βρίσκομαι στην Υπεραγορά, δεν υπάρχουν Συντεχνίες και για αυτό σίγουρα δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Θύμωσα περισσότερο! Ποιος θα φωνάξει για αυτούς τους εργαζόμενους; Ποιος θα κάνει γενικές απεργίες (που ΔΕΝ γίνονται στην Κύπρο), για να κτυπήσει το κεφάλαιο εκεί που πονάει; Ποιος σε τελευταία ανάλυση θα υπερασπιστεί τον εργαζόμενο από την αδικία και την εκμετάλλευση του εργοδότη, που θησαυρίζει στην πλάτη του;
Στον Καπιταλισμό ο εργάτης δουλεύει ασταμάτητα 7 μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες το χρόνο! Η Κυβέρνηση νομιμοποίησε την εργασία των καταστημάτων τη Κυριακή γιατί λέει έτσι κτυπά την ανεργία, δίνει περισσότερες ευκαιρίες στους πολίτες να κάνουν τα ψώνια τους, χωρίς να έχουν λένε το άγχος ότι δεν προλαβαίνουν τα καταστήματα ανοικτά! Και η νέα γενιά – η μορφωμένη μάλιστα γενιά – μη έχοντας άλλη επιλογή μετατρέπεται στον εργαζόμενο των 500 – 700 ευρώ σε 7 ημερών εργασία.
Έχω έντονη άποψη για το θέμα αφού η μητέρα μου από την ημέρα που μπήκε στην εργασία ήταν πωλήτρια. Τότε το κατάστημα λεγόταν ΕΣΕΛ. Θυμάμαι πολύ καλά τα ωράρια της, 8 το πρωί μέχρι 1 το μεσημέρι, μετά διάλειμμα μιάμιση ώρα για το χειμώνα και τρείς το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι σχολνούσε στις 7 το βράδυ και το χειμώνα στις 6 το απόγευμα. Τετάρτη και Σάββατο η εργασία τελείωνε στις 1 το μεσημέρι. ΠΟΤΕ ΚΥΡΙΑΚΗ. ΠΟΤΕ ΑΡΓΙΑ. Και με ένα μισθό αξιοπρεπέστατο. Βέβαια στη συνέχει λίγο πριν την αφυπηρέτηση της η ΕΣΕΛ πωλήθηκε, η μητέρα μου απολύθηκε και έμεινε ένα μικρό κατάστημα με υφάσματα που έφερε την ονομασία ΕΣΕΛ και η μητέρα μου μετά από 40 χρόνια εργασίας επαναπροσλήφθηκε ως νέα υπάλληλος. Μισθός 300 λίρες. Ήταν ο προάγγελος των όσων θα επακολουθούσαν… Σήμερα είναι τα 500 ευρώ. Αφέθηκε το κεφάλαιο να κάνει πάρτι στις πλάτες των εργαζομένων. Αφέθηκε ο καπιταλισμός να ξεζουμίζει τους εργάτες. Όλα στο όνομα της κοινωνικής συνοχής που δεν υπάρχει και της περιβόητης κοινωνικής και εργατικής ειρήνης.
Κοιτάω το ρολόι μου… η ώρα είναι 10 το βράδυ. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι την προηγούμενη φορά που το κοίταξα ξανά ήταν 4:30 τα ξημερώματα! Τότε ήταν που ετοιμάστηκα για τη δουλειά. Πάνω στο κομοδίνο ένα βιβλίο και εξώφυλλο ο Λένιν… Το αρπάζω στα χέρια και του μιλώ… Έτσι περνάμε εμείς στο καπιταλισμό του λέω! Και ο Λένιν σαν να μου απαντά. Στο Σοσιαλισμό η εργατική δύναμη έπαψε να είναι εμπόρευμα και οι εργαζόμενοι εκτός από παραγωγοί του πλούτου έγιναν και οι ιδιοκτήτες του. Από τους πρώτους μήνες της επικράτησης της Οκτωβριανής Επανάστασης τέθηκε σε εφαρμογή η 8ωρη εργάσιμη ημέρα. Όλοι οι εργαζόμενοι είχαν μια ελεύθερη ημέρα την εβδομάδα και το δικαίωμα κανονικής άδειας και διακοπές κάθε χρόνο. Εξασφαλίστηκε η μόνιμη εργασία για όλους και εξαλείφθηκε το φαινόμενο της ανεργίας… Αλήθεια; Και εγώ που νόμιζα ότι την ανεργία θα την εξαφανίσει η εργασία τις Κυριακές. Έτσι μου είπε η δική μου αστική Κυβέρνηση. Εσύ, που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, αλήθεια, τι δεν καταλαβαίνεις;
Της Έλπις Γεωργίου
