Τι είναι ο λαϊκός πατριωτισμός σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας;
Ο Λένιν μεταξύ άλλων εξηγεί δύο πράγματα για το θέμα. Η χώρα άσχετα αν την λυμαίνεται η αστική τάξη αποτελεί “περιουσιακό” στοιχείο του λαού άρα απόλυτα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα του στις δοσμένες συνθήκες και της ύπαρξης συνόρων και από την άλλη, ότι οι αντιθέσεις και η πάλη για την εξουσία του λαού δεν συμβαίνει έξω από αυτό που θεωρείτε έθνος η λαός της χώρας
Η προοπτική για τον εργαζόμενο είναι η εξουσία του λαού και μέσα από την παγκόσμια κυριαρχία του προλεταριάτου το ξεπέρασμα των εθνών και των συνόρων, σε αντίθεση με τον αστικό εθνικισμό που λειτουργεί τελείως διαφορετικά αφού το έθνος είναι εργαλείο επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου σε μια θεωρητική αρμονία των τάξεων μέσα σ αυτό.
Ένα παράδειγμα αυτών των διεργασιών συναντάμε στο πρόσφατο παρελθόν. Ο αγώνας για ανεξαρτησία της Κύπρου πέρασε μέσα από διάφορα στάδια, για να συμβιβαστεί στο τέλος με την εθνικιστική άποψη στο όνομα της ενότητας και να καταλήξει από λαϊκός εθνικοαπελευθερωτικός σε άγρια εθνικιστική σύγκρουση σύμφωνα με το πως οι αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας προωθούσαν τα συμφέροντα τους στο στενό περιθώριο των συμφερόντων του ΝΑΤΟ και των μονοπωλίων. Το αποτέλεσμα γνωστό και το συμπέρασμα εύκολο. Οι αδιάκοποι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και σχεδιασμοί στην περιοχή μας για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, οι οποίοι είναι παράγοντες αστάθειας που μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένη σύγκρουση πέρα από τις υπάρχουσες.
Στην Κύπρο ξεχνάμε το πιο πάνω, σαν και να ζούμε σε άλλο πλανήτη. Σαν να μην είναι η πατρίδα μας στη μέση του κυκλώνα. Το ΝΑΤΟ είναι εδώ και κατέχει τη μισή μας πατρίδα. Έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε αγγλοαμερικανικό – Νατοϊκό ορμητήριο για τις εκστρατείες τους, εκθέτοντας το λαό σε μεγάλο κίνδυνο. Η αντίφαση όμως να καταγγέλλουμε το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς από την μια, αλλά στο όνομα τάχα μου της επανένωσης περιμένουμε από αυτούς που έφεραν την Νατοϊκή Τουρκία στον τόπο μας, να λύσουν το πρόβλημα, δείχνει ότι στον μικρόκοσμό μας η ταξική οπτική και λογική απουσιάζει.
Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί είναι κακοί για τους άλλους λαούς – για τον δικό μας είναι καλοί και δίκαιοι οδυνηροί συμβιβασμοί. Αυτό λέγετε στρουθοκαμηλισμός! Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι ο ιμπεριαλιστικός πολυπολισμός θεωρεί τα κράτη της περιοχής κομμάτια του δικού του πάζλ και θα τα συμπιέσει για να ταιριάξουν τη θέση τους σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα. Οι πιθανότητες να ωφεληθούν η Κύπρος και οι γύρω λαοί από αυτούς τους ανταγωνισμούς σε κάποιο βαθμό στα περιθώρια των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων είναι ανύπαρκτες.
Όσοι πιστεύουν ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα προικίσουν την υπάκουή κόρη για την “συνεπή στάση της” με δίκαιη λύση, να μην ξεχνούν ότι το δίκαιο των λαών είναι έξω από την ηθική των ιμπεριαλιστών. Μπορεί ο αριστερός κοσμοπολιτισμός στην Κύπρο να έχει κρύψει το πρόβλημα πίσω από την εθνικιστική σύγκρουση μιας εποχής σαν το κυρίαρχο ζήτημα η ιστορία όμως δεν λέει ψέματα. Το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι απλά ο εθνικισμός. Είναι κύρια ο ιμπεριαλισμός πίσω του και μας πνίγει.
