Ο Μπούφο και οι Μπούφοι: Θεατρικό του Ντάριο Φο
-Ψευτοκρτική-
Δεν είμαι βέβαια εάν ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου «κατάλαβε» τι ανέβασε με το θεατρικό του Ντάριο Φο, «Μιστέρο Μπούφο».
Στην παρουσίαση του έργου, ο ίδιος ο ΘΟΚ προβάλλει ότι πρόκειται για ένα «σπονδυλωτό κείμενο με διαδοχικά κωμικά σκετς, που βασίζονται στην παράδοση των πλανόδιων θεατρίνων και αντλούν τα θέματά τους από τα μεσαιωνικά θρησκευτικά έργα. Ο Φο σατιρίζει με ευαισθησία και χιούμορ την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και σχολιάζει την εκμετάλλευση της αφέλειας των πιστών από τον καθολικό κλήρο, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα της κοινωνίας».
Εγώ, κριτικός θεάτρου δεν είμαι! Μόνο απλή θεατής. Ο ΘΟΚ, ανέβασε ένα συγγραφέα με λόγο ανατρεπτικό της εξουσίας. Μαστιγωτή της εκμετάλλευσης, ο οποίος αναπαριστά μεσαιωνικές εικόνες για να μάθει η εποχή του, η σύγχρονη εποχή της αποκοίμισης συνειδήσεων και μυαλών, να αμφισβητεί την επιβληθείσα «πραγματικότητα». «Πραγματικότητας» συνυφασμένης με την παραμονή στην εξουσία και νομιμοποίησης των κυρίαρχων δυνάμεων που ελέγχουν ή αποπειρώνται να εξουσιάσουν νοητικά και κατασταλτικά τον λαό. Αυτό γίνεται μέσα από δομές και πολιτικές, που κτίζει η κυρίαρχη τάξη πάνω στην οικονομία, περιλαμβανομένου και του επίσημου θεσμού της «εκκλησίας» καθώς και της εργαλειακής χρήσης της «θρησκείας» ως μέσου για αποδοχή των πραγματικοτήτων, των σχέσεων κα αποτελεσμάτων της εκμετάλλευσης των αδυνάτων από τους ισχυρούς υπό το πρόσχημα του μεταθανάτιου παράδεισου ή μετενσάρκωσης και πάει λέγοντας.
Ο ΘΟΚ ανέβασε περισσότερα από μια παράσταση που σατιρίζει με ευαισθησία και χιούμορ την καθημερινότητα απλών ανθρώπων. Καθρέφτισε μέσα από το έργο του Ντάριο Φο μια φιλοσοφία, μια προσέγγιση βαθειά προοδευτική που αποκαλύπτει τόσο τις μεθόδους όσο και αυτή την ίδια την ύπνωση του λαϊκού στοιχείου ή της βίαιης καταστολή κάθε ριζοσπαστικής για την εποχή φωνής, διαδικασία που ιστορικά επιχειρεί οργανωμένα η κυρίαρχη τάξη και εξουσία πάνω στον λαό. Όταν το έγγραφε ο Φο, δεν μιλούσε απλά για την θρησκοληψία και τα όργια της παπικής εκκλησίας και των τσιφλικάδων του Μεσαίωνα, άλλα την άρχουσα, αστική τάξη του παρόντος καπιταλιστικού συστήματος και τους θεσμούς της.
Σε κάθε περίπτωση, οι θεατές κατάλαβαν. Πήραν το μήνυμα από την αρχή. Τόσο εκείνοι που μέτρησαν τα σκαλοπάτια για την έξοδο και ανερυθρίαστα «την έκαναν» μεσούσης της παράστασης για να «προστατεύσουν» τα ανυποψίαστα παιδάκια τους από την «αμαρτία» της αμφισβήτησης, όσο και εμείς που μείναμε και χειροκροτήσαμε. Εμείς που ανατροφοδοτήσαμε τη σκέψη μας, με νέα σκέψη βασισμένη στις διαχρονικές αλήθειες, αντιθέσεις που κινούν την ανθρώπινη ιστορία.
Μπράβο!
