Ακόμη μια φορά ο ελληνικός λαός μαζεύει τα κομμάτια του, συλλέγοντας νεκρούς στη καμένη γη, όχι γιατί βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά γιατί ζει σε μια χώρα ανοχύρωτη και ανήμπορη να ανταποκριθεί στις ελάχιστες ανάγκες των πολιτών.
Η Ελλάδα βρίσκεται συνεχώς στο έλεος των φυσικών καταστροφών, αφού όταν βρέχει πνίγονται, με τη ζέστη καίγονται και με ένα σεισμό σκοτώνονται από τα σπίτια που γκρεμίζονται.
Το χειμώνα μια ισχυρή μπόρα στη Δυτική Αττική κατάφερε να πνίξει 23 ανθρώπους στη Μάνδρα και μια ξαφνική πυρκαγιά, με δαιμονισμένο ομολογουμένως αέρα στη Ραφήνα και στο Μάτι, οδήγησε σε τραγικό θάνατο ανθρώπους που θα ξεπεράσουν τους 100, σύμφωνα με εκτιμήσεις.
Η ανατολική Αττική, μια περιοχή γεμάτη φως και χρώμα μετατράπηκε σε μερικές ώρες σε ασπρόμαυρη και πνιγερή από τη στάχτη και τα αποκαΐδια που άφησε στο πέρασμα της η καταστροφική πυρκαγιά.
Είναι τραγικό να βλέπεις ανθρώπους -νέους παιδιά ηλικιωμένους και ολόκληρες οικογένειες- να τρέχουν πανικόβλητοι να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα, χωρίς να έχουν τρόπο διαφυγής και να καταδικάζονται σε μαρτυρικό θάνατο. Δεκάδες ήταν τα απανθρακωμένα σώματα στους δρόμους και στα σπίτια της περιοχής γιατί εγκλωβίστηκαν σε ένα λαβύρινθο από τον οποίο δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν, αφού είχαν μηδενικό χρόνο προειδοποίησης και αντίδρασης.
Για ακόμη μια φορά διαπιστώθηκε ότι ο πολεοδομικός σχεδιασμός της περιοχής, ενήργησε ως «παγίδα» για τον πληθυσμό που προσπάθησε να διαφύγει, αλλά δεν υπήρχαν δίοδοι διαφυγής, δεν υπήρχαν εγκάρσιοι δρόμοι παρά μόνο δρόμοι-παγίδες και αδιέξοδα γεγονός που εγκλώβισε τους πολίτες στον πύρινο κλοιό.
Είναι εξοργιστικό να διαπιστώνεται ξανά και ξανά ότι ολόκληρη η χώρα είναι έρμαιο στις φυσικές απειλές λόγω της εγκληματικής πολεοδομικής αυθαιρεσίας, της ανυπαρξίας υποδομών και έργων ζωτικής σημασίας, που είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ένα κράτος για τους πολίτες του. Πάντα δρα κατόπιν εορτής και όταν η καταστροφή είναι τετελεσμένη και ποτέ προληπτικά ώστε να προλάβει τις τραγωδίες.
Τα πιο πάνω επαναλαμβανόμενα τραγικά φαινόμενα ανέδειξαν εκ νέου την Ελλάδα των δύο όψεων. Την Ελλάδα που συμπαρίσταται -ο απλός κόσμος- και κάνει την οργή και το θυμό δύναμη και την Ελλάδα της υποκρισίας, του οικονομικού συμφέροντος και της διαφθοράς που λυμαίνεται τον πλούτο της χώρας.
Στο διάγγελμα του ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κήρυξε τριήμερο πένθος, όμως δεν μπόρεσε να εκστομίσει ούτε ένα συγνώμη εκ μέρους της κυβέρνησης στις οικογένειες των δεκάδων αθώων ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν. Ανέλαβε – είπε- την πολτική ευθύνη. Μα πως μεταφράζεται αυτό στη πικρή αλήθεια; Οπως ανέφερε χαρακτηριστικά «είναι αβάσταχτο για τον καθένα και την καθεμιά. Πιο πολύ για τις οικογένειες που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Αλλά και για όσους από μας βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης».
Ο λεγόμενος αριστερός ηγέτης που έκανε σύμβολο της διακυβέρνησης του «το κουστούμι χωρίς γραβάτα» που δεν έχει και κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο για το λαό, δεν ζήτησε συγνώμη γιατί αυτόματα θα έπρεπε να υποβάλει και την παραίτηση του.
Την παραίτηση της θα έπρεπε να υποβάλει άμεσα και η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, η οποία πριν από τέσσερα χρόνια είχε δηλώσει πως αν δεν κάνει αντιπλημμυρικό και αντιπυρικό σχεδιασμό θα πάει στο σπίτι της! Ομως, τα προνόμια και τα λάφυρα της εξουσίας είναι πολύ γλυκιά για να τα εγκαταλείψουν.
Η θωράκιση και η προστασία του λαού που θα έπρεπε να βρίσκεται στις προτεραιότητες της «αριστερής κυβέρνησης», θυσιάζεται στο βωμό του αδηφάγου κεφαλαίου και των κερδών του.
Οπως επισημαίνει και στην ανακοίνωση του το ΚΚΕ «τα έργα ζωτικής σημασίας για το λαό δεν επιλέγονται γιατί δεν έχουν κέρδος, ωστόσο την ίδια ώρα δαπανώνται δισεκατομμύρια για στρατιωτικές δαπάνες». Ο ελληνικός λαός αιμορραγεί και έχει στραγγίξει από τις δυσβάστακτες φορολογίες που του επιβλήθηκαν και αντί να του επιστρέφονται σε έργα, η «αριστερή» κυβέρνηση ξοδεύει 4 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, συμμετέχοντας στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ.
