Οτι δεν έκανε η Κυβέρνηση Αναστασιάδη στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε τον τόπο, θα το ολοκληρώσει αυτή την πενταετία. Είναι μια κυβέρνηση που ξέρει τι θέλει και γνωρίζει ποιος είναι ο προσανατολισμός της.
Στόχος της είναι η παραχώρηση στο πιάτο στους λίγους και εκλεκτούς φίλους της, όλου του πλούτου που δημιουργήθηκε από το φορολογούμενο πολίτη για πολλές δεκαετίες.
Εξάλλου, ποτέ δεν το αρνήθηκε ούτε ο κ. Αναστασιάδης, αλλά ούτε και ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Νεοφύτου ότι εκπροσωπούν το κεφάλαιο. Εστω και αν χρησιμοποιούν εύηχες λέξεις σε μια προσπάθεια να μην τρομάξουν τους «κοιμισμένους» εργαζόμενους και ξεσηκωθούν. Γιατί οι κυβερνώντες ξέρουν τη δύναμη τους, οι εργαζόμενοι είναι πολλές φορές παρασύρονται και δεν την κατανοούν.
Καρφί δεν τους καίγεται τι λέει η αντιπολίτευση και οι υπόλοιποι οργανωμένοι φορείς, καθότι η αντίσταση μέχρι σήμερα είναι μηδαμινή και ως εκ τούτου εύκολη η υλοποίηση των στόχων. Πλανώνται πλάνην οικτράν, αν κάποιοι πιστεύουν ότι μετά την Αρχή Λιμένων, το Συνεργατισμό και άλλους οργανισμούς που έγιναν δώρο στους ιδιώτες, χωρίς να σπάσει μύτη, θα πάρουν σειρά μόνο η Cyta και η ΑΗΚ.
Το «λίπος» είναι μεγάλο μέχρι να εξαφανιστεί η μεσαία τάξη και να μείνουν μόνο οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί στην κάποτε ευημερούσα Κύπρο. Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε τον Συναγερμικό δήμαρχο του Στροβόλου κ. Παπαχαραλάμπους να ενισχύει τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, με την προσπάθεια παραχώρησης της καθαριότητας σε ιδιωτικά συνεργεία. Τα βάζει με τους πιο αδύνατους μισθολογικά εργαζόμενους και τους πιο ταλαιπωρημένους.
Ενώ οι δημότες κοιμούνται και ξεκουράζονται τα βράδια αυτοί οι ήρωες, εκεί. Μαζεύουν τα σκουπίδια μας με κίνδυνο πολλαπλών μολύνσεων είτε τις παγερές νύχτες του χειμώνα, είτε στο λιοπύρι του καλοκαιριού, έναντι πινακίου φακής.
Ο κ. Παπαχαραλάμπους θέλει να στείλει τους εργαζόμενους της αποκομιδής σκυβάλων στην ανεργία, έστω και αν υποστηρίζει ότι πρόκειται για ανάθεση μέρους της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρόκειται να χαθεί καμία θέση εργασίας και ότι γίνεται είναι για το δημόσιο συμφέρον.
Ετσι ξεκινούν όλες οι προσπάθειες στην αρχή. Βάζουν μπροστά το δημόσιο συμφέρον (εύηχες φράσεις όπως είπαμε), μέχρι να παραχωρηθούν όλα στον ιδιωτικό τομέα.
Μετά, το δημόσιο συμφέρον γίνεται ιδιωτικό και τα κέρδη προσωπικά του κάθε επιχειρηματία. Αν και οι εργαζόμενοι με την καθοδήγηση των συντεχνιών αντέδρασαν με απεργιακά μέτρα, εντούτοις ο δήμαρχος Στροβόλου προχώρησε στη μίσθωση υπηρεσιών, χωρίς μάλιστα η ενέργεια του, να τύχει της έγκρισης του δημοτικού συμβουλίου.
Τι κι αν τα πρώτα δείγματα γραφής του ιδιωτικού συνεργείου ήταν αποκαρδιωτικά, αφού οι εργαζόμενοι δούλευαν χωρίς παπούτσια ασφαλείας, ήταν με κοντά παντελονάκια και χωρίς γάντια, γεγονός απαράδεκτο για τέτοιου είδους εργασία; Οι δε όροι εργασίας τους, σύμφωνα με συνδικαλιστικές πηγές είναι 16 ώρες ημερησίως, επτά ημέρες τη βδομάδα και ο μισθός αγγίζει τα 800 ευρώ!
Ο δήμαρχος προκήρυξε προσφορές οι οποίες λήγουν τον Σεπτέμβριο, γιατί αυτό … επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.
Ναι στον σημερινό άκρατο καπιταλισμό το δικό τους «δημόσιο συμφέρον» επιβάλλει απεριόριστες ώρες εργασίας, μηδαμινούς μισθούς και άθλιους όρους εργασίας.
Αργά αλλά σταθερά αγγίζουν όλες οι ομάδες των εργαζομένων σε όποια βαθμίδα και να βρίσκονται, στοχεύοντας στους οργανωμένους. Από τους τραπεζικούς, τους δημοσιους τους δημοτικούς υπαλλήλους μέχρι και τον τελευταίο σκουπιδιάρη.
Απολύονται και στη θέση τους προσλαμβάνονται χαμηλόμισθοι, με προσωπικά συμβόλαια και χωρίς ωφελήματα. Οι υπόλοιποι του ιδιωτικού τομέα δεν τους ενδιαφέρουν γιατί τους έχουν ξεδοντιάσει μισθολογικά εδώ και καιρό.
Σήμερα είναι οι εργαζόμενοι αποκομιδής σκυβάλων, χθες ήταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, προχθές ήταν οι τραπεζικοί στο Συνεργατισμό, πριν πέντε χρόνια ήταν οι εργαζόμενοι στις υπεραγορές, αύριο μπορεί να είναι οι γραμματείς των δημαρχείων και των κυβερνητικών υπηρεσιών.
Με τα πιο πάνω δεδομένα, ο αγώνας της κάθε ομάδας δεν είναι πλέον προσωπική υπόθεση, αλλά αφορά όλους. Στον άκρατο φιλελευθερισμό των κυβερνώντων, θα μπει φρένο, μόνο αν ο λαός συνειδητοποιήσει ότι τελικά με το εύηχο «δημόσιο συμφέρον» είναι το δικό του συμφέρον που συρρικνώνεται.
Οι αγώνες των εργαζομένων κερδίζονται με μαζική αντίδραση και αλληλεγγύη. Ναι κερδίζονται, γιατί οι εργαζόμενοι είναι οι πολλοί και όχι η αντίπαλη πλευρά. Φτάνει να αντιληφθούν τη δύναμη τους και να ενώσουν δυνάμεις.
