Ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ των κυρίαρχων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα κρατών δεν αποκρύβεται εξαιτίας της γενικής ενότητας θέσεων και πράξεων, ενότητας που παρουσιάζουν στην εξωτερική επεκτατική (στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική, εμπορική) πολιτική τους.
Έτσι και η διακυβέρνηση Τράμπ από την ανάληψη της εξουσίας, επιδίωξε να επαναδιαπραγματευτεί με την ισχύ των οικονομικών, διπλωματικών και στρατιωτικών της όπλων, βασικές συμφωνίες που είχε με συστημικούς διεθνείς εταίρους.
Στα πλαίσια αυτά, ξεδίπλωσε ένα πόλεμο, εμπορικής φαινομενικά φύσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση απειλώντας με επιβολή φορολογίας την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς και τη βιομηχανία ατσαλιού και αλουμινίου.
Όλα αυτά, μέχρι να ανακοινωθεί συμφωνία (25 Ιουλίου) με την οποία θα αρθούν τα μέτρα και η ΕΕ –ως αντάλλαγμα- θα αγοράζει τη σόγια και το υγροποιημένο φυσικό αέριο των αμερικανικών μονοπωλίων, ενώ θα εξαλειφθούν οι φόροι στα μη βιομηχανικά αγαθά, επιτρέποντας τη διείσδυση κεφαλαίων και επενδύσεων, οδηγώντας ασφαλώς στην καταστροφή την ντόπια παραγωγή.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι αυτή η συμφωνία επιβεβαιώνει πως οι άρχουσες πολιτικά και οικονομικά τάξεις των κυρίαρχων δυνάμεων στην ΕΕ, με προεξάρχουσες τις Γερμανία – Γαλλία διασφαλίζουν έτσι την κερδοφορία των δικών τους κολοσσών του κεφαλαίου.
Παράλληλα, διαφοροποιούν τη στρατηγική στην ενέργεια (η οποία δήθεν υπηρετεί το κοινό συμφέρον) αφού μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου σε υγροποιημένη μορφή θα εισάγονται, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια, ενώ υπάρχουν πιο φτηνές λύσεις. Ασαφές παραμένει επίσης κατά πόσον, λύσεις άλλων τόσων δισεκατομμυρίων που είχαν σχεδιαστεί εντός ή πλησίον της περιοχής, θα καταστραφούν.
Ο Τράμπ, ο οποίος τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια των εταίρων του στο ΝΑΤΟ απειλώντας με αποχώρηση και στην ουσία με «διάλυση» τον ιμπεριαλιστικό Οργανισμό, πετυχαίνει συνολικά να ενισχύσει την θέση των ΗΠΑ στον διεθνή ανταγωνισμό για την παγκόσμια ηγεμονία, να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες των εταίρων του δίνοντας ώθηση στον μιλιταρισμό, ενώ στην ΕΕ διασφαλίζεται η κερδοφορία των βιομηχανιών των ανεπτυγμένων κρατών.
Ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ των ισχυρών πόλων του ιμπεριαλιστικού συστήματος και η «οικονομική ειρήνη» στην οποία καταλήγουν, δείχνει ακόμα τη μειονεκτική και δραματική θέση των εξαρτημένων και ανισόμετρα ανεπτυγμένων κρατών, των οποίων οι λαοί και ιδιαίτερα η εργατική τάξη, δοκιμάζονται από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση, ενώ στο επίκεντρο των παζαριών βρίσκονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
