Για ακόμα μια φορά, ζούμε μέρες «τελευταίας ευκαιρίας για το μέλλον του τόπου». Το ζούμε εδώ και δεκαετίες η αλήθεια. Όποιος διερωτάται για λεπτομέρειες ή εκφράζει προβληματισμούς, χαρακτηρίζεται αμέσως ως «εθνικιστής», «απορριπτικός» και άλλα παρόμοια. Διότι -όπως λένε οι σοφοί πολιτικοί-, «οι ξένοι κουράστηκαν μαζί μας». Το δικό μας όνειρο και ο αγώνας είναι για λύση και απελευθέρωση, αλλά αυτοί κουράστηκαν μαζί μας. Εθνικιστές υπάρχουν σίγουρα, όπως υπάρχουν και άλλοι, που είναι ακριβώς το αντίθετο. Το ζήτημα όμως είναι ο λαός και τα συμφέροντα του, και αυτά μάλλον σε δεύτερη μοίρα τίθενται, σε αυτή τη ρητορική που κυριαρχεί.
Κουράστηκαν λοιπόν οι ξένοι. Ποιοι είναι αυτοί οι ξένοι όμως; Και τι έπραξαν όλα αυτά τα χρόνια ώστε να δικαιούνται να κουραστούν; Μήπως τόλμησαν να τα βάλουν με την κατοχική δύναμη και να της πουν πως με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, πρέπει να αποχωρήσει από την Κύπρο με το στρατό της; Διότι η Κύπρος είναι κράτος, δεν είναι νησί-αεροπλανοφόρο. Μήπως λειτούργησαν όλα αυτά τα 44 χρόνια υπό το γράμμα και το πνεύμα του διεθνούς δικαίου; Μήπως δούλεψαν με αίσθημα δικαιοσύνης για την απελευθέρωση του τόπου και την επανένωση του λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, σε ένα κράτος; Σε ένα κράτος ναι, ως τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο ορίζει; Αυτά έκαναν και κουράστηκαν;
Και ποιοι είναι αυτοί οι ξένοι που κουράστηκαν μαζί μας; Εννοούν μήπως οι σοφοί, τους συνήθεις μεσολαβητές και τις εγγυήτριες δυνάμεις; Εννοούν τις ΗΠΑ, τους Βρετανούς και την ΕΕ; Τι τους κάναμε και τους κουράσαμε τόσο; Ένας λαός που αισθάνεται τη μπότα του κατακτητή, θα έπρεπε να είχε κουραστεί πολύ πριν τους ξένους, μα κάπου φαίνεται δεν τους κάνει τα χατήρια. Παρά τα δεινά που προκλήθηκαν στον τόπο τα τελευταία χρόνια, λόγω εναρμονίσεων με ξένες επιταγές. Με τους ίδιους, ντόπιους και ξένους, πρωταγωνιστές και πάλι. Για τις επιταγές των ίδιων ξένων, των ίδιων προστατών. Διότι αν ούτε η φτώχεια, ούτε η απογοήτευση, ούτε οι πιέσεις, φέρουν το αποτέλεσμα που οι ξένοι επιθυμούν, τότε ναι, δικαιούνται να κουράζονται.
Ας έχουμε τουλάχιστο την ειλικρίνεια ή το θράσος, ανάλογα, και ας ομολογήσουμε πως οι ξένοι που κουράστηκαν, είναι οι ίδιοι που δημιούργησαν και συντήρησαν το Κυπριακό, χωρίς ποτέ να νοιώσουν αίσθημα κούρασης. Ούτε δευτερόλεπτο. Αν είναι κάποιοι που διψούν για λύση και απελευθέρωση, είναι οι κάτοικοι του τόπου, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Να τους φορτώσουμε και τη ρετσινιά του άμυαλου, που κουράζει τους ξένους που θέλουν το καλό του;
Για όσους δεν ασπάζονται απόψεις περί «κούρασης των ξένων», αυτοί οι ξένοι είναι οι δυνάμεις που δημιούργησαν και συντήρησαν το πρόβλημα. Είναι οι δυνάμεις που μεθόδευσαν το πλαίσιο λύσης, που με βάση τα όσα γνωρίζουμε, δεν φαίνεται να απελευθερώνει το τόπο, δεν επιτρέπει την επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους, δεν επανενώνει το λαό στη βάση της μιας οικονομίας, της μιας κοινωνίας και τους ενός εργασιακού περιβάλλοντος. Δεν διασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως της απελευθέρωσης και της επιστροφής στο τόπο τους. Δεν επανενώνει τον τόπο έστω και αν κυριαρχούν συνθήματα περί «επανένωσης εδώ και τώρα». Το μέλλον του τόπου, δεν είναι παιχνίδι…
Στην περιοχή μας, σε κάθε περίπτωση όπου παρατηρήθηκε «κούραση των ξένων», χύθηκε αίμα, ερήμωσαν πόλεις και πατρίδες, προσφυγοποιήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Οι ίδιοι ξένοι μεσολαβητές, μέσα στο πλαίσιο του μοιράσματος του φυσικού πλούτου της περιοχής, κάθε φορά που οι λαοί δεν υπόκυπταν, επενέβαιναν με τη χρήση των όπλων τους και επέβαλλαν ο καθένας τα δικά του συμφέροντα.
Μα το νησί εδώ, είναι μικρό και δεν τους παίρνει για τέτοιες μεθόδους. Προτιμούν τις «πολιτισμένες μεθόδους» της μετατροπής του κράτους σε ανίκανη μαριονέτα, ώστε ο μεγάλος σε όγκο και αξία φυσικός πλούτος, να περάσει στα χέρια των εκπροσώπων τους, δηλαδή των μεγάλων πολυεθνικών. Επιθυμούν ένα κράτος δυσκίνητο και το λαό χωρισμένο, ώστε η παρουσία τους να νομιμοποιείται για «εγγύηση της ασφάλειας των δυο κοινοτήτων», διατηρώντας έτσι τους στρατούς τους. Η επιμονή αυτού του λαού σε κράτος ανεξάρτητο και κυρίαρχο, τους κούρασε και όπως φαίνεται δεν θα τηρήσουν τα προσχήματα για πολύ ακόμα. Εκφοβίζουν ήδη. Εκφοβίζουν με διχοτόμηση, μα ποιοι στ’ αλήθεια επέβαλαν το σημερινό διχοτομικό στάτους κβο, με πραξικόπημα και εισβολή;
Ο λαός μας δικαιούται να νοιώθει αφέντης του τόπου του, φτάνει να είναι έτοιμος για πραγματική απελευθέρωση και επανένωση. Η τεράστια δύναμη και δυναμική που θα δώσει στον αγώνα ο κοινός στόχος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, για ένα κράτος ανεξάρτητο, με ένα λαό πραγματικό αφέντη, θα κουράσει ακόμα περισσότερο τους ξένους και τους υποτακτικούς τους. Η δύναμη του αγώνα του νησιού αυτού, κρύβεται στην ενότητα στόχων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτή τη στιγμή και με βάση το διαμορφωμένο πλαίσιο, τέτοια ενότητα στόχων δεν υπάρχει. Σχεδιασμένα εδώ και δεκαετίες, αποθαρρύνεται. Ρυθμίζεται και εμπεδώνεται η διχοτομική αντίληψη, από όσους δήθεν πασκίζουν για την επίλυση του προβλήματος. Ποτέ δεν εισήγαγαν έστω και μια πρόνοια που να επανενώνει το λαό, που να δημιουργεί προϋποθέσεις κυριαρχίας και απελευθέρωσης.
Ο κόσμος της εργασίας, που παράγει τον πλούτο και τη ζωή, δεν έχει τίποτα να χωρίσει. Αυτοί που έχουν να χωρίσουν, είναι οι ξένοι που κουράστηκαν μαζί μας και οι υποτακτικοί τους. Στόχος τους, το μοίρασμα της λείας και η μετατροπή του νησιού σε ανίκανη μαριονέτα. Ο κοινός αγώνας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, μόνο σε ταξική βάση μπορεί να οικοδομηθεί. Στη βάση της ταξικής ενότητας των εργαζομένων, στη βάση των γνήσιων συμφερόντων του ενός λαού, που θα γίνει επιτέλους, αφέντης στο τόπο του.
