Οι προσωρινά εργαζόμενοι, το ενεργό εργατικό δυναμικό χωρίς μόνιμη θέση εργασίας, από 9,2% το 2002, πριν από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, αυξήθηκε σε 15,3% το 2017, ενώ η μερική απασχόληση διπλασιάστηκε από 6,5% το 2002 σε 12,1% το 2017. Τα στοιχεία δημοσιεύονται από την Eurostat στις 13 Αυγούστου 2018.
Η ίδια αυξητική τάση στην προσωρινότητα και την απασχολησιμότητα στην εργασία παρατηρείται σε ολόκληρη της ΕΕ και ειδικά στην Ευρωζώνη (21% οι μερικώς απασχολούμενοι και 14% οι προσωρινά απασχολούμενοι), ως αποτέλεσμα των καπιταλιστικών οικονομικών αλλαγών και αναδιαρθρώσεων οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με την πολιτική αρχιτεκτονική της Ένωσης και των κυβερνήσεων όλων των χωρών μελών.
Τέλος η ανεργία στους νέους από 8% το 2002, τριπλασιάστηκε προσεγγίζοντας το 25% το 2017, στην Κύπρο του λεγόμενου success story.
Σίγουρα, η δήθεν ανάπτυξη για όλους με την ένταξη στην ΕΕ, δεν μπορεί να ισχύσει σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης αφού το οικονομικό σύστημα απαιτεί θυσίες από τον λαό και ειδικά την εργατική τάξη, η οποία θυσιάζεται στο βωμό της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι αποτελούν για τους ισχυρούς, αναλώσιμο δυναμικό, το οποίο υπόκειται σε μια γενική προσωρινότητα ως προς τη διατήρηση της θέσης του, συνεχή αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού και την απειλή για αντικατάσταση του από τις εφεδρείες των ανέργων που το σύστημα διατηρεί με αυξομειώσεις.
Τα πανηγύρια της σημερινής αστικής κυβέρνησης της δεξιάς για την προσδοκώμενη αύξηση της ανάπτυξης και του πλούτου, στοχεύει ασφαλώς να συγκαλύψει τις τεράστιες ανισότητες που υφίσταται ο λαός και οι οποίες αυξάνονται, παρά το γεγονός ότι ο πλούτος των λίγων πολλαπλασιάζεται.
Έχει από καιρό παρέλθει η εποχή που ο λαός θα έπρεπε να αξιολογήσει τα μονοπάτια και τους μονοδρόμους ανάπτυξης που του επιβάλλονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η συζήτηση, αν μη τι άλλο, πρέπει να ξεκινήσει τώρα.
