Να πυροβολεί σήμερα ένας συνδικαλιστής ή ένας άνθρωπος αριστερών καταβολών τη νέα τάξη πραγμάτων και το νεοφιλελευθερισμό, είναι κατανοητό, γιατί πρώτιστο μέλημα τους είναι η ευημερία των λαϊκών στρωμάτων. Αρκεί να αναγνωρίζει τις πραγματικές αιτίες, που είναι το ίδιο το σύστημα, οι κρίσεις του και τα εργαλέια για ξεπέρασμα τους.
Ωστόσο, να εκτοξεύονται πυρά στους «σωματοφύλακες» του καπιταλισμού (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και ΕΕ) από κάποιο, ο οποίος ήταν μέρος των σχεδιασμών για την κατάληξη της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας, τότε είτε μας κοροϊδεύει, είτε τα λέει γιατί γνωρίζει πως δεν θα έχει καμιά απολύτως επίπτωση.
Σε συνέντευξη του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), Ντομινικίκ Στρος Καν, επεσήμανε ότι ο κόσμος σήμερα είναι λιγότερο καλά εξοπλισμένος για να αντιμετωπίσει μια μεγάλη οικονομική κρίση από ό,τι ήταν πριν από μια δεκαετία, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι η ποσοτική χαλάρωση (QE) εξυπηρετεί τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη.
Σύμφωνα με τον κ. Στρος Καν μετά το 2012-2013, «σταματήσαμε να μιλάμε για την ανάγκη ρύθμισης της οικονομίας», όπως για παράδειγμα, όπως είπε, σε σχέση με το μέγεθος των τραπεζών ή σε σχέση με τους οίκους αξιολόγησης. «Πισωγυρίσαμε, γι΄ αυτό είμαι απαισιόδοξος σε σχέση με την ετοιμότητά μας», ανέφερε και πρόσθεσε ότι «δεν προβληματιζόμαστε απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και αυτό δεν αποφέρει θετικά αποτελέσματα».
Ο πρώην τσάρος του ΔΝΤ πρόσθεσε ακόμη ότι ο λαϊκισμός που εμφανίζεται παντού είναι το άμεσο αποτέλεσμα της κρίσης και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίστηκε μετά το 2011/2012, ευνοώντας λύσεις που επρόκειτο να αυξήσουν τις ανισότητες».
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι δηλώσεις του άλλου «γκουρού» της οικονομίας, του Ζαν Γκλοντ Τρισέ, ο οποίος σε δηλώσεις του παραδέχθηκε ότι η κατάσταση στην οικονομία σήμερα είναι τόσο επικίνδυνη, όσο και τη στιγμή της κατάρρευσης της αμερικανικής τράπεζας Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008.
Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (EKT) ανέφερε πως «η αύξηση του χρέους -κυρίως του ιδιωτικού- των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών έχει επιβραδυνθεί, αλλά αυτή η επιβράδυνση ισοφαρίζεται από την επιτάχυνση της χρέωσης των αναδυόμενων οικονομιών. Αυτό το γεγονός καθιστά σήμερα το σύνολο του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος τόσο, αν όχι περισσότερο, ευάλωτο, από όσο ήταν το 2008».
Οι πιο πάνω κυνικές παραδοχές καταδεικνύουν ότι οι λύσεις τις οποίες πρότειναν τα διευθυντήρια του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της ΕΕ και της ΕΚΤ για την αναστήλωση των οικονομιών -των οποίων και αυτοί ηγούνταν- απέτυχαν παταγωδώς.
Οι οργανισμοί τους ανέλαβαν να «σώσουν» τις δοκιμαζόμενες οικονομίες του πλανήτη, αλλά πέρασαν από πάνω τους ως οδοστρωτήρες, ισοπεδώνοντας εισοδήματα και δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων.
Οι ηγέτες και οι παρατρεχάμενοι τους αμείβονται πλουσιοπάροχα για τις τάχα «υπηρεσίες» που προσφέρουν απομυζώντας τα θύματα τους, ενώ ανεπίσημα πριμοδοτούνται και από τους μυστικούς εργοδότες τους (πολυεθνικές και επιχειρήσεις που αρπάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των κρατών).
Στο παιγνίδι μπαίνουν και οι κερδοσκόποι (οίκοι αξιολόγησης, επενδυτικές εταιρείες και άλλοι) οι οποίοι ποντάρουν τα χρήματα τους στην καταστροφή των κρατών, αφού γνωρίζουν εκ των προτέρων πως οι συνταγές που θα δοθούν θα είναι οι ίδιες και θα οδηγήσουν τις χώρες στη θανατική ποινή.
Αυτός είναι ο ρόλος τους, να έχουν τα κράτη ως αποικίες τους και το λαό σκλάβο στο χρέος, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη των φίλων τους και να μην απομένει ούτε ένα ευρώ για τους κοινούς θνητούς.
Ως εκ τούτου είναι άνευ σημασίας τα πυρά που εκτοξεύονται, τα οποία χρησιμοποιούνται για λαϊκή κατανάλωση.
Θα είχαν σημασία οι τοποθετήσεις τους αν οι εκ των υστέρων παραδοχές τους είχαν και το ανάλογο κόστος.
Ωστόσο, ποιο όργανο θα δικάσει αυτούς τους κυρίους που έλεγχαν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων και που οι λανθασμένες αποφάσεις τους, διεύρυναν το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και φτωχών στρωμάτων; Ποιος θα δικάσει το σύστημα που παράγει τους κάθε λογής απατεώνες, τις κρίσεις και τα αντιλαικά μέτρα;
Κανένα γιατί όλα ελέγχονται από το αόρατο χέρι που τους προστατεύει. Το κυρίαρχο σύστημα, τον καπιταλισμό και τους θεσμούς του.
