Είναι πραγματικά εκπληκτική η ικανότητα του καπιταλισμού να διαβρώνει τα πάντα, μέσω βεβαίως των μέσων χειραγώγησης που έχει στα χέρια του. Βασικότατος πυλώνας στήριξης του συστήματος είναι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα οποία διαφημίζονται ότι συμβάλουν στον πλουραλισμό και τη δημοκρατία! Μπορεί να υπάρχουν μεν πολλά ΜΜΕ, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία υπηρετεί την ίδια ακριβώς πολιτική.
Καταρχήν οι κάτοχοι τους είναι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες, πολλοί από τους οποίους είχαν ή έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την πολιτική. Σκοπός τους, εκτός από την επίτευξη του μέγιστου δυνατού κέρδους, είναι η υπεράσπιση και προώθηση πολιτικών που ευνοούν τα συμφέροντα τους. Οι ειδήσεις ιεραρχούνται με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπερπροβάλλονται ανούσια θέματα, ενώ την ίδια στιγμή θάβονται οι ειδήσεις που δεν συμφέρουν στους ιδιοκτήτες και τους διαπλεκόμενους με αυτούς πολιτικούς.
Για να επιβιώσει ένα μέσο σε συνθήκες καπιταλισμού χρειάζεται χρήμα, το οποίο θα έρθει από τη διαφήμιση. Ο διαφημιζόμενος ουσιαστικά εξαγοράζει τη σιωπή του μέσου. Για αυτό βλέπαμε παλαιότερα πρωτοσέλιδες διαφημίσεις της πρώην Λαϊκής Τράπεζας και αργότερα της Τράπεζας Πειραιώς σε ΟΛΕΣ τις εφημερίδες.
Οι δημοσιογράφοι, υπάλληλοι των μεγαλοεπιχειρηματιών, νιώθουν συνεχώς την απειλή της απόλυσης, οπόταν αναγκαστικά έχουν μόνο δύο επιλογές. Είτε ακολουθούν τη γραμμή της εργοδοσίας, με οδηγίες να μην ταρακουνήσουν την τάξη και ασφάλεια του συστήματος, είτε βγαίνουν στην ανεργία.
Έτσι ο μη ψαγμένος και μη υποψιασμένος πολίτης, τρώει ότι του σερβίρουν και η κοινή γνώμη γίνεται εύκολα χειραγωγήσιμη με κατεύθυνση δοσμένη από τα ΜΜΕ. Έτσι θάφτηκε το τεράστιο σκάνδαλο του Συνεργατισμού, έτσι λοιδορείται ο αγώνας των εκπαιδευτικών και η κοινή γνώμη αντί να συζητά, για τα δις που χάθηκαν και να αναζητά τους υπευθύνους, στήνει στον τοίχο τους εκπαιδευτικούς. Για τις ομολογουμένως καλές συνθήκες εργασίας που έχουν, χωρίς να αντιλαμβάνεται την επίθεση που έχει εξαπολύσει αυτή η κυβέρνηση ενάντια στο συνδικαλισμό και σε κάθε τι δημόσιο. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι αγώνας όλων και αποτυχία αυτού του αγώνα, θα σημαίνει καταβαράθρωση του δημόσιου σχολείου και των εργασιακών σχέσεων τόσο στο δημόσιο, κυρίως όμως στον ιδιωτικό τομέα.
