Το Τρίτο Μάτι
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι… τράπεζες. Αυτή ήταν η ατάκα μιας κυρίας, με αριστερές καταβολές μάλιστα. Χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, να κτίσουμε σπίτι, να αγοράσουμε αυτοκίνητο, να σπουδάσουμε τα παιδιά μας, την άκουσα έκπληκτος να λέει. Μου θύμισε ένα φίλο, επίσης αυτοαποκαλούμενο αριστερό, ο οποίος ευγνωμονούσε τον κεφαλαιοκράτη ιδιοκτήτη εργοστασίου, επειδή του έδινε δουλειά. Ο Θεός να τον έχει καλά, χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε δουλειά, έλεγε.
Δυστυχώς, στην απουσία πραγματικής ταξικής διαπαιδαγώγησης, αυτή είναι η συντηρητική αντίληψη που επικράτησε στην κυπριακή κοινωνία, ακόμα και ανάμεσα σε ψηφοφόρους της αριστεράς. Ευγνωμονούν τις τράπεζες, μια νόμιμη μορφή τοκογλυφίας στον καπιταλισμό που τους εκμεταλλεύεται. Κάνει κάποιος δάνειο 100.000 ευρώ, εργάζεται σε ένα κεφαλαιοκράτη (ο οποίος εκμεταλλεύεται την εργατική του δύναμη) από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι τα βαθιά γεράματα, το αποπληρώνει με τους τόκους 120.000 ευρώ, ευγνωμονεί και τους δύο για το σπίτι που μπόρεσε να αποκτήσει και μόλις γίνεται πραγματικά δικό του, πεθαίνει.
Ζητώ ο καπιταλισμός λοιπόν!
Έτσι βλέπουμε τα εκατομμύρια που αποκόπτονται από την κρατική κοινωνική πρόνοια, να δίνονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το κράτος και ελάχιστοι να αντιδρούν. Επειδή, κράτος χωρίς τράπεζες και κατ’ επέκταση ζωή δεν μπορεί να υπάρξει.
Δεν έχει καν περάσει από το μυαλό τους, ότι ίσως να υπάρχει άλλος τρόπος να ζει κάποιος. Ότι μπορεί να υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς τράπεζες, χωρίς δάνεια, όπου το κράτος παρέχει τα βασικά, δουλειά, στέγη, μόρφωση, ψυχαγωγία. Και ένας τέτοιος κόσμος υπήρχε πραγματικά, παρόλα τα αδύνατα του στοιχεία. Ο σοσιαλισμός, λέξη άγνωστη στο λεξιλόγιο του πληθυσμού, λέξη που απουσιάζει και από το λεξιλόγιο των εκπροσώπων της κυπριακής «αριστεράς».
Ποιος λοιπόν θα καθοδηγήσει τις λαϊκές μάζες, τον απλό άνθρωπο του μόχθου και της εργασίας αν όχι η αριστερά; Όταν ακόμα και η λέξη σοσιαλισμός έχει απαλειφθεί εντελώς από το λεξιλόγιο, πόσο μάλλον κάθε αναφορά στα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, πώς να αναμένουμε διαφορετικές τοποθετήσεις από αυτές που προανάφερα;
Από την Κύπρο απουσιάζει η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, αυτοί που θα αναλύουν διαλεκτικά και ταξικά, που θα τολμούν και θα λένε τα πράγματα με το όνομά τους, αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα για να τα αλλάξουν. Η εργατική τάξη χρειάζεται καθοδήγηση και διαπαιδαγώγηση με έργα όπως το αριστούργημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, η Όπερα της Πεντάρας. Ένα δριμύ κατηγορώ στο καπιταλιστικό σύστημα, που εκμεταλλεύεται ακόμη και τους πιο αδύναμους κρίκους της κοινωνίας και την ανάγκη τους για δουλειά. Εκεί όπου ακούγεται και το περίφημο: τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση της;
