Συνεχίζεται με τυπικό σχεδόν τρόπο η ακροαματική διαδικασία για την ούτω καλούμενη κατάρρευση του Συνεργατισμού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται όχι για κατάρρευση, αλλά για ανατροπή και βίαιη διάλυση ενός ιδρύματος που χτίστηκε για να εξυπηρετεί τις λαϊκές και αγροτικές ανάγκες και μετεξελίχθηκε (από την εποχή της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Νομισματική Ένωση και ακολούθως στο Μνημόνιο ΕΕ-ΔΝΤ) σε εμπορική τράπεζα.
Όσα και εάν εξετάσει η Ερευνητική Επιτροπή για το Συνεργατισμό δεν πρόκειται να εντοπίσει τις αιτίες της διάλυσης της φιλοσοφίας και του χαρακτήρα του Συνεργατισμού. Παρά το ότι το Μνημόνιο για τον χρηματοπιστωτικό τομέα (που συμφωνήθηκε οριστικά το 2012 και εκτελέστηκε το 2013 με μαεστρία από την κυβέρνηση Αναστασιάδη), προδιέγραφε βήμα προς βήμα την πορεία εκποίησης του Συνεργατισμού, ελάχιστοι από όσους υπηρετούσαν ή πίστευαν στο Συνεργατισμό προείδαν την πορεία καταστροφής του. Μια πορεία που μέσα από τη χρηματοδοτική «υποστήριξη» και τελικά κρατικοποίηση (τουλάχιστον στα χαρτιά) κατέληξε να τον νέμονται ανταγωνιστικές τράπεζες. Το πλαίσιο είχε ήδη δοθεί: ασφυκτικός κλοιό διεθνούς και τοπικού ανταγωνισμού των μονοπωλίων, αλλά και υπαγωγής του απευθείας στο Ευρωσύστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η οριστική κατάτμηση του Συνεργατισμού σε μια «κακή» τράπεζα που αναλαμβάνει να εισπράξει τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια αξίας δισεκατομμυρίων και σε μια καλή Τράπεζα το αποθεματικό της οποίας κατέληξε στην Ελληνική Τράπεζα, αφήνει ευχαριστημένες τόσο την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και τις τοπικές τράπεζες.
Στις αντιφάσεις του λεγόμενου ελεύθερου συναγωνισμού μπορούν να συζητηθούν και τα πιο κάτω:
Ενώ το διαρθρωτικό πρόβλημα στο χρηματοπιστωτικό τομέα κατά την Τρόικα ήταν το μεγάλο του μέγεθος, σήμερα κατασκευάζονται δύο ισχυρά μονοπώλια: Η Ελληνική Τράπεζα και η Τράπεζα Κύπρου, οι οποίες θα ρυθμίζουν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών.
Η Altamira θα αποτελέσει την πλατφόρμα κατάσχεσης κατοικιών και περιουσιών οι οποίες θα πουληθούν σε μια χούφτα οικονομικών συμφερόντων με σημαία ευκαιρίας. Για τον σκοπό αυτό και για καλύτερη διαχείριση του τεράστιου πλούτου που συσσωρεύτηκε, προσλήφθηκε ως Εκτελεστικός Διευθυντής της Altamira Asset Management, ο πρώην επικεφαλής της Μονάδας Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων του «κρατικού» Συνεργατισμού, Β. Κουδουνάς. Το διεθνές κεφάλαιο προσλαμβάνει για τη δουλειά ένα από τους «ιθαγενείς» που υπηρετούσε σε θέση κλειδί προηγουμένως προσφέροντας ακόμα μια ένδειξη για το πόσο σικέ μπορεί να ήταν η όλη διαδικασία διάλυσης του Συνεργατισμού.
Αξίζει τέλος να σημειωθεί η παραδοχή Χατζηγιάννη (πρώην διευθυντή της ΣΚΤ) ότι οι Ευρωπαίοι «επόπτες είχαν αλλεργία ως προς την συμμετοχή του κράτους στη Συνεργατική Κεντρική Τράπεζα», αποδεικνύοντας ξανά ότι η ντόπια και ευρωπαϊκή ολιγαρχία ήξερε πολύ καλά τι επιδίωκε όταν τοποθετούσε το Συνεργατισμό σε καθεστώς ανακεφαλαιοποίησης και στήριξης: να παραδώσουν μια εμπορική πλέον τράπεζα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, να αρθούν τα νομικά εμπόδια κατάσχεσης και πώλησης ενυπόθηκων δανείων και να αναστρέψουν την αρνητική πορεία κερδοφορίας των τραπεζών που μετά το δραματικό κούρεμα ακούμπησε πάτο.
