Προχθές μιλούσα με κάποιο φίλο. Η συζήτηση μας πλάτειασε σε διάφορα ζητήματα από τα συνδικαλιστικά μέχρι το σοσιαλισμό. Κράτησα δυο πράγματα από τη συνομιλία μας. Πιστεύει, όπως μου είπε, πως οι στείρες αναφορές στον Μαρξ και στον Λένιν δεν συγκινούν την εργατική τάξη και εντελώς ειλικρινά, σαφώς ναι, ούτε την προσελκύουν. Δεν ακούει κανένας, πρόσθεσε, σε άλλο σημείο της συζήτησης μας, σήμερα τα συνθήματα. Είναι μια διαπίστωση, με την οποία επίσης συμφωνώ. Αν όμως μείνουμε σε αυτές μόνο, τις διαπιστώσεις που συμφωνήσαμε, δεν έχουμε κανένα όφελος. Και επειδή η συζήτηση λίγο πολύ από το φίλο φαινόταν να στοχεύει το ΚΚΕ, ένιωσα ότι επιπρόσθετα, έπρεπε να αναφέρω και τα εξής εν συντομία, όχι από σεβασμό, αλλά από ιδεολογική αφετηρία.
Για να συγκινήσει σήμερα την εργατική τάξη η Μαρξιστική θεωρία, πρέπει πρώτα να την ακούσει, αλλά και να ωριμάσει μέσα της. Πρέπει να ζήσουν οι εργαζόμενοι την πάλη στους χώρους εργασίας. Να παλέψουν για τα κοινά συμφέροντα και να αποκτήσουν, όχι μηχανικά, αλλά μέσω αυτής της κοινής πάλης, κοινή συνείδηση. Και αυτό πρέπει να το πιστωθεί το ΚΚΕ, που πασχίζει και θεωρητικά και πρακτικά, νομίζω. Αυτό είναι καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων και δεν μπορεί κάποιος να διαφωνεί με αυτό λογικά. Από εκεί και πέρα, αν έχει σήμερα η εργατική τάξη ανεπτυγμένη στο βαθμό του επιθυμητού κοινή συνείδηση σε όποιο γεωγραφικό χώρο και αν εξετάσουμε, η απάντηση είναι όχι. Όπως επίσης ούτε συλλογική, όπως πάλι μήτε ταξική. Υπάρχουν όμως ανεπτυγμένες, πιο ανεπτυγμένες και πιο καθυστερημένες στην κλίμακα και η ελληνική είναι σαφώς στις πιο ανεπτυγμένες.
Γιατί; Είναι ο καπιταλισμός ένα τόσο πετυχημένο σύστημα αλλού και αλλού όχι; Υπάρχουν ανά χώρα καλύτεροι και χειρότεροι εργοδότες; Ποια τα όρια του συστήματος; Είναι ικανός ο καπιταλισμός να ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες και επιθυμίες που εν μέρη ή κατά βάση δημιουργεί; Είναι ντεμοντέ ο Μαρξισμός αλλού και αλλού όχι; Πρέπει να φτάσουν στα όρια της εξαθλίωσης οι άνθρωποι της καταπιεζόμενης τάξης για να ακούσουν και να δράσουν; Μιλούν αυτοί που πρέπει; Είναι ο φόβος της αβεβαιότητας μήπως; Είναι η μη πέψη της Μαρξιστικής γνώσης ή το αποτέλεσμα έλλειψης συνείδησης αυτού που πρέπει να κατευθύνει ως φορέας την συνείδηση;
Δεν είναι εύκολο, ούτε σοφό να απαντήσει κάποιος μονολεκτικά ή εκ του προχείρου, χωρίς να συνυπολογίσει τα τόσα επιμέρους ερωτήματα, αν και κάποια απαντιούνται με ένα ξερό όχι. Υφίσταται η ανάγκη η εργατική τάξη να αποκτήσει κοινή συνείδηση; Να έχει αυτογνωσία; Να κατανοήσει ότι έχει κοινά προβλήματα και ποια είναι; Σαφώς ναι. Μαζί της σαφώς, χέρι – χέρι, πρέπει να βαδίζουν τα υπόλοιπα λαϊκά στρωματά, συνταξιούχοι, άνεργοι, μικροί αυτοαπασχολούμενοι ή αυτοεργοδοτούμενοι, όπως τους λέμε στην Κύπρο και άλλοι, οι φτωχοί, μικροί και αδύνατοι.
Αυτή όμως στο σύνολο της, ως τάξη της κοινωνίας, δεν έχει συνείδηση ότι έχει κοινά προβλήματα. Και αν και δεν σημαίνει ότι όλα τα προβλήματα είναι κοινά και ίδια, παρατηρούμε και όχι μόνο στον τόπο μας, να υπάρχει μια σύγχυση και σύγκρουση της τάξης, υποκινουμένη και επί σκοπού και αυστηρά αποπροσανατολιστική, με αποτέλεσμα ένα σχεδόν μένος, π.χ. του ιδιωτικού υπαλλήλου κατά του δημοσίου, του ημικρατικού κατά του αυτοεργοδοτούμενου κ.τ.λ. – κ.τ.λ. Αυτή όμως η σύγχυση στη συνείδηση και η σύγκρουση υπηρετεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και ενεργεί διαχωριστικά.
Για το θέμα που συζητούμε, το καθήκον της δημιουργίας ταξικής αντίληψης και της ταξικής συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, βαραίνει τη Νέα Σκέψη (δεν αναφέρομαι στην ιστοσελίδα), τη σύγχρονη κοσμοθεωρία δηλαδή, αυτή του Μαρξισμού – Λενινισμού, που ήρθε να ξεριζώσει την παλιά σκέψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τάξης από τάξης. Βαραίνει αυτό το καθήκον, τους κομμουνιστές. Τους ειλικρινείς ιδεολόγους, που δεν ξέρουν πότε θα είναι ώριμες οι συνθήκες, αλλά και απορρίπτουν ότι θα είναι στη δευτέρα παρουσία. Που γνωρίζουν επίσης, ότι ο χρόνος επιταχύνει ραγδαία και κάθετα, κύρια σε περιόδους καπιταλιστικών κρίσεων και πολέμων. Που προσμετρούν ότι δεν αρκούν μόνο οι συνθήκες, αλλά πρέπει να δώσουν τη μάχη της απόκτησης συλλογικής ταξικής συνείδησης από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Που πρέπει να αναδείξουν τα κοινά προβλήματα της τάξης.
