Η φετινή διοργάνωση του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον έφερε πιο έντονα στην επιφάνεια τον αντιδραστικό χαρακτήρα και τον πραγματικό ρόλο αυτού του παμπάλαιου θεσμού, που καθιερώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950, σε μια περίοδο που σοβούσε ο «ψυχρός πόλεμος» με έξαρση της αντισοβιετικής – αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και ανοιχτές προσπάθειες υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης των νεαρών Λαϊκών Δημοκρατιών. Την ίδια περίοδο, η ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων – η τότε ΕΟΚ – έκανε τα πρώτα της βήματα, αξιοποιώντας φυσικά και κάθε μέσο στην προσπάθεια «νομιμοποίησής» της στα μάτια των λαών, στους οποίους έως και σήμερα αυτοπαρουσιάζεται ως τάχα «ένωσή τους».
Όλα αυτά και πολλά ακόμα μετέπειτα, δεν άφησαν ποτέ «αδιάφορο», το θεσμό της Γιουροβίζιον που, από την ίδρυσή του, αποτελεί μηχανισμό ιδεολογικής χειραγώγησης και πολιτικής παρέμβασης της αστικής τάξης. Πολιτική, άλλωστε, είναι και η αποστολή του, όχι για να αναδείξει και να επιβραβεύσει τα καλύτερα δείγματα τραγουδιών από την πλούσια καλλιτεχνική παραγωγή κάθε τόπου, αλλά για να διαδώσει τον αποκαλούμενο μαζικό πολιτισμό. Έναν εμπορευματοποιημένο «πολιτισμό», που η αστική τάξη προορίζει για τις πλατιές λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα τα νεολαιίστικα τμήματά τους, με βασικά συστατικά του τον απλοϊκό στίχο, το στερεότυπο ύφος, τα τυποποιημένα μουσικά μοτίβα και τελικά το ρηχό κι άνευρο περιεχόμενο, που ανακυκλώνει τις παραδεδομένες από την κυρίαρχη ιδεολογία αντιλήψεις και τις κάλπικες ή και παρακμιακές αξίες της.
Τίποτα δεν συνδέει τη Γιουροβίζιον με τον αληθινό πολιτισμό και τη γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία, τη δημιουργία που εμπνέει βαθιά συναισθήματα και ανοίγει τους ορίζοντες της σκέψης και της γνώσης για τη ζωή. Μια πασαρέλα απρόσωπων κι ανάλατων τραγουδιών είναι, παρασκευασμένων με τις συνταγές των μεγαθηρίων της πολιτιστικής βιομηχανίας, που μέσα στο φανταχτερό περιτύλιγμα και τα εντυπωσιακά εφέ προσπαθούν να κρύψουν τη γύμνια τους, την απουσία κάθε δημιουργικής πνοής και επαφής με την πραγματική ζωή, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις και τα αιτήματά της. Η φυγή, άλλωστε, από την πραγματικότητα αποτελεί βασικό στόχο αυτών των υποπροϊόντων της βιομηχανίας του θεάματος, που συναγωνίζονται, για να εμφυσήσουν τον εφησυχασμό, να εκτονώσουν την αγανάκτηση και να παραλύσουν τη σκέψη, διασφαλίζοντας τον εγκλωβισμό στο κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων και τη στερέωση της εξουσίας του κεφαλαίου.
Η πολιτική δεν ήταν ποτέ εκτός Γιουροβίζιον. Όλοι θυμούμαστε τη νικήτρια από την Ουκρανία, την περίοδο που στη χώρα βρισκόταν σε εξέλιξη η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» με τις ευλογίες ΗΠΑ και ΕΕ. Όσο για τη φετινή διοργάνωση στην Ιερουσαλήμ, ποιός δεν θυμάται ότι δύο μέρες πριν οι ΗΠΑ προχωρήσουν προκλητικά στην υλοποίηση της απόφασης Τραμπ να μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ, ενθαρρύνοντας παραπέρα τη δολοφονική επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού και άλλων λαών της περιοχής, η Ισραηλινή νικήτρια της Γιουροβίζιον έσπευσε να δώσει «ραντεβού» για τη διοργάνωση του διαγωνισμού στην Ιερουσαλήμ. Την ίδια «ατάκα» επανέλαβε και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπ. Νετανιάχου.
Η στάση της ΕΕ, αλλά και των άλλων κρατών που συμμετέχουν στη φετινή διοργάνωση, στην ουσία «ξεπλένει» το Ισραήλ απο τις εγκληματικές ενέργειες του σε βάρος του παλαιστινιακού λαού μέσα απο το θεσμό της Γιουροβίζιον. Το Ισραήλ κατέχει παράνομα τα παλαιστινιακά εδάφη και έχει μετατρέψει ακόμα και ελάχιστες ελεύθερες ζώνες σε μια πραγματική κολαση. Φυλακίζει και δολοφονεί χιλιάδες Παλαιστίνιους, ακόμα και μικρά παιδιά. Την ίδια στιγμή που είναι στραμμένα τα βλέμματα στο διαγωνισμό, ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει τα εγκλήματα του κατά του παλαιστινιακού λαού. Η βαρβαρότητα, μας δείχνει το προσωπείο της και μας ζητά να τη νομιμοποιήσουμε με το τηλεκοντρόλ και το κινητό στο χέρι.
