Και να, εκεί που όλα έβαιναν καλώς -όπως μας παραμύθιαζαν ως συνήθως- τόσο στην οικονομία, όσο και στα θέματα της υγείας με την εφαρμογή του ΓΕΣΥ να προχωρά σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, μας προέκυψε ο κορονοϊός.
Ένας ιός εξαιρετικά μεταδοτικός, επιθετικός με σοβαρή κατάληξη, μέχρι και θάνατο σε ένα μικρό ποσοστό των ασθενών, που όταν όμως μεταφραστεί σε πραγματικά νούμερα τρομάζει. Οι βαρεία πάσχοντες θα χρειαστούν νοσηλεία σε μονάδες εντατικής θεραπείας-ΜΕΘ-κατάλληλα εξοπλισμένες τόσο με υλικοτεχνολογικό εξοπλισμό όσο και με άρτια εκπαιδευμένους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Η μάχη δίνεται σε δύο επίπεδα: Πρώτο να σπάσει η αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Εδώ η σημασία του τεστ θεωρείται ως εξαιρετικής σημασίας για την πλήρη απομόνωση των ασυμπτωματικών φορέων που διασπείρουν τον ιό. Δεύτερο να σώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε από αυτούς που θα νοσήσουν βαρεία και θα καταλήξουν στις ΜΕΘ. Αυτό εξασκεί μια φοβερή πίεση πάνω στα συστήματα υγείας σε όλες τις χώρες που φοβούνται πιθανή κατάρρευση με τραγικότατες συνέπειες.
Η Κύπρος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Και ενώ είμαστε μόνο στην αρχή της πανδημίας, ήδη φάνηκαν οι τραγικές ανεπάρκειες του συστήματος υγείας. Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν τα δημόσια νοσοκομεία τα οποία θα σηκώσουν το βάρος της πανδημίας. Νοσοκομεία που αφέθηκαν στο έλεος της τύχης όσον αφορά υποδομές και αναλώσιμα, αποψιλωμένα από εξαίρετους γιατρούς όλων των ειδικοτήτων με την έναρξη του ΓΕΣΥ. Αυτά για τα οποία φώναζαν γιατροί και νοσηλευτές και εισέπρατταν τη χλεύη του πολιτικού προσωπικού. Αίφνης έγιναν οι ήρωες μας. Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε αρκετές κλίνες-ιδίως στις ΜΕΘ, ότι κάποιες ΜΕΘ δεν πληρούν τις προδιαγραφές και μεταφέρουμε διασωληνωμένους ασθενείς από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, ότι πιθανόν ένα και μόνο νοσοκομείο σε μια πόλη να μην είναι αρκετό όταν αναγκάζεται να κλείνει για μέρες λόγω επιμόλυνσης. Τα κρούσματα θα αυξάνονται εκθετικά όπως και βαρεία νοσούντες .Η κυβέρνηση αντιλήφθηκε βεβαίως ότι η πιθανότητα να γίνουμε Ιταλία δεν είναι μακριά, γι΄αυτό τρέχει την υστάτη να επεκτείνει τις ΜΕΘ και να φέρει επιπλέον αναπνευστήρες από το εξωτερικό. Ενδεικτικά η Γερμανία που έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από τον ιό έχει 29,2κλίνες ΜΕΘ/100 000 πληθυσμού.
Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα ότι ακόμη και εντός καπιταλιστικού πλαισίου, ο ρόλος του κράτους στα θέματα υγείας είναι καίριος. Η κρίση με τον κορονοϊό έδειξε την πλήρη χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού. Ξαφνικά όλοι στράφηκαν προς το κράτος. Επειδή είμαστε πιστοί στο δόγμα: οι ζημίες κοινωνικοποιούνται και τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται.
Η έναρξη του ΓΕΣΥ με την πολυδιαφημιζόμενη αυτονόμηση των δημοσίων νοσοκομείων (η οποία ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα) παρουσιάστηκε ως πανάκεια που θα έλυνε τα όλα τα προβλήματα στο χώρο της υγείας. Αυτονόμηση με όρους της αγοράς βεβαίως (επειδή η αγορά αυτορυθμίζεται μας λένε) με ισοσκελισμένο προυπολογισμό και κερδοφορία εάν είναι δυνατό. Το κόστος για την υγεία είναι τεράστιο και το κράτος δεν μπορεί ποτέ να βγει εκτός εξίσωσης με το πρόσημο να είναι πάντα αρνητικό. Ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες του χρηματοδοτεί την υγεία χωρίς περικοπές με χρήματα τα οποία εισπράττει από τη φορολογία του πλούτου.
Η πανδημία με τον κορονοϊό κάποτε θα παρέλθει (μέχρι την επόμενη κρίση στο χώρο της υγείας). Όταν περάσει η κρίση θα μιλούμε ακόμη για αυτονόμηση των δημοσίων νοσηλευτηρίων;
