Η κυβέρνηση αντέδρασε σχετικά γρήγορα λαμβάνοντας μέτρα. Μάλιστα το εκμεταλλεύεται άριστα επικοινωνιακά, βγάζοντας μια εικόνα ισχύος προς τον λαό. Είναι εύκολη αυτή η πολιτική βιτρίνα της κυβέρνησης και το απαγορεύεται συνοδεία προστίμων.
Το δύσκολο είναι για αυτούς που τρέχουν ξυπόλητοι στ’ αγκάθια, αυτούς που σηκώνουν με ελάχιστα μέσα το βάρος της αντιμετώπισης. Τα δημόσια νοσοκομεία και γενικότερα οι κρατικές δομές που συστηματικά το προηγούμενο διάστημα απαξιώνονταν.
Με έμφαση ότι το δημόσιο μόνο ζημιά προκαλεί και δεν παράγει υπεραξία, πέρασε η αντίληψη σε ένα μεγάλο τμήμα του λαού πως θα είναι για καλό να περάσουν κρίσιμοι τομείς του κράτους στα χέρια ιδιωτών.
Εδώ μπαίνει το ερώτημα. Τι υπεραξία μπορεί να παράξει ο εκπαιδευτικός, ο γιατρός, ο πυροσβέστης ο δημοτικός υπάλληλος; Πουθενά στον κόσμο το δημόσιο δεν παράγει υπεραξία για τον απλούστατο λόγο ότι είναι παροχή πληρωμένη από τον πολίτη σε όλη τη διάρκεια του βίου του για τη στιγμή που θα χρειαστεί.
Όπως τώρα με την πανδημία.
Σε αυτές τις συνθήκες και σιγά – σιγά γίνεται κατανοητό, ότι το κράτος δεν είναι μια άυλη έννοια.
Δεν είναι αυτό που τόσα χρόνια προσπαθούν να μας περάσουν. Ένας παρατηρητής – ρυθμιστής δηλαδή των κανόνων λειτουργίας της αγοράς και τίποτα παραπάνω.
Σήμερα με αιτία την πανδημία αποκαλύπτεται η καπιταλιστική λογική και η γύμνια των αστικών συστημάτων.
Μια εύκολη σύγκριση είναι μπροστά στα μάτια μας. Η Κούβα με όλα της τα προβλήματα και τον οικονομικό αποκλεισμό είναι σε θέση να προσφέρει υγειονομική βοήθεια σε διάφορες πολύ ανεπτυγμένες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, ακριβώς επειδή οι κοινωνικές της δομές έχουν στο κέντρο τους τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος από αυτές τις ανάγκες.
Αυτές τις μέρες και τις επόμενες όπου τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν, ας αναλογιστούμε τι κράτος θέλουμε. Ας αναλογιστούμε τι πολίτες θέλουμε να είμαστε.
Ουδέτεροι και αμέτοχοι παρατηρητές ή ενεργοί πολίτες με συνείδηση για το τι κράτος θέλουμε…
