Μέρα τιμής για τους πρωτοπόρους του Σικάγο, αλλά και τιμής στον κάθε ανώνυμο αγωνιστή της εργατικής τάξης που σήκωσε ανάστημα, που πλήρωσε με αίμα, με φυλακίσεις, με διωγμούς, με στερήσεις, που πίστεψε στη δύναμη της οργανωμένης πάλης και συγκρούστηκε μετωπικά με τους εκμεταλλευτές του.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα είναι για δευτερη χρονιά αλλιώς. Η πανδημία δημιουργεί νέα δεδομένα και εδραιώνει δυστυχώς τις ήττες της εργατικής τάξης που προηγήθηκαν.
Είναι χρέος μας να τιμήσουμε την 1η του Μάη, να τιμήσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης μέσα από ένα ειλικρινή απολογισμό για το σήμερα, για την ευθύνη που έχουμε για όσα χάθηκαν, να αναλογιστούμε τους αγώνες που δώσαμε, αλλά κυρίως όσους δεν δώσαμε. Μια ευκαιρία να δούμε έστω και σήμερα, την πραγματικότητα με ταξικά γυαλιά και αφού την αναγνωρίσουμε να χαράξουμε το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.
Οι εργαζόμενοι μέσα σε 10 χρόνια έχασαν κεκτημένα δεκαετιών, που κερδήθηκαν με αίμα. Χάθηκαν αναίμακτα χωρίς καμιά ουσιαστική προάσπιση τους. Όσα μας κληροδότησαν οι βετεράνοι μας τα χαρίσαμε άνευ μάχης.
Το 8ωρο, που ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση του εργατικού κινήματος καταργείται πρακτικά με τα προσωπικά συμβόλαια που αντικαθιστούν σταθερά τις συλλογικές συμβάσεις. Η υπερωρία μετατράπηκε σε επίδομα, σε «ελεύθερο χρόνο έναντι υπερωριών», το 1-1.50 ή το 1-2 έγινε 1-1 στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη έγινε απλήρωτη επέκταση ωραρίου.
8 ώρες εργασία, 8 ώρες ύπνο, και 8 ώρες ξεκούραση, αυτό το σύνθημα – αίτημα που σφραγίστηκε με αίμα και το έχει καταγράψει η ιστορία με τα πιο λαμπρά γράμματα, σήμερα που αμφισβητείται με τη συνεχιζόμενη παραβίαση του, γίνεται σύγχρονο αίτημα.
Πρέπει, το οφείλουμε στη συνείδηση μας, στα παιδιά μας, στους βετεράνους μας να μετατρέψουμε τον μοναχικό αγώνα επιβίωσης που δίνει μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης σε συλλογική πάλη διεκδίκησης.
Όσο το οικονομικό σύστημα διατηρεί το διαχωρισμό των ανθρώπων σε εργοδότες και εργάτες, η ταξική διαμάχη είναι επιβεβλημένη και κανένας εφησυχασμός δεν συγχωρείται. Μέσα στη ταξική διαπάλη, η εργατική ειρήνη που έγινε στόχος και σημαία τάχα υπευθυνότητας, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν κερδίσει πρώτα τον σεβασμό ο ισχυρός. Εκεί και όπου δίδεται οργανωμένα και αποφασιστικά η ταξική πάλη, κερδισμένη είναι πάντα η εργατική τάξη. Εκεί και όπου απουσιάζει η οργάνωση, η αποφασιστικότητα για σύγκρουση ή και η σύγκρουση, νομοτελειακά μεταφράζεται σε ήττα των εργαζομένων.
Η εργατική τάξη μόνο ένα όπλο έχει. Κανένα άλλο! Τη ταξική οργάνωση της! Χωρίς οργάνωση και σωστή καθοδήγηση γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του κάθε εργοδότη.
Η οικονομική κρίση και η πανδημία έδειξε πως λείπει το κυριότερο συστατικό της ταξικής οργάνωσης. Λείπει η ετοιμότητα για σύγκρουση. Λείπει η πίστη στη δύναμη που έχει στα χέρια της η εργατική τάξη. Δυστυχώς λείπει η καθοδήγηση που θα δώσει το έναυσμα για μαζικούς αγώνες. Η προάσπιση της εργατικής τάξης μπαίνει στη ζυγαριά και χάνει στο όνομα του «ευ επιχειρείν».
Ο μισθός ξαναέγινε μεροκάματο με όλη την επισφάλεια που κρύβει η λέξη. Μια ανασφάλεια που μετατρέπει τον εργαζόμενο σε αναλώσιμο προϊόν, θύμα άγριας εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη που τον ξεζουμίζει σε φάρμες, χωράφια, ξενοδοχεία, μαγαζιά, εργοτάξια, εργοστάσια και γραφεία.
Το ίδιο το Κράτος έχει μετατραπεί σε ένα στυγνό εργοδότη, σε έναν ακόμα νόμιμο εκμεταλλευτή.
«Αγορά υπηρεσιών το ονόμασαν. Εργαζόμενοι που η Κυβέρνηση αρνείται να τους αναγνωρίσει το εργασιακό καθεστώς τους και τους υποχρεώνει να δηλωθούν σαν αυτοεργοδοτούμενοι για να προχωρήσει η πρόσληψη τους. Ανοργάνωτοι, χωρίς δικαιώματά, και με υποχρέωση να πληρώνουν το 20%+ του μισθού τους σε εισφορές. Εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται με προσωπικά συμβόλαια που έχουν σαν όρο να δηλωθούν «αυτοεργοδοτούμενοι», στερώντας τους ακόμα και το δικαίωμα σε επίδομα ανεργίας μετά την λήξη της «αγοράς υπηρεσιών» τους.
Η παρανομία του κράτους νομιμοποίηται με την ανοχή όλων. Το Υπουργείο Εργασίας, Πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις αποδέχονται τις νέες συνθήκες και αρκούνται στην απλή επισήμανση του φαινομένου.
Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική. Η ελεύθερη διακίνηση του εργατικού δυναμικού, ο ανταγωνισμός για μια θέση εργασίας, η ανάγκη για επιβίωση, σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με προσωπικά συμβόλαια οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μείωση του δικού τους εργατικού κόστους και αύξηση των κερδών τους ενώ οι μισθοί συρρικνώνονται και οι όροι απασχόλησης γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι.
Η αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των κομμάτων να προστατεύσουν είτε νομοθετικά είτε συνδικαλιστικά τα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα οδηγούν στην σταδιακή απαξίωση και στην αμφισβήτηση του ρόλου τους.
Η αγριότητα της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη εντείνεται όσο δεν γίνεται μια μετωπική αντεπίθεση. Οι λαϊκές κατακτήσεις χάνονται η μία πίσω από την άλλη χωρίς αντίσταση, χωρίς κοινωνικά αιτήματα οργανωμένα και συγκροτημένα, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς καλέσματα για παναπεργίες.
Οι ανοργάνωτοι παραμένουν μόνοι τους χωρίς σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης τους. Μεγαθήρια της Οικονομίας απαγορεύουν το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης στους εργαζόμενους τους χωρίς ποτέ να τους κλείσουμε έστω για μια μέρα. Χωρίς να καταφέρουμε να προασπιστούμε το συνταγματικό δικαίωμα του κάθε εργαζομένου να οργανωθεί συνδικαλιστικά.
Οι Υπεραγορές που είδαν τα κέρδη τους να υπερδιπλασιάζονται αφέθηκαν να λειτουργούν όποτε και όπως θέλουν με κυβερνητικά διατάγματα. Ηττηθήκαμε και αφήσαμε τους εργαζόμενους απροστάτευτους χωρίς καν ρύθμιση των όρων απασχόλησης τους, χωρίς συλλογικές συμβάσεις.
Στο γεωργοκτηνοτροφικό τομέα η εκμετάλλευση των ξένων εργατών έχει εξελιχθεί σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Οργανωμένοι μεν ανοχύρωτοι δε. Με την υπογραφή όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων νομιμοποιήθηκε ο μισθός των 485 ευρώ πλην εισφορών. Διαμένουν σε τρώγλες, ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες, χωρίς το δικαίωμα να αλλάξουν εργοδότη και χωρίς καμία επιθεώρηση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης τους.
Ενώ δίνεται απλόχερα στήριξη στο μεγάλο κεφάλαιο με κρατικές χορηγήσεις, διαγραφές δανείων, φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις, οι εργαζόμενοι αναμένουν στήριξη αφού στηριχθεί ο κάθε κεφαλαιοκράτης, χωρίς να μας εξοργίζει καν το θράσος, αφού μετατράπηκε σε νέα κανονικότητα, τα κέρδη να είναι ιδιωτικά ενώ οι ζημίες δημόσιες.
Πρόσφατα είδαμε πολιτικό αρχηγό να ζητά να δοθεί πλουσιοπάροχη στήριξη στους ξενοδόχους με μοναδικό αίτημα την μη απόλυση εργαζομένων, θεωρωντας το απόλυτα φυσιολογικό. Για την αυτονόητη υποχρέωση για τήρηση των συλλογικών συμβάσεων ακούσαμε, χωρίς έστω τη προϋπόθεση για ύπαρξη συλλογικής σύμβασης, όταν ο κλάδος μαστίζεται από την άρνηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων να δεχθούν συντεχνίες στο χώρο τους.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τιμούμε σήμερα την Πρωτομαγιά του 2021, έγκλειστοι και ηττημένοι. Το ελάχιστο που οφείλουμε σήμερα είναι να δούμε την αλήθεια κατάματα
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε και να τιμούμε τους πρωτεργάτες του Σικάγο, αλλά το μεγαλύτερο χρέος μας είναι να τιμήσουμε τους αγώνες των βετεράνων μας ανατρέποντας αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Να κερδίσουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
