Έχει προοδεύσει πολύ η πρωτεύουσα της Σλοβακίας Μπρατισλάβα, έχει αναπτυχθεί πολύ, δεν θα την αναγνωρίσεις μου έλεγαν διάφοροι γνωστοί και φίλοι πριν από το ταξίδι μου στην πόλη όπου σπούδασα και έφυγα με τις καλύτερες αναμνήσεις. Επιστροφή λοιπόν μετά από 23 χρόνια. 
Με την είσοδο στην πόλη ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αυτή έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Πανύψηλα κτήρια τα οποία στεγάζουν διάφορες πολυεθνικές που έχουν κυριολεκτικά εισβάλει στην χώρα, πολύχρωμα από γυαλί, με κιτς αισθητική έχουν ανεγερθεί χαοτικά στην πόλη, προφανώς χωρίς κανένα σχεδιασμό δίπλα σε παλιά κτήρια πανέμορφης αρχιτεκτονικής. Την ίδια στιγμή η πανεπιστημιουπόλεις και οι φοιτητικές εστίες έχουν αφεθεί στην φθορά του χρόνου. Είναι φανερό ότι 23 τώρα χρόνια δεν έχει γίνει κανένα έργο συντήρησης. Καλά εδώ μένουν φοιτητές; ρώτησα. Ναι και αυτοί είναι οι τυχεροί μου είπαν. Η ίδια εικόνα εγκατάλειψης στην ιατρική σχολή και στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Το κράτος δεν δίνει λεφτά για την υγεία και την παιδεία, η απάντηση από Σλοβάκους φίλους.
Η βόλτα στην παλιά πόλη το βράδυ μου πρόσφερε άλλο ένα σοκ. Παντού βέβαια εστιατόρια, καφέ, μπαράκια, ανάμεσα στα οποία καζίνο, στριπτιζάδικα και μπουρδέλα. Νεαρά πανέμορφα κορίτσια 16-18 χρονών, προκλητικά ντυμένες, ημίγυμνες να λικνίζονται στον πάγκο του μπαρ και να περιφέρονται στο πλακόστρωτο για να προσελκύσουν πελάτες, ακριβώς απέναντι από την Κυπριακή πρεσβεία. Ένας νεαρός, προφανώς ναρκομανής, να επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα στο γεμάτο κόσμο εστιατόριο. Οι άστεγοι και οι ζητιάνοι διάσπαρτοι παντού. Μερικά μέτρα πιο κάτω, μια φωτογραφία και αναμμένα κεράκια στην μνήμη ενός Ασιάτη που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου οι φασίστες νεοναζί λίγες μέρες προηγουμένως. Πιο κάτω άλλες δύο φωτογραφίες με αναμμένα κεράκια, του Σλοβάκου δημοσιογράφου και της κοπέλας του, που δολοφονήθηκαν λόγω των αποκαλύψεων του για διασυνδέσεις της Ιταλικής μαφίας με κυβερνητικούς αξιωματούχους. ΄Ολες οι παθογένειες του καπιταλισμού στην πιο ακραία τους μορφή.
Πρόοδος και ανάπτυξη λοιπόν για την Μπρατισλάβα, την πόλη που αγάπησα ή κατάντια; Μάλλον το δεύτερο, που μόνο θλίψη προκαλεί.
