Μυθιστόρημα του Μετίν Αρντιτί που αξίζει να διαβαστεί
Μια αντιθετική ιστορία σύγκρουσης των σμαραγδένιων χρωμάτων της φύσης στο νησί Γλαρονήσι όπου ο συγγραφέας επέλεξε για να συμπυκνώσει τη σοφία και τον πλούτο του πολιτισμού και την ιδιοτέλεια των καταστροφικών συμφερόντων που λυμαίνονται και κερδοσκοπούν σε μια Ελλάδα που στενάζει σε καθεστώς μνημονίου και εξάρτησης από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Μετίν Αρντιτί, τουρκικής καταγωγής, Ελβετός συγγραφέας που τιμήθηκε για το μυθιστόρημα του (εκδόσεις Πατάκη) με τα βραβεία Prix Mediterranee και Prix du Meilleur Roman Points 2017, με λεπτότητα και ευαισθησία που απαλύνει τις ρυτίδες σκληράδας της εποχής μας και εμπνέει τις αφυδατωμένες από τόλμη ορμές των μυαλών του σύγχρονου κόσμου, τοποθετεί στο επίκεντρο της ιστορίας του τη διαπάλη μεταξύ του κυνισμού και της ανάγκης για επιβίωση από τη μια και της ολόπλευρης πνευματικής ανάπτυξης του ανθρώπου προσαρμοσμένης στο κόσμημα της φύσης.
Το δίλημμα της άναρχης ανέγερσης ξενοδοχείου, δείγμα ανάπτυξης σε μια ματωμένη χώρα αντιπαραβάλλεται με το ρίσκο της ομορφιά της ανέγερσης μια σχολής φιλοσοφίας πλάι στους λόφους, το αρχαίο θέατρο και τους ορμίσκους του Γλαρονησιού.
Στο μεταξύ ένα χαρισματικό αυτιστικό παιδί, ο Γιάννης στέκεται η αιτία να απαλυνθεί ο πόνος για τον χαμό της κόρης του Ελληνοαμερικάνου αρχιτέκτονα Έλιοτ ο οποίος αναλαμβάνει να ολοκληρώσει τα μέχρι τότε τιθασευμένα όνειρά της αδικοχαμένης κόρης του.
Ο συγγραφέας, με μια απίστευτα πλούσια σε λεξιλόγιο, αλλά συνάμα πυκνή και απέριττη γραφίδα (μτφρ Ρίτα Κολαϊτη), ξεδιπλώνει στο φαντασιακό του αναγνώστη κάθε σκηνή, υποχρεώνοντας μας πότε να συγκλονιστούμε με ένα δάκρυ, πότε να ιδρώσουμε από την αγωνία και να ταυτιζόμαστε, ενίοτε ολοκληρωτικά με την ψυχοσύνθεση των ηρώων.
«Τούτες τις μέρες, ένα ερώτημα με τριβελίζει ασταμάτητα: τι πιο ωραίο μπορεί να μας προσφέρει η ζωή; Δύο πράγματα, πιστεύω, τελείως αντίθετα. Καταρχάς, μια απίστευτη διαύγεια. Έτσι, αυτό που κοιτάζεις είναι σαν να το φωτίζουν χίλιοι προβολείς, καταλαβαίνεις τα πάντα. Και μετά το ακριβώς αντίθετο του. Η ικανότητα να ονειρεύεσαι. Να φαντάζεσαι αυτό που δεν θα τολμούσες να διανοηθείς καν… Ας πούμε ότι ανοίγω μια σχολή. Το βλέπω να παίρνει μορφή μπρος στα μάτια μου. Χίλια φιλιά, η κόρη σου που σε λατρεύει.»
