Κάθε συμβαλλόμενη με την ΕΕ και το ΔΝΤ χώρα, έχει εισαγάγει στο καθημερινό λεξιλόγιο, στη ρουτίνα του λαού της, δύο λέξεις: διαρθρωτικές αλλαγές.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές συμβολίζουν όχι μια βαθειά, ριζική αλλαγή στο κοινωνικό σύστημα, αλλά τον εκμοντερνισμό του στη βάση των συμφερόντων και αναγκών των κυριάρχων δυνάμεων του συστήματος. Μπορεί να γίνονται με διάλογο που βαφτίζεται κοινωνικός, αλλά συνήθως περιλαμβάνει ηγεσίες ή λαμβάνει μια πιο βίαιη μορφή.
Διαρθρωτικές αλλαγές σημαίνει ανανέωση ή αναπαλαίωση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Βασικός σκοπός στις διαρθρωτικές αλλαγές είναι η βελτίωση της παραγωγικότητας, η οποία συνήθως εκφράζεται μέσα από τη μείωση των εισοδημάτων και ωφελημάτων των εργαζομένων και έτσι βαφτίζονται στις διεθνείς στατιστικές ως εργατικό κόστος, κόστος ασφαλώς για τον εργοδότη.
Ορισμένες από τις εργασιακές διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες εφαρμόστηκαν με την συναίνεση των συνδικάτων αφορούσαν την έμμεση κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, τη σύνδεση των απολαβών με την παραγωγικότητα και ακόμα περισσότερο με τα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης, η οποία προσδιορίζεται με ασάφεια ώστε να άγεται και να φέρεται με βάση τη δύναμη της κυρίαρχης τάξης. Βέβαια, αυτές οι αλλαγές ήταν αυθαίρετες όσο και εάν ενδύθηκαν τον μανδύα του διαλόγου και του λεγόμενου εξορθολογισμού ή είχαν την εύνοια και καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διαρθρωτική αλλαγή ήταν η τραπεζική αναδιοργάνωση για τη σωτηρία του χρηματιστικού κεφαλαίου με τα λεφτά των εργαζομένων και του λαού. Διαθρωτική αλλαγή ήταν και η επιμήκυνση του ωραρίου των εργαζομένων περιλαμβανομένης και της Κυριακής στο λιανικό εμπόριο, η οποία έκλεισε επιχειρήσεις και αναδιοργάνωσε το περιεχόμενο της ανάπαυσης και της οικογένειας. Το ίδιο ισχύει και για την τάση κατάργησης στον ιδιωτικό τομέα του 13ου μισθού και ωφελημάτων, όπως ταμεία πρόνοιας και υγείας.
Διαθρωτική αλλαγή μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί η εντατικοποίηση της τάσης το μεγάλο κεφάλαιο να επιδοτείται από το κράτος μέσω προγραμμάτων κατάρτισης, για να προσλαμβάνει (χωρίς στην ουσία δικαιώματα), προσωρινό εργατικό δυναμικό με τη μορφή της κατάρτισης. Αυτό το εντελώς ανοργάνωτο προσωπικό, προσφέρει για μερικούς μήνες και υπό το καθεστώς ατομικής ανάγκης (ομηρίας) τα πάντα στον εργοδότη του, πολλαπλασιάζοντας την υπεραξία που παράγει στην κερδοφορία της επιχείρησης.
Και βέβαια διαρθρωτικές αλλαγές είναι και το Γενικό Σχέδιο Υγείας, καθώς και οι αλλαγές στην Εκπαίδευση και στο καθεστώς των εκπαιδευτικών. Διαρθρωτικές είναι και οι αλλαγές στη δημόσια υπηρεσία, οι οποίες όλες ανεξαιρέτως ενδύονται το περιτύλιγμα το εξορθολογισμού των δαπανών και του εκσυγχρονισμού αλλά φευ, εάν αναλυθούν προσεκτικά μπορούν να αποκαλύψουν μια διαφορετική πραγματικότητα: στην πράξη σκουπίζουν τα εναπομείναντα εμπόδια για την «παραγωγικότερη λειτουργία της εργασίας», αφήνουν νέο ζωτικό χώρο στα κυοφορούμενα ιδιωτικά μονοπώλια στην υγεία και στην παιδεία, προλειαίνουν νέες ιδιωτικοποιήσεις (ΣΥΤΑ, ΑΗΚ). Αυτές οι αλλαγές επιτρέπουν ευκολότερα απολύσεις ανεπιθύμητης εργασίας, υπονομεύουν τη δυνατότητα παρέμβασης από τις οργανώσεις των εργαζομένων, μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών κ.ά.
