Σε πυρετώδης διαδικασίες βρίσκονται τα κόμματα για την ανάδειξη των υποψηφίων τους στις ευρωεκλογές που θα πραγματοποιηθούν τον ερχόμενο Μάιο.
Τα «στρατηγεία» ετοιμάζουν τα πλάνα τους προκειμένου να μπουν πρώτοι την τελική ευθεία, ώστε να διατηρήσουν τις έδρες που κατείχαν την προηγούμενη πενταετία.
Τα κόμματα της ΕΕ θα πλειοδοτήσουν και πάλι, ενώ οι ηγεσίες των διαφόρων ομάδων θα τάξουν φούρνους παξιμάδια στο λαό, θα ρίξουν την ίδια ώρα και μια «αυτοκριτική» για τις κακές πρακτικές που εφάρμοσαν στην προσπάθεια τους να δελεάσουν τους πολίτες.
Η λαϊκή ψήφος θα αποκτήσει και πάλι σημασία στα στόματα των υποψηφίων και θα γίνει κυρίαρχη, αλλά οι λαοί της Ευρώπης που δεινοπαθούν, θα ξεχαστούν την επομένη των εκλογών, όπως γίνεται συνήθως. Με το πρώτο φύσημα του αέρα, οι δεσμεύσεις για μια πιο δημοκρατική και λαϊκή Ευρώπη θα γίνουν σκόνη και θρύψαλα.
Τα 32 εκατομμύρια των εργαζομένων της ΕΕ που κινδυνεύουν από τη φτώχεια θα περάσουν και πάλι στα ψιλά. Οι κοινωνικές παροχές θα συνεχίσουν να περικόπτονται και στα επόμενα πέντε χρόνια στις προτεραιότητες των μαγειρείων της καπιταλιστικής συμμορίας, θα μπουν οι προκλητικές φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους και τις αγορές.
Σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές στατιστικές, η φτώχεια στην ΕΕ εξακολουθεί να είναι 4% υψηλότερη από ότι πριν την κρίση του 2008. Οι δεσμεύσεις ότι μέχρι το 2020, η φτώχεια και η ανεργία θα μειωθούν δραστικά, δεν ήταν τίποτε άλλο από στάχτη στα μάτια και λόγια του αέρα.
Η οικονομική κρίση έδωσε μια πολύ καλή ευκαιρία στην ιμπεριαλιστική Ένωση – που κάποιοι φιλοδοξούν τάχα να μετασχηματίσουν – να γονατίσει ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους, τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Γιατί το κεφάλαιο τους θέλει εκεί, όχι για να ευημερούν, αλλά μόλις να επιβιώνουν.
Τα εκατομμύρια των πολιτών της ΕΕ που παράγουν τον πλούτο αμείβονται πλέον με εξευτελιστικούς μισθούς, με διαλυμένες συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος.
Οι νέοι Ευρωπαίοι σήμερα για να επιβιώσουν κάνουν δύο και τρεις δουλειές, γιατί ο μισθός της επίσημης εργασίας είναι μηδαμινός και δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα.
Σύμφωνα με σχετική έρευνα, ένας στους πέντε ενηλίκους από 25 έως 34 ετών στη Βρετανία ξοδεύει περισσότερο από το 60% του μηνιαίου εισοδήματός του την ημέρα κατά την οποία πληρώνεται!
Για τους άνω των 55 ετών το αντίστοιχο ποσοστό είναι 8%. Τα χρήματα αυτά πηγαίνουν για την κάλυψη δαπανών για το σπίτι, για την πληρωμή λογαριασμών και για την αποπληρωμή δανείων.
Στην Ελλάδα, όπως επεσήμανε ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, πέραν του 60% των θέσεων εργασίας είναι ελαστικές – τετράωρες, εξάωρες- χωρίς καμία κάλυψη.
Η Κύπρος βέβαια σ’ αυτό το μίζερο σκηνικό που διαμορφώθηκε για τους ανθρώπους της εργασίας δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω. Ακολουθεί κατά πόδας τις νέες πρακτικές, με το συνδικαλιστικό κίνημα να παραμένει αμέτοχο και απλός θεατής των εξελίξεων.
Οι πιο πάνω στατιστικές και τα απτά παραδείγματα είναι είναι δείγμα και μια απόδειξη ότι οι πολίτες βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση, όταν υπήρχε το αντίπαλο δέος της Σοβιετικής Ένωσης και συγκρατούσε την ασυδοσία.
Αυτοί που κάποτε πανηγύριζαν ακόμη και από αριστερά κόμματα, γιατί έπεσε το σύστημα του σοσιαλισμού και έπιναν νερό στο όνομα του Γκορμπατσόφ που ξεπουλήθηκε για μια χούφτα δολάρια, ελπίζουμε κάποτε να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Ναι, ο Γκορμπατσόφ έφερε τον αέρα της αλλαγής και της ελευθερίας, αλλά δυστυχώς όχι για το λαό, αλλά για τις δυνάμεις εκείνες που καραδοκούσαν να μοιράσουν τον πλούτο, καθιστώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων υποχείρια τους.
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ήταν επιτυχές μόνο για τους λίγους, τόσο για τα κράτη όσο και για τους πολίτες.
Με αυτά τα δεδομένα οδεύουμε προς την παρωδία των ευρωεκλογών. Στο τέλος, τα κόμματα θα πανηγυρίζουν για τις έδρες που θα εξασφαλίσουν στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια!
