Το Τρίτο Μάτι
Διανύουμε περίοδο εθνικών επετείων και η γαλανόλευκη έχει την τιμητική της. Γίνονται δοξολογίες, παρελάσεις και ακούονται διάφορες πατριωτικές κορώνες, ενώ έξω από κάθε εθνικόφρων σπίτι κυματίζει η σημαία του έθνους.
Η πλειοψηφία του πληθυσμού στην Κύπρο, έχει συνείδηση σχεδόν ταυτόσημη με την ελληνική. Ίδια θρησκεία, ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Τη δεκαετία του 50 ο κυπριακός λαός στέναζε κάτω από την μπότα των Άγγλων ιμπεριαλιστών και επιθυμούσε διακαώς να τους απαλλαγεί, ενώ η εκκλησία είχε φοβερή επίδραση στον αμόρφωτο σε γενικές γραμμές λαό. Γι’ αυτό και ο αγώνας της ΕΟΚΑ για Ένωση με την Ελλάδα, αν και δεν είχε κανένα απολύτως κοινωνικό αίτημα, αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Ο Μακάριος σαν εθνάρχης ήταν αποδεκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία (εδώ να σημειωθεί ότι μερικά χρόνια προηγουμένως, είχε επισκεφθεί τη Μακρόνησο για να δει από κοντά το εθνικό έργο της αναμόρφωσης των εξόριστων κομμουνιστών που επιτελούταν εκεί).
Ο δε Γρίβας, αρχηγός της οργάνωσης Χ που συνεργάστηκε με τους ναζί κατακτητές και ακολούθως με τους Άγγλους εναντίον του ελληνικού λαού, είχε ένα βασικό προσόν. Ήταν φανατικός αντικομμουνιστής. Οπόταν και οι δύο ήταν η ιδανική επιλογή για την εκκλησία και τη δεξιά που ήθελαν να μονοπωλήσουν τον αγώνα, αποκλείοντας (και στο τέλος πολεμώντας) την αριστερά και τους Τουρκοκυπρίους.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Από τη μια είχαμε ηρωικές στιγμές από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και από την άλλη δολοφονίες (κάποιες με κτηνώδη τρόπο) αριστερών E/κ που απλά εξέφρασαν διαφωνίες με την ΕΟΚΑ, στιγματίζοντας έτσι και τις οικογένειες τους, αλλά παράλληλα και δολοφονίες προοδευτικών T/κ. Έτσι επήλθε ο διχασμός του λαού (Έλληνες-Τούρκοι, δήθεν πατριώτες–προδότες).
Ακολούθησε η δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο υπόγειος πόλεμος εναντίον της από το παρακράτος της δεξιάς, τα γεγονότα του 1963, η χούντα στην Ελλάδα και το πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β’ με συνεπακόλουθο την τουρκική εισβολή. Όλα κάτω από την ελληνική σημαία. Για αυτό υπάρχει, λανθασμένα βεβαίως, μια απέχθεια προς την ελληνική σημαία από ένα μέρος της αριστεράς στην Κύπρο. Η ελληνική σημαία είναι το σύμβολο του ελληνικού έθνους και πρέπει να τυγχάνει σεβασμού, όπως βεβαίως και η σημαία – σύμβολο κάθε άλλου έθνους. Το κάψιμο της από διάφορους ή η βεβήλωση της, πρέπει να καταδικάζονται. Αυτό δίνει και το άλλοθι στη δεξιά που βαρύνεται με τόσα εγκλήματα, να κατηγορεί την αριστερά για ανθελληνισμό, κατηγορία εντελώς ανυπόστατη.
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα. Για την Ελλάδα ναι, αλλά για ποια Ελλάδα;
Πάντα υπήρχαν δύο Ελλάδες. Από τη μια η Ελλάδα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του Δημοκρατικού Στρατού, του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελογιάννη, του Νίκου Πλουμπίδη, του Γρηγόρη Λαμπράκη και χιλιάδων άλλων ανώνυμων αγωνιστών. Από την άλλη η Ελλάδα των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των Χιτών του Γρίβα, του παρακράτους της δεξιάς, της χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.
Ελληνική σημαία κρατούσαν και οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και οι στρατιώτες που εισέβαλαν σε αυτό δολοφονώντας τους. Και για να έρθουμε στο σήμερα, από την μια έχουμε την Ελλάδα της Μάγδας Φύσσα και από την άλλη την Ελλάδα του Κασιδιάρη και της ακροδεξιάς στην Κύπρο. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει. Αν είναι να επιλέξουμε μια Ελλάδα ως παράδειγμα προς μίμηση, εμείς επιλέγουμε να συμπαραταχθούμε με την πρώτη και είμαστε περήφανοι γι’ αυτή, δηλώνοντας πανέτοιμοι να βαδίσουμε στα αχνάρια των πρωτοπόρων συντρόφων μας. Γιατί όπως είπε και ο Νίκος Μπελογιάννης πριν την εκτέλεση του, «έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδία μας και με το αίμα μας».
