Η ανασύσταση ενός υγιούς Συνεργατικού Κινήματος με αποκορύφωμα την ίδρυση ενός συνεταιριστικού ιδρύματος πίστης, κύρια στους αγρότες και στους εργαζόμενους, θα ήταν ένα θετικό βήμα.
Όμως ο λαός και ειδικά οι εργαζόμενοι, έχουν υποφέρει από διακηρύξεις κενές περιεχομένου, λάθος στόχους που οδηγούν τελικά και στην απογοήτευση της εργατικής τάξης.
Οι υπέρμαχοι ενός τέτοιου αιτήματος πρέπει να απαντήσουν σε ορισμένα ερωτήματα.
Είναι δυνατό να υπάρξει Συνεργατικό Πιστωτικό Ίδρυμα με τις αρχές και αξίες των ιδρυτών του Συνεργατισμού στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Όταν υπαχθεί υποχρεωτικά στο καθεστώς και στον έλεγχο μιας εμπορικής τράπεζας, όπως άλλωστε έγινε με τον Συνεργατισμό με τη συμφωνία του 2012 και το μνημόνιο του 2013, θα εξακολουθούν πάλι οι υπέρμαχοι ενός νέου Συνεργατισμού να ισχυρίζονται ότι ο χαρακτήρας του είναι διαφορετικός από των υπόλοιπων εμπορικών τραπεζών;
Όταν κληθεί ο νέος Συνεργατισμός από την ευρωπαϊκή εποπτεία, να εφαρμόσει τα τραπεζικά κριτήρια βιωσιμότητας, να περάσει τα stresstests, διαδικασία υποχρεωτική για όλα τα πιστωτικά ιδρύματα, αυτός θα αρνηθεί;
Τελικά, τι επιθυμούν οι υπέρμαχοι του συνθήματος για ένα νέο Συνεργατισμό: ένα νέο Συνεργατισμό με το όραμα και τις συνθήκες όταν ιδρύθηκε, ή ένα πιστωτικό εμπορικό ίδρυμα που θα φέρει την ταμπέλα Συνεργατική Τράπεζα, αλλά θα είναι εμπορική τράπεζα υπό την νέα αρχιτεκτονική της ενισχυμένης εποπτείας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου;
Θα εξέπεμπε σοβαρότητα, εάν το αίτημα για επανασύσταση του Συνεργατισμού, δεν απευθυνόταν στην κυβέρνηση. Αλλά στον λαό, στους εργάτες αγρότες, στους νοικοκυραίους αυτού του τόπου, αυτούς που μπορούν να ιδρύσουν συνεταιρισμούς.
Άσχετα, εάν στις συνθήκες του καπιταλισμού, υγιείς συνεταιρισμοί που να μην στηρίζονται στην αρχή της μεγιστοποίησης του κέρδους, να μην είναι μετοχικές εταιρείες, δεν έχουν επιβιώσει.
Θα ήταν κοινωνικά χρήσιμο το αίτημα εάν οι φορείς του αιτήματος ξεκαθάριζαν κατά πόσο θεωρούν ότι δεν αλλοιώθηκε ο Συνεργατισμός και ο λαϊκός του χαρακτήρας στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με άλλα λόγια ποιόν Συνεργατισμό θέλουν, αυτόν που έτσι κι αλλιώς έχασε τον συνεργατικό του χαρακτήρα εδώ και χρόνια;
Θα ήταν ειλικρινές ως αίτημα, αν συνοδευόταν από το αίτημα εξόδου της Κύπρου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μια διαλεκτική ανάλυση του τοπίου στην Ένωση, θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει ότι ακόμα και οι τράπεζες που λειτουργούν φέροντας το όνομα Συνεργατικών, αποτελούν εμπορικές τράπεζες και λειτουργούν με βάση τους κανόνες της τραπεζικής διακυβέρνησης (Ένωσης) της Όικονομικής και Νομισματικής Ενωσης.
Επιπλέον, είναι άξιο προβληματισμού το γεγονός ότι αφέθηκε να υπαχθεί ο Συνεργατισμός (ο οποίος δεν κατέρρευσε, αλλά τέθηκε εκτός ανταγωνισμού, διαλύθηκε και χαρίσθηκε) στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ως εμπορικό ίδρυμα, να υπαχθεί σε διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης που συνεπάγονταν κανόνες (περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο) τόσο συγχώνευσης, όσο και απολύσεων, αλλά κυρίως και της τυπικής μετατροπής του σε τοκογλυφικό ίδρυμα.
Επομένως, εκτός και εάν απαντηθούν με πειστικότητα τα ερωτήματα, το αίτημα για ανασύσταση του Συνεργατισμού θα αποτελεί μια φούσκα.
