Ουδέποτε γούσταρα τους γεωγραφικούς χαρακτηρισμούς στην πολιτική, πέραν κάποιου απλοϊκού προσδιορισμού. Είναι χαρακτηρισμοί που εγκλωβίζουν μέσα από ιδεοληψίες κι άλλα συστατικά του εποικοδομήματος, εργαζομένους σε κόμματα που υπηρετούν όσους διατηρούν τα μέσα παραγωγής. Παράλληλα λειτουργούν κι από την ανάποδη ως άλλοθι. Εξού και στον όρο αριστερά μπορεί να χωρέσουν από δεξιούς φιλελέδες που νομίζουν ότι η φιλανθρωπία τους κάνει αριστερούς, παρόλο που υπηρετούν ένα απάνθρωπο σύστημα μέχρι κομμουνιστές. Μπορεί να χωρέσει από σοσιαλδημοκράτες που ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και τις κρίσεις του συστήματος ρυθμίζουν την ένταση της ανοχής τους στο κοινωνικό κράτος μέχρι κάθε λογής οπορτουνιστές, ρεβιζιονιστές και πάει λέγοντας. Εξού και έχει άλλη σημασία να δηλώνεις κομμουνιστής κι άλλη αριστερός.
Παρόλα αυτά, αν είναι να μιλήσουμε για την αριστερά μέσα σε αυτά τα πλαίσια, καλό θα ήταν να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, έστω κι αν εμείς αυτοπροσδιοριζόμαστε ως κομμουνιστές.
Σε αυτή τη βάση μπορούμε να μιλήσουμε για ταξική αριστερά και για τοξική αριστερά. Τοξική φυσικά από πλευράς των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, γιατί μια χαρά υπηρετεί τα μονοπώλια και το εκμεταλλευτικό σύστημα με τον τρόπο της και με διαφορετικές διαβαθμίσεις.
Η ταξική αριστερά τονίζει ότι το παλιό είναι ο απάνθρωπος καπιταλισμός και το νέο ο σοσιαλισμός. Η τοξική αριστερά μοιράζει ψευδαισθήσεις ότι το παλιό είναι οι δεξιές διακυβερνήσεις και το νέο είναι η δική της διαχείριση του συστήματος που και πάλι υπηρετεί τα μονοπώλια. Δεν μπορείς να διαχειριστείς τον καπιταλισμό δήθεν προοδευτικά, αυτός σε διαχειρίζεται.
Η ταξική αριστερά λειτουργεί στη βάση ταξικής προσέγγισης και διαλεκτικής. Η τοξική αριστερά εργαλειοποιεί επιλεκτικά τσιτάτα των κλασσικών του μαρξισμού για να αιτιολογήσει το γεγονός ότι δίνει τη λανθασμένη για τους εργαζομένους απάντηση στο καίριο ερώτημα: ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Η ταξική αριστερά αξιοποιεί τους όποιους συμβιβασμούς υπέρ της ταξικής πάλης και αγωνίζεται για την όσο δυνατόν βελτίωση των συνθηκών εντός του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς όμως να ακυρώνει το στόχο της πάλης για ανατροπή αυτού του απάνθρωπου συστήματος και την ανοικοδόμηση ενός νέου κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και με την εξουσία και τα μέσα παραγωγής στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Η τοξική αριστερά εργαλειοποιεί τους συμβιβασμούς για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Η ταξική αριστερά ρεαλιστικά παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Η τοξική αριστερά στο όνομα του δήθεν ρεαλισμού, αιτιολογεί το ξεπούλημα της και τις κωλοτούμπες της, φτάνοντας στο αισχρό σημείο να βαφτίζει ως δήθεν επαναστατικό ρεαλισμό το συμβιβασμό και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Η ταξική αριστερά αγωνίζεται πραγματικά ενάντια στο φασισμό, αφού αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τον πιο ακραίο βραχίονα του καπιταλισμού. Η τοξική αριστερά αντί να αντιπαλεύει πραγματικά το φασισμό, τον αξιοποιεί απλά ως συσπείρωση ψηφοφόρων, φτάνοντας στο σημείο να μην ενοχλείται αν η άνοδος του, συνεπάγεται πτώση άλλων ανταγωνιστικών με αυτήν αστικών κομμάτων…
Η ταξική αριστερά δακτυλοδείχνει τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις χωρίς να παράγει ψευδαισθήσεις περί μικρότερου κακού. Η τοξική αριστερά είναι ακριβώς μέρος αυτών των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων και παρουσιάζεται ως το δήθεν μικρότερο κακό ή ως συνοδοιπόρος του, στηρίζοντας πιο εμφανή στο όνομα ή στα σύμβολα, σοσιαλδημοκρατικά σχήματα.
Η ταξική αριστερά αντιμάχεται τον εθνικισμό με πατριωτισμό και αντι-ιμπεριαλιστική πάλη. Η τοξική αριστερά βαφτίζει αυτή την πράξη ως δήθεν εθνικισμό για να μπορεί να προβάλει τη δική της υποταγή στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ως τάχατες αντιεθνικιστική πράξη…
Η ταξική αριστερά δεν κρύβεται από τις ταξικές μάχες, μικρές και μεγάλες. Η τοξική αριστερά μπορεί άνετα να απενοχοποιεί την αντιδραστική δράση της (και μη δράση της) με αναφορές σε δήθεν κοινωνική ειρήνη και ευχολόγια για ανάπτυξη, αποκρύβοντας ότι πρόκειται για καπιταλιστική ανάπτυξη υπέρ της πλουτοκρατίας και ενάντια στους εργαζόμενους και αποκρύβοντας ότι ο ταξικός πόλεμος από το κεφάλαιο ενάντια στον κόσμο της εργασίας είναι ολομέτωπος…
Η ταξική αριστερά αναγνωρίζει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο ίδιος από την Κούβα μέχρι τα Βαλκάνια, την Παλαιστίνη, την Κύπρο κ.τ.λ. Η τοξική αριστερά καταδικάζει λεκτικά τον ιμπεριαλισμό αλλού και είναι διατεθειμένη να τον υπηρετήσει αλλού στην πράξη. Αντίστοιχα η ταξική αριστερά προειδοποιεί για το τι παθαίνουν τα βατράχια όταν τσακώνονται στο βάλτο τα βουβάλια, ενώ η τοξική αριστερά μοιράζει φρούδες ελπίδες και ακόμη χειρότερα, προωθεί επικίνδυνες πολιτικές ταύτισης με ένα μέρος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δήθεν για να συνδυάσει τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών με αυτά του τόπου και του λαού!!!
Η ταξική αριστερά απειλεί το σύστημα. Η τοξική αριστερά αποτελεί δεκανίκι του ή όπως αποδίδεται στον κεφαλαιοκράτη Ανιέλι, “κάνει ευκολότερα” την αντιδραστική δουλειά υπέρ του κεφαλαίου από τη δεξιά.
Η ταξική αριστερά παλεύει για να ανατρέψει το σύστημα. Η τοξική αριστερά πουλά φούμαρα για καλύτερο σύστημα και τάχατες για ΕΕ των λαών. Δεν αλλάζει το σύστημα κι αλλάζεις εσύ, ακόμη κι αν πράγματι έχεις πραγματική πρόθεση να διαχειριστείς το σύστημα δήθεν προοδευτικά. Όσο για τη λεγόμενη μάχη από μέσα, το σύστημα μόνο ανατρέπεται, δεν εξανθρωπίζεται. Μου θυμίζει το σούσουρο για το αν τα χημικά σε ένεση εκτέλεσης είναι απάνθρωπα, αλλά όχι η εκτέλεση η ίδια. Μου θυμίζει προσπάθεια να θεραπεύσεις τον καρκίνο με ασπιρίνη. Άσε που αυτή η φαιδρότητα περί αλλαγής από τα μέσα ισχύει και για πρόσωπα που επαγγέλλονται αυτό τον ισχυρισμό για δήθεν αλλαγή εντός τέτοιων σοσιαλδημοκρατικών/οπορτουνιστικών σχημάτων, είτε αξιοποιούν παραπλανητικά μέχρι και κομμουνιστικά σύμβολα/ορολογίες, είτε όχι.
Η ταξική αριστερά είναι απέναντι από τις ενώσεις βιομηχάνων, εργοδοτών και κεφαλαιοκρατών. Η τοξική αριστερά μπορεί να συναγελάζεται μαζί τους, να κάθεται πρώτη σειρά στη γραμμή των επισήμων στα συνέδρια τους κι ακόμη χειρότερα να τους εξυπηρετεί όταν διαχειρίζεται το σύστημα ως η λεγόμενη κυβερνώσα αριστερά.
Θα μπορούσα να αραδιάσω πολλά άλλα σημεία για το τι είναι ταξικό και τι είναι τοξικό. Νομίζω ότι είναι κατανοητός ο διαχωρισμός.
Εκπορεύεται από τη φύση και το ρόλο του κάθε σχηματισμού και καταλήγει πάντοτε στο ερώτημα: Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Και για αυτό ο μόνος τρόπος να αποδοθεί ο όρος ταξική στην τοξική αριστερά είναι από την ανάποδη. Εβρισκόμενη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με διαφορετικές διαβαθμίσεις, στην υπηρεσία του κεφαλαίου… του ταξικού εχθρού των εργαζομένων.
