• Στα πάνω του ο δανεισμός επιχειρήσεων και νοικοκυριών από τις τράπεζες.
Μας έλεγαν ότι η ανάπτυξη πριν την κρίση ήταν ψεύτικη.
Ότι στηριζόταν σε δανεικά.
Είχαν δίκιο. Χωρίς δανεικά κανείς δεν επιβιώνει στο σύστημα. Πρέπει να παραδεχτούν όμως, ότι κανείς σχεδόν δεν μπορεί να πλουτίσει χωρίς δανεικά.
Οι βιομήχανοι και οι ξενοδόχοι, κατευθύνουν το χρήμα από τις τράπεζες (τους) στις επιχειρήσεις (τους), φτηνό χρήμα και κέρδη στις πλάτες του κόσμου.
Από αυτό το χρήμα οι εργαζόμενοι δεν επωφελούνται. Υπάρχει ταξική ειρήνη και μορατόριουμ στις ουσιαστικές αυξήσεις πάνω από το κόστος διαβίωσης.
Οι μικρομεσαίοι και οι φτωχοί, δανείζονται για ένα αυτοκίνητο και ένα air-condition, για πέντε μέρες διακοπών. Για δανεική ποιότητα ζωής.
Δανείζονται και οι νέοι, για ένα δυάρι 45 τετραγωνικών.
Τώρα πια, ξεκινά μια καινούρια φούσκα, ένας νέος κύκλος όπου τα πόδια θα είναι πήλινα. Χρυσάφι για τους λίγους, πικρή για τους πολλούς.
Das Kapital!
• Ορισμένοι πυροβολούν τον αγγελιαφόρο γιατί δεν τους αρέσει το μήνυμα.
Δεν γουστάρουν ταξική συζήτηση και κριτική.
Δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι πάνω από την ατομική τους υπόσταση, είναι η υπόθεση της εργατικής τάξης.
Διερωτήθηκαν ποια είναι η κατάσταση της εργατικής τάξης;
Διερωτήθηκαν γιατί η αποδιοργάνωση στους χώρους δουλειάς είναι το πρώτο και πιο ευδιάκριτο δεδομένο;
Διερωτήθηκαν γιατί ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της δεν συμμετέχει στην οργανωμένη πολιτική και οικονομική ζύμωση;
Διερωτήθηκαν γιατί η εναλλαγή προτιμήσεων μεταξύ συνδυασμών, η υπεροχή προτίμησης σε πρόσωπα έχει ενταθεί;
• Είναι βέβαια, και τα παπαγαλάκια. Να λασπολογούν όποιον δεν αποδέχεται αυτή την κατάσταση. Είναι βαθειά συντηρητικά, άχρωμα παπαγαλάκια.
Παρουσιάζονται συνήθως ότι αποτελούν τους απλούς εργάτες, τους γνήσιους προασπιστές της ιδεολογίας. Χρησιμοποιούν σαθρό, ξετσίπωτο υβρεολόγιο, με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Πέφτουν χαμηλά για να κερδίσουν ένα χειροκρότημα, ένα like. Δεν ανέχονται την συζήτηση γιατί δεν τους συμφέρει.
Ρίχνουν στο πάτωμα την ιδεολογία, την πολιτική πάλη και τις πανανθρώπινες αξίες. Πετούν και ένα τσιτάτο, ένα γαρύφαλλο, ένα Τσε, ένα «αντιεθνίκ» κήρυγμα. Μόνο για να τα μετατρέψουν και αυτά στην υπηρεσία της συνθηκολόγησης. Η οποία παρουσιάζεται σαν επαναστατική πράξη.
Τετράγωνη λογική.
• Φυσικά όσοι πιστεύουν στη δύναμη της εργατικής τάξης, στο όραμα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, αντιμετωπίζονται ως εχθροί. Διαβάλλονται, κατηγοριοποιούνται στην καλύτερη ως αιθεροβάμονες στην χειρότερη ως αριστεριστές. Πάντως όχι ρεαλιστές, όπως οι ίδιοι. Με περισσή ευκολία και θλιβερή άγνοια κατηγορούνται ως εθνικιστές, σεχταριστές όσοι λεν ότι ένας άλλος δρόμος υπάρχει από τα αδιέξοδα της διαχείρισης της εκμετάλλευσης.
• Όμως έχουν οι καιροί γυρίσματα. Το μεγάλο κεφάλαιο φαντάζει ακατανίκητο μόνο γιατί συντηρεί με το αίμα του λαού την «επιδερμίδα» του. Από μέσα είναι σάπιο. Η δύναμη βρίσκεται στο λαό. «Οι φιλόσοφοι έχουν μόνο ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να το αλλάξουμε» (Καρλ Μαρξ, 1845, 11η Θέση για τον Λουδοβίκο Φόιερμπαχ, Γερμανική Ιδεολογία).
