Αυτό που βιώνουμε καθημερινά με την πανδημία του κορονοϊού είναι η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας. Οι διαχρονικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, ακολουθώντας την πολιτική της ΕΕ για περικοπές στο τομέα της υγείας και δημοσιονομική πειθαρχία, έφεραν τα νοσηλευτήρια σε τραγική κατάσταση. Η ψήφιση από όλα τα κόμματα του νομοσχεδίου για την αυτονόμηση των δημόσιων νοσηλευτηρίων άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για την υποβάθμισή τους.
Η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και η ενίσχυση της λειτουργίας τους με όρους επιχειρήσεων, ήταν η πολιτική που επιβλήθηκε ακολουθώντας τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τέτοιους όρους σίγουρα τα δημόσια νοσηλευτήρια δεν μπορούν να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά του συστήματος υγείας στον τόπο μας. Η λειτουργία του ΓΕΣΥ και η ελπίδα για ποιοτική φροντίδα υγείας δεν φαίνεται να επαληθεύονται.
Με μια επίσκεψη στα δημόσια νοσηλευτήρια πριν την εκδήλωση της πανδημίας, μπορούσες να διαπιστώσεις την υποστελέχωση σε γιατρούς και νοσηλευτές και τις έλλειψης σε αναλώσιμα και μηχανικό εξοπλισμό.
Σήμερα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα. Η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, η ανοργανωσιά και η σπασμωδικές κινήσεις του ΥΥ, έχουν αφήσει τον κάθε ασθενή στη μοίρα του.
Αυτό που προβάλουν όλες οι κυβερνήσεις, είναι η ατομική ευθύνη και αποσιωπούν τη δική τους κρατική ευθύνη. Το σίγουρο είναι πως αν δεν υπήρχαν τόσες ελλείψεις στα δημόσια συστήματα υγείας, η κατάσταση θα ήταν καλύτερη και ο αριθμός των νεκρών από την ασθένεια θα ήταν πολύ πιο μικρός. Στην Ιταλία και στην Ισπανία, πολλές φορές οι γιατροί ήρθαν σε δίλημμα ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει λόγω έλλειψης κρεβατιών στις ΜΕΘ και αναπνευστήρων.
Οι δηλώσεις των κυβερνώντων ότι είμαστε σε «πόλεμο» με τον «αόρατο» εχθρό έμειναν μόνο στα λόγια. Πότε επιτέλους θα γίνει επίταξη των ιδιωτών γιατρών και νοσηλευτών για την αντιμετώπιση της κατάστασης; Και όταν λέμε επίταξη, εννοούμε επίταξη.
Κανείς δεν πρέπει να κρύβεται στους τέσσερεις τοίχους για να μην κινδυνεύσει όσο υπάρχει «πόλεμος».
Θα πρέπει να γίνει ακόμα επίταξη άνευ όρων, κλινών, κλινικών, κρεβατιών ΜΕΘ και ένταξη τους στο γενικό σχεδιασμό του ΥΥ για τον κορονοϊό. Όχι να αγοράζονται υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα με το αζημίωτο.
Για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού το κύριο βάρος έχει πέσει στα δημόσια νοσηλευτήρια. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές δίνουν καθημερινά τη δική τους μάχη βοηθώντας τους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Δυστυχώς το υπουργείο υγείας δεν τους έχει εφοδιάσει με τα κατάλληλα μέσα. Χωρίς γάντια, μάσκες και ειδικές στολές, εκτίθενται σε μεγάλο κίνδυνο με ενδεχόμενο να ασθενήσουν και να βγουν εκτός μάχης, τη στιγμή που οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι πολύ μεγάλες. Ακόμα αυξάνεται ο κίνδυνος για την διασπορά του ιού .
Στεκόμαστε δίπλα στους γιατρούς, νοσηλευτές και όλους τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους σε όλα τα δίκαια αιτήματα τους.
Αν κάτι μας έχει διδάξει η πανδημία του κορονοϊού είναι ότι πρέπει να στηρίξουμε το δημόσιο τομέα της υγείας. Όχι αποκοπές, αλλά αύξηση των δαπανών για την υγεία. Όσοι πιστεύουν στη σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα και ότι από αυτή τη σύμπραξη θα βγουν κερδισμένοι οι ασθενείς έχουν μεγάλο λάθος. Ας δουν τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις ΗΠΑ και να απαντήσουν αν νιώθουν ασφαλείς.
Η υγεία όμως είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα.
Για αυτό ο λαός μας πρέπει να αγωνιστεί για ένα καθολικό δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας, βγάζοντας από τη μέση το χειρότερο «κορονοϊό», αυτόν των επιχειρηματικών ομίλων και του κέρδους.
