Πράξη πρώτη
Πάνε χρόνια, σχεδόν δεν θυμάμαι πότε έχω νοιώσει τελευταία φορά την όποια Συνεργατική εταιρεία «δική μου», δίπλα μου, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έπαψε να λειτουργεί σαν προστάτης μου από τους τοκογλύφους, τις εμπορικές τράπεζες. Πάνε χρόνια τώρα που θεωρώ τον Συνεργατισμό ίδιο με τις Τράπεζες.
Μάλλον τότε με την ένταξη στην ΕΕ και τον περιβόητο εκσυγχρονισμό έγινε η μεγάλη μετάλλαξη. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη, κανένας τότε δεν μου είπε για τις αλλαγές, κανένας δεν κτύπησε καμπανάκι, κανένας δεν αντιστάθηκε στον δήθεν εκσυγχρονισμό του, και αν αντιστάθηκε θα ήταν για την τιμή των όπλων, γιατί λογικά θα έπρεπε να γνωρίζω τι να περιμένω, σε τι να αντισταθώ, πολύ πριν νοιώσω στο πετσί μου τις «αλλαγές» στον τρόπο λειτουργίας του.
Θυμάμαι σκόρπια γεγονότα τότε, που απλά δημιουργούσαν σύγχυση ιδεολογική μέσα μου, τότε που οι πράξεις άρχισαν να έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια. Τότε περίπου πρέπει να ήταν που καταργήθηκε το σύνθημα «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ». Τότε ήταν που μου είπαν πως πρέπει να γίνουμε «Ευρωπαίοι», για χάρη της επίλυσης του εθνικού μας θέματος, κάπως έτσι η λυκοσυμμαχία της ΕΕ μέσα σε ένα βράδυ έγιναν οι εταίροι μου.
Μπερδεύτηκα με τα συνθήματα, έπρεπε να ξεχάσω ότι ήξερα, έμαθα όμως σιγά σιγά καινούργια συνθήματα, εναρμονισμένα με τη νέα τάξη πραγμάτων, δεν είχα εναλλακτική, ούτε ήταν σωστό να προκαλώ σύγχυση, έπρεπε να ξεχάσω τα παλιά, για το καλό μου.
Η μετωπική επίθεση που δέχθηκα όμως δεν άφησε τα παλιά συνθήματα να ξεθωριάσουν. Οι επιθέσεις στο όνομα της εναρμόνισης ξεκαθάρισε νωρίς τα πράγματα. Η βίαιη ανακατανομή του πλούτου που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου τα τελευταία χρόνια δεν αφήνει περιθώρια ιδεολογικής σύγχυσης, ούτε κενά μνήμης. Αντίθετα η σύγχυση έγινε απογοήτευση και η απογοήτευση οργή, για τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν με επιχείρημα το δικό μου συμφέρον!
Όταν δέχεσαι επίθεση αμύνεσαι τουλάχιστον πριν παραδοθείς. Η παράδοση όμως ήταν άνευ όρων. Οι δηλώσεις διαφοροποιούσαν την εικόνα αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Έμεινα μόνη μου, εγώ και χιλιάδες άλλοι, αποξενωμένοι από το οργανωμένο σύνολο, να παλεύουμε με το θεριό της λιτότητας.
Οι επιθέσεις ήταν σε όλα τα επίπεδα και οι μάχες χαμένες εκ προοιμίου, αφού ποτέ δεν μπήκαμε στον πόλεμο. Η διάβρωση των αντιστάσεων έγινε δόγμα και το δόγμα ρεαλισμός.
Χάθηκε ο Συνεργατισμός, αόριστα, γενικά, μα από ποιους χάθηκε; Ποιοι έπρεπε να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια τους; Συνεργατιστές, άνθρωποι που ταυτίστηκαν για δεκαετίες με την κοινωνική πρόοδο. Άνθρωποι που τάχθηκαν να υπερασπιστούν, να προστατεύσουν τη συνεργατική ιδέα και ότι αυτή πρεσβεύει, διορισμένοι ή εκλεγμένοι στα συνεργατικά ιδρύματα, στη βουλή, στις συντεχνίες, Συνεργατιστές από όλο το φάσμα της κοινωνίας και των οργανωμένων συνόλων, απέτυχαν να προστατεύσουν το κληροδότημα των «αγράμματων» παππούδων μας.
Η φούσκα του χρηματιστηρίου το 2000 ήταν η πρώτη βίαιη ανακατανομή του πλούτου που έγινε μετά το 1974. Θυμάμαι τότε λίγο πριν σκάσει η φούσκα του Χρηματιστηρίου να τρέχουν όλοι να αγοράζουν μετοχές. Ακόμα και το Λαϊκό Κίνημα μπήκε τότε στο χορό. Συγχύστηκα, ήξερα για αξίες πραγματικές μέχρι τότε, πως αν δεν δουλέψω δεν θα φάω, όμως τελικά υπήρχε τρόπος να γίνεις πλούσιος χωρίς να δουλέψεις. Μάθαμε τι θα πει πρώτη τοποθέτηση, rights, split και αποκτήσαμε το δικό μας χρηματιστή.
Η Δήμητρα Επενδυτική συστάθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1999. Ο δικός μας Συνεργατισμός και η επενδυτική εταιρεία του, μας έδιναν την ευκαιρία να γίνουμε πλούσιοι. Για πολιτικούς λόγους επιλέγουμε μαζικά το χρηματιστηριακό γραφείο Λευκόνοικο, παραμένοντας πιστοί στις ταξικές μας καταβολές «κόντρα» στο τραπεζικό κατεστημένο. Είχε και μια παράδοση το Λευκόνοικο που έπρεπε να τιμήσουμε.
Ψάχνω και βρίσκω πως «κατά την ημερομηνία εγγραφής της Εταιρείας (30/12/1999) εκδόθηκαν 20.600.000 πλήρως πληρωθείσες μετοχές ονομαστικής αξίας £1 η κάθε μία, για το συνολικό ποσό των £20.600.000. Στις 4 Ιανουαρίου 2000 η Εταιρεία έκδωσε προς το κοινό 179.400.000 πλήρως πληρωθείσες μετοχές ονομαστικής αξίας £1 η κάθε μία για το συνολικό ποσό των £179.400.000, και το συνολικό εκδοθέν κεφάλαιο της Εταιρείας ανήλθε σε £200.000.000 διαιρεμένο σε 200.000.000 μετοχές ονομαστικής αξίας £1 η κάθε μία».
179,400.000 Λίρες, δηλαδή 306,502,613.33 Ευρώ, της Δήμητρας έσωσε από την οικονομική καταστροφή το Συνεργατισμό. Μια διάσωση διαφορετική από τη σημερινή, δεν είχαμε τότε ακόμα την ΕΚΤ, αλλά βρήκανε τον τρόπο εύκολα. Με το υστέρημα του κάθε μεροκαματιάρη απόκτησε ο Συνεργατισμός μέλλον.
Έτσι τη συγκεκριμένη περίοδο ζω τη φρενίτιδα της Δήμητρας, με κάθε μεροκαματιάρης κτίστης, καλουψιής, συνταξιούχος να κάνει καυγάδες ή να βάζει μέσο για να αγοράσει όσες παραπάνω μετοχές γίνεται της Δήμητρας, αφού δεν είχε το μέσο να αγοράσει με πρώτη τοποθέτηση, μετοχές στις άλλες νεοεισερχόμενες εταιρείες στο ΧΑΚ. Η Δήμητρα ήταν για το λαό, του έδινε το δικαίωμα να γίνει και αυτός πλούσιος.
Κάποιοι όντως έγιναν πλούσιοι, όσοι ήξεραν το παιγνίδι φυσικά, οι υπόλοιποι έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν. Και ως γνωστό τα λεφτά δεν χάνονται, άλλαξαν όμως χέρια, ανώδυνα και νόμιμα με τις ευλογίες όλων. Κανένας δεν τον προειδοποίησε πως μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα οι κανόνες είναι στημένοι και η κατάληξη πάντα η ίδια. Ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος. Έτσι μέσα σε ένα κλίμα πανηγυρικό, η αντίληψη για τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση του κεφαλαίου παραμερίστηκε, προσπαθώντας να κάνουμε το σύστημα να δουλέψει για μας, υιοθετώντας τις αρχές του εύκολου πλουτισμού με παιγνίδια στο χρηματιστήριο.
Κάπως έτσι θυμάμαι να εξανεμίστηκαν σε χαρτιά οι αποταμιεύσεις μιας ζωής και άλλοι να μένουν φορτωμένοι δάνεια που ήταν να ξοφληθούν μόλις θα γινόταν Limit up οι μετοχές. Και φυσικά ο δικός μας Συνεργατισμός όπως όλες οι τράπεζες είχε νέο τραπεζικό προϊόν στη γκάμα του, τα «επενδυτικά δάνεια»…
Με την ένταξη μας το 2004 στην ΕΕ οι κανόνες μας είπαν ότι άλλαξαν, θα είχαμε έλεγχο, δεν θα ήμασταν ξέφραγο αμπέλι. Είχαμε τους δείκτες του Μάαστριχτ να συμμορφωθούμε, τη συμφωνία της Λισαβόνας να εφαρμόσουμε και εμείς αρχίσαμε δειλά – δειλά να αντιλαμβανόμαστε πως το παιγνίδι είχε χοντρύνει. Δεν θέλανε απλά έλεγχο, ζητούσανε να παραδώσουμε τη ζωή μας όπως την ξέραμε, για χάρη μιας εναρμόνισης με την Α ή Β οδηγία τους, που συντάχθηκε για μένα χωρίς εμένα, από ανθρώπους με άσπρα κολλάρα, διορισμένους να λειτουργούν εκ μέρους των οικονομικών συμφερόντων που τους διόρισαν.
Επέμεναν όλοι πως η ένταξη και παραμονή μας στην ΕΕ θα βοηθήσει στην επίλυση του Κυπριακού, ακόμα τολμούν και μου το λένε, σήμερα, τολμούν ακόμα να μου μιλούν για το καλό μου. Τολμούν να μου λένε πως ναι μεν έχω δίκαιο, αλλά… Στέκονται κριτικά απέναντι από την ΕΕ, είναι ο μόνος δρόμος, θα κάνουν την ΕΕ, Ευρώπη των λαών. Και εγώ συνέχισα να δέχομαι επιθέσεις στο όνομα της ΕΕ.
Ρωτούσα, τι σημαίνει πρακτικά, η κριτική στάση; Δεν μπορεί, δεν γίνεται να είναι αυτός ο ΜΟΝΟΣ δρόμος! Δεν μπορεί αυτή η Ευρώπη να είναι το μέλλον των παιδιών μου. Και όσο πληθαίνουν οι φτωχοί τόσο πιο πολύ αμφισβητώ τη λογική της μη εναλλακτικής με την οποία με βομβαρδίζουν καθημερινά.
Στήσαμε φιέστες παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2008. Άλλαξε το νόμισμα μας, αποκτήσαμε ευρώ, είπαν ότι γίναμε μέλη της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Τα δικά μου ευρώ δεν θα είχαν την ίδια αξία με του Γερμανού, αλλά αυτό ήταν μια λεπτομέρεια, έπρεπε να νοιώσω τυχερή και να γιορτάσω που καταφέραμε και ικανοποιήσαμε τους δείκτες του Μάαστριχτ.
Θυμάμαι τότε η μόνη διαφωνία ήταν κατά πόσο θα ήμασταν έτοιμοι το 2008 ή το 2009 να βάλουμε το ευρώ στη ζωή μας. Κανένας, για άλλη μια φορά, δεν μου μίλησε για τα ουσιαστικά προβλήματα που θα είχα να αντιμετωπίσω. Πως μέσω του νομίσματος τους θα παραχωρούσα την κυριαρχία της χώρας μου στους ευρωπαίους εταίρους.
2008 ή 2009; Εκεί άρχιζε και σταματούσε η διαφορετική αντίληψη, για το καλό μου…
Συνεχίζεται
