Μέρος τρίτο και τελευταίο
Ποια είναι λοιπόν η ΕΕ; Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό των τριών άρθρων για την ΕΕ, σε αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εικόνα του χαρακτήρα της ΕΕ. Ένα οικοδόμημα αντιλαϊκό, αντιδραστικό, ένα οικοδόμημα που δεν μπορεί να επιφέρει ισόνομη οικονομική ανάπτυξη και να θέσει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη, ένα οικοδόμημα πολεμοκάπηλο και ιμπεριαλιστικό.
Για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ μιλά από μόνη της η Κοινή Αντιαγροτική Πολιτική εξαθλίωσης των φτωχομεσαίων αγροτών, η ΟΝΕ με τα αυστηρά θεσμικά μέτρα ακρωτηριασμού της κρατικής εθνικής πολιτικής, οι Συνθήκες του Μάαστριχτ, της Μπολόνιας, της Λισσαβόνας, η αντιδραστική οδηγία Σέγκεν. Μιλά για το χαρακτήρα της ΕΕ, ο Ευρωστρατός των «ειρηνευτικών επεμβάσεων» στην Αφρική και αλλού, μιλούν και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί Eurojust, Europol και Frontex. Αυτά και πολλά άλλα είναι η ΕΕ και οι αρχές της. Και όσον αφορά τα μνημόνια που στέναξαν και στενάζουν μια σειρά λαούς χωρών μελών της ΕΕ, το ζήτημα δεν είναι το δημιούργημα της ΕΕ, η Τρόικα, αλλά η ίδια η ΕΕ.
Σε σχέση με την εξωτερική πολιτική της ΕΕ και το χαρακτήρα αυτής, ας ανατρέξουμε αρχικά σχεδόν είκοσι χρόνια πριν και ας θυμηθούμε τις εικόνες φρικαλεότητας που δημιούργησαν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, με τη στήριξη και τη συμμετοχή της ΕΕ.
Η ΕΕ αποτελεί ουσιαστικά πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και ευρωπαϊκή στρατιωτική προέκταση του. Η στρατηγική και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί το ΝΑΤΟ υπερφαλαγγίζουν την όποια αυτονομία μπορεί να θέλει να έχει η ΕΕ. Η ΕΕ στη βάση ακριβώς των πιο πάνω συμφερόντων δρα και με στόχο τη διατήρηση του υπάρχοντος κυριάρχου διεθνώς πολιτικού και κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Θα μπορούσαμε να πούμε άνετα ότι ΕΕ και ΝΑΤΟ μπορεί είναι δύο διαφορετικές και αδιαχώριστες οντότητες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα και από τη Συνθήκη της Λισσαβόνας όπως εγκρίθηκε κι τέθηκε σε λειτουργία το 2009, καθορίζει το ΝΑΤΟ ως στρατηγικό πυλώνα της αμυντικής πολιτικής των χωρών μελών της ΕΕ και ο Ευρωστρατός στον οποίο συμμετέχει χρόνια τώρα και η Κύπρος, συνεργάζεται αρμονικά με το ΝΑΤΟ.
Αποκαλυπτική είναι και η Φεντερίκα Μογκερίνι, η Ύπατος Εκπρόσωπος για την Εξωτερική Πολιτική της ΕΕ. Αρχές Σεπτεμβρίου του 2014 η κυρία Μογκερίνι δήλωνε: «Οι Ανατολικές χώρες μέλη της Συμμαχίας (εννοεί του ΝΑΤΟ), όλες αυτές οι χώρες στους κόλπους της Συμμαχίας που μοιράζονται ένα σύνορο με τη Ρωσία, πρέπει να είναι βέβαιες ότι το άρθρο 5 δεν είναι απλά ένα κείμενο, ότι υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να διασφαλιστεί η ασφάλεια τους». Όταν λοιπόν η ΕΕ δεν έχει τη δυνατότητα αυτοκέφαλης στρατιωτικής αντίδρασης σε στρατηγικές περιοχές, όπως αυτές της Βαλτικής, τότε καταφεύγει στο ΝΑΤΟ.
Αυτή είναι λοιπόν η ΕΕ και στα έξω της και στα μέσα της, χωρίς περιστροφές και με τεκμηριωμένα δεδομένα. Η ΕΕ στα έξω είναι ένας καθαρά ιμπεριαλιστικός Οργανισμός. Στα δε ενδότερα και στη βάση αυτής της Ένωσης, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχει άλλος νόμος, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη και σε μια τέτοια καπιταλιστική ένωση οι ισχυρότεροι πάντα θα καθορίζουν το μοίρασμα και η εργατική τάξη θα υποφέρει.
