Πατρίδα είναι ο λαός και πατριωτισμός είναι το δίκαιο του λαού, και κύρια των εργαζομένων, αυτών δηλαδή που παράγουν τον πλούτο της πατρίδας. Η λύση του κυπριακού προβλήματος λοιπόν, πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του απλού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, να λαμβάνει υπόψη το μέλλον και την ασφάλεια του και ειδικά αυτών που θα συνεχίσουν να παράγουν τον πλούτο της πατρίδας…
Δυστυχώς, απουσιάζει η σε βάθος ανάλυση του Κυπριακού σε σχέση με τους δημιουργούς του προβλήματος και την εμπλοκή των διαφόρων που λιγουρεύονται τον πλούτο και τη στρατηγική θέση του Νησιού.
Ο εχθρός του κυπριακού λαού ήταν και είναι ο ιμπεριαλισμός και ιδιαίτερα ο αγγλοαμερικανικός και οι βλέψεις του στην περιοχή. Η Κύπρος ήταν πάντοτε για διάφορους κατακτητές το μήλον της έριδος. Προπαντός τώρα με την ενεργειακή κρίση, την επαναχάραξη συνόρων, και την ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος για νέες αγορές που θα το βγάζουν από την κρίση του. Όσο ο Κυπριακός λαός φοβάται, αγωνιά ή και επικίνδυνα αδιαφορεί, κάποιοι άλλοι, είτε κάνουν πάρτι στην ΑΟΖ του, είτε προσπαθούν να επιβάλουν την εσαεί επικυριαρχία τους στο Νησί.
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο εντάσσεται επικίνδυνα η Κύπρος στο σφοδρό οικονομικό και στρατιωτικό ανταγωνισμό στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Απροκάλυπτα η κυπριακή Κυβέρνηση, αλλά και η αστική τάξη της χώρας μας στο πρόσωπο επιχειρηματικών ομίλων και ξεχωριστών οικονομικά επιφανών παραγόντων, πλασάρουν τη γεωστρατηγική θέση της Κύπρου ως σημαντικό εφαλτήριο για να προχωρήσουν κάποιων τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Τρανή απόδειξη οι διάφορες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, ΗΠΑ και άλλους και η παραχώρηση της βάσης «Ανδρέας Παπανδρέου» σε γαλλικά αεροπλάνα για βομβαρδισμό της Συρίας.
Αλήθεια όλα αυτά τι αντάλλαγμα είχαν; Σταμάτησαν την Τουρκία από το να μπλοκάρει τη βοήθεια προς τους εγκλωβισμένους μας, την κάθισαν στο σκαμνί με κυρώσεις γιατί κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο ή επειδή παραβιάζει την κυπριακή ΑΟΖ;
Και ο λαός μας; Ο λαός συνεχίζει να περνά δύσκολα, να μην έχει την υγεία του, να σφίγγεται να περάσει με τα ελάχιστα.
Το Κυπριακό επίσης πλέον συνδέεται και με το συριακό ζήτημα. Με τη Συρία να μην είναι όπως παλιά και με το βορρά της υπό τον έλεγχο των Κούρδων, η στρατηγική σημασία της χερσονήσου της Καρπασίας πολλαπλασιάστηκε από την οπτική της Άγκυρας. Το βάρος που αποκτούν τα τουρκικά λιμάνια Ισκεντερούν και Μερσίνης ακριβώς απέναντι από την Κύπρο, είναι τεράστιο. Από τη Θάλασσα της Κερύνειας μέχρι και τη «μεσογειακή φέτα» διαδρόμου που εγκαθιδρύεται στη Συρία, υφίσταται μια κεντρική ενεργειακή και εμπορική διαδρομή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Λαμβάνοντας υπόψη το ότι η Τουρκία είναι μια ισχυρή οικονομικά Νατοϊκή χώρα, αλλά και τα συμφέροντα και το διεθνές εκτόπισμα της τουρκικής αστικής τάξης, μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί αυτοί από τους οποίους αυταπατώμενοι περιμένουμε πολλά δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για την Κύπρο, ενώ αντίθετα μας υπονομεύουν.
Το κυρίαρχο ζήτημα δεν εμπερικλείεται λοιπόν σε ένα επιδερμικό σύνθημα του τύπου θέλουμε λύση, αλλά στο πως επιτέλους ο κυπριακός λαός ,Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι, Λατίνοι, συνειδητοποιώντας τους πραγματικούς λόγους της συνεχιζόμενης διαίρεσης, ενωμένος, αλλά και αλληλέγγυος με άλλους λαούς της περιοχής που παλεύουν για την υπεράσπιση της πατρίδας τους, θα ξεφορτωθεί τις μητέρες πατρίδες, τους εγγυητές δήθεν προστάτες και θα αποκτήσει την πολυπόθητη ελευθερία του.
Το κυρίαρχο ζήτημα είναι ο κυπριακός λαός, αληθινά κυρίαρχος και κυριολεκτικά ανεξάρτητος, χωρίς ξένους στρατούς και «αγήματα» ταχείας ανάπτυξης, να ατενίζει ευτυχισμένα το μέλλον του. Αυτό όμως δεν θα έρθει από μόνο του, αν ο λαός δεν πάρει τις τύχες του στα χέρια του.
Ποτέ λαός δεν κέρδισε τη λευτεριά του χωρίς τη καθοριστική συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα. Δεν είναι οι μεμονωμένοι πολιτικοί ηγέτες στα σαλόνια που οδηγούν ένα λαό στη λευτεριά, αλλά ο ίδιος ο λαός με οργανωμένο μαζικό πολιτικό αγώνα.
Ο λαός καλείται να φανερώσει τα θέλω και τις απαιτήσεις του και στους μέσα και στους έξω από την Κύπρο, γιατί Πατρίδα χωρίς πρωτοπόρο και αξιοπρεπή λαό δεν υπάρχει, ούτε μισή, αλλά ούτε και ολόκληρη.
