Γη της λεμονιάς, της ελιάς, Κύπρος της αγάπης και του ονείρου, έγραψε κάποτε ο Λεωνίδας Μαλένης, εκφράζοντας τα αισθήματα για τον τόπο του τη συγκεκριμένη εποχή, κάπου στη δεκαετία του 1960.
Ποτέ όμως, δεν φανταζόταν ότι αυτός ο τόπος μέσα σε λίγα χρόνια θα μετατρεπόταν σε γη του τσιμέντου, του συμφέροντος, της ασυδοσίας και του εφιάλτη.
Η Κύπρος μεταπηδά από τη μια φούσκα στην άλλη και ασφαλώς δεν ευθύνεται το «χρυσοπράσινο φύλλο», ούτε βέβαια η πλειοψηφία του λαού, η οποία παρακολουθεί, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει στα όσα τραγικά διαδραματίζονται, γιατί δεν την προστατεύουν οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του κράτους και της πολιτείας.
Εκτός του γεγονότος πως 200,000 συμπατριώτες μας έγιναν πρόσφυγες το 1974, σήμερα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, και πολλοί άλλοι Κύπριοι, λόγω των κερδοσκοπικών παιγνιδιών στις ενοικιάσεις και πωλήσεις γης, σπιτιών και διαμερισμάτων.
Στους φρενήρεις ρυθμούς της αύξησης των τιμών, η πολιτεία είναι απούσα και δεν υπάρχει κανένας για να ευαισθητοποιηθεί, γιατί όπως υποστηρίζεται ευρέως πλέον, σε μια «ελεύθερη» αγορά ισχύουν οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης.
Καμώνονται πως ξεχνούν όλοι αυτοί οι αρμόδιοι που ψηφίστηκαν ή διορίστηκαν, ότι σε ένα κράτος πρώτο μέλημα τους είναι η προστασία και η ευημερία του λαού.
Παρά το γεγονός ότι η στέγη είναι κοινωνικό αγαθό, όπως το νερό, το γάλα και το ψωμί, εντούτοις αφέθηκαν οι λίγοι επιτήδειοι να εκμεταλλεύονται το ευνοϊκό για αυτούς σύστημα και να θησαυρίζουν σε βάρος των πολλών.
Είναι αδιανόητο όταν μετά την οικονομική κρίση που οδήγησε χιλιάδες συνανθρώπους μας στο όριο της φτώχειας, να ζητείται ενοίκιο ακόμη και για ένα διαμέρισμα του ενός υπνοδωματίου, το υπέρογκο ποσό των 600 ευρώ, που πολλές φορές είναι ψηλότερο από το μηνιαίο μισθό!
Τα εξωφρενικά ενοίκια και οι ιλιγγιώδεις αυξήσεις στις τιμές για την αγορά κατοικίας εμφανίστηκαν αρχικά στη Λεμεσό, λόγω των χιλιάδων Ρώσων και άλλων αλλοδαπών ολιγαρχών, τους οποίους ουδόλως απασχολεί το κόστος κατοικίας, αφού μέσω των offshore εταιρειών, ξεπλένουν ορισμένα από τα εκατομμύρια που φυγαδεύουν από τις παράνομες εργασίες τους. Τα παράλογα ψηλά ενοίκια καθιστούν τις πόλεις βιώσιμες μόνο για τις οικονομικά προνομιούχες τάξεις. Τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, βιοπαλαιστές και οικογενειάρχες, εκτοπίζονται βίαια από τον πυρήνα της πόλης και αναγκάζονται να μετακομίσουν σε υποδεέστερες υποδομές στέγασης.
Να τονίσουμε ότι ακόμα και στη Βρετανία ψηφίστηκε νόμος, όπου όσες ξένες offshore εταιρείες είναι εγγεγραμμένες ιδιοκτήτριες ακίνητης ιδιοκτησίας να δηλώνουν σε δημόσια προσβάσιμο μητρώο τους αληθινούς ιδιοκτήτες τους για να σταματήσει το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Σύμφωνα με την ομάδα πρωτοβουλίας για τα ψηλά ενοίκια, στην Κύπρο όχι μόνο ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά στα νομοσχέδια που οδηγούνται στη Βουλή, ζητείται να μην αποκαλύπτεται ο πραγματικός ιδιοκτήτης, καθότι ακόμη και το κράτος ενοικιάζει κτήρια από offshore εταιρείες που… δεν γνωρίζει τους ιδιοκτήτες τους.
Τη μέθοδο της άγριας εκμετάλλευσης από τους developer, ιδιοκτήτες γης και ακινήτων, μεσιτικών και δικηγορικών γραφείων της Λεμεσού, ακολούθησε η Λευκωσία, λόγω της ανάγκης των φοιτητών να στεγαστούν, αφού δεν υπάρχουν κρατικές φοιτητικές εστίες, όπως υπάρχουν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Δεν είναι υπερβολή να τονιστεί ότι κάποιοι φοιτητές από φτωχές οικογένειες αναγκάζονται να διακόψουν τις σπουδές τους, γιατί τα ενοίκια των φοιτητικών εστιών και δωματίων είναι πλέον απλησίαστα.
Δυστυχώς αυτά που βλέπει ολόκληρη η κοινωνία, δεν θέλει να τα δει η πολιτεία και οι διάφοροι θεσμοί.
Εθελοτυφλούσαν και με τη φούσκα του χρηματιστηρίου, η οποία όταν έσκασε μερικοί έγιναν εκατομμυριούχοι σε μια νύχτα, μαζεύοντας τα χρήματα του κοσμάκη, ο οποίος κλήθηκε να πληρώσει τη λυπητερή, αφού τότε και οι λίγοι νόμοι που υπήρχαν τον άφηναν εκτεθειμένο στα «όρνεα» που ήξεραν καλά το παιγνίδι.
Περιττό να αναφέρουμε ότι για τα εγκλήματα του χρηματιστηρίου κανείς δεν κλήθηκε να πληρώσει, παρά τις εξόφθαλμες παρανομίες που έγιναν.
Ακολούθησε η φούσκα των ακινήτων που δεν ήταν άσχετη με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου. Μεγάλο μέρος από το ζεστό χρήμα που άρπαξαν οι λίγοι διοχετεύτηκε στην αγορά γης. Τότε να θυμίσουμε οι τιμές των κατοικιών και διαμερισμάτων ανέβαιναν με τις ώρες. Άλλη ήταν η τιμή τη μια μέρα και άλλη την επομένη.
«Μέθυσαν» οι επιχειρηματίες ανάπτυξης γης, από την επίπλαστη ζήτηση, και προχωρούσαν σε δανεισμούς εκατομμυρίων προκειμένου να ικανοποιήσουν το αγοραστικό κοινό.
Το μαύρο χρήμα που διοχετευόταν στις τράπεζες από τους ξένους ολιγάρχες ήταν απεριόριστο και έτσι οι τράπεζες δεν δάνειζαν μόνο τους developers, αλλά και τον απλό κόσμο χωρίς καμιά εγγύηση. Αξίζει να αναφέρουμε ότι τα δάνεια από το 10% του ΑΕΠ που ήταν, εκτοξεύτηκαν στο 25%, γεγονός που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί από την ανάπτυξη της οικονομίας. Τα χρέη του ιδιωτικού τομέα ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος από περίπου 150% που ήταν το 2004 -2005, εκτοξεύτηκαν στο 280%!
Ωστόσο, κάποια στιγμή το πάρτι τέλειωσε και άλλη μια φούσκα έσκασε. Κατέρρευσαν οι τράπεζες οι οποίες συμπαρέσυραν ολόκληρη την οικονομία στην καταστροφή. Οι μεγαλύτεροι χρεώστες των τραπεζών ήταν οι επιχειρηματίες ανάπτυξης γης.
Και πάλι κανείς δεν τιμωρήθηκε. Ακόμη και κάποιοι τραπεζίτες που κατηγορήθηκαν, στο τέλος οι δικαστές τους αθώωσαν με γελοίες δικαιολογίες. Το κύκλωμα της άρχουσας τάξης ενεργεί τόσο όσο, για να προστατεύει μόνο τα δικά της παιδιά.
Και σ’ αυτό το κάδρο πάντα ο απλός λαός μένει απ’ έξω.
Προβλέπεται ότι σε μερικά χρόνια θα σκάσει εκ νέου η φούσκα των ακινήτων.
Οι αίτιοι με γεμάτες τις τσέπες θα την κάνουν και πάλι με ελαφρά πηδηματάκια, όσο κυριαρχεί η αστική δημοκρατία. Μέρος της Κύπρου που απέμεινε θα ανήκει σ’ αυτούς και στους ξένους που τους πωλούσαμε διαβατήρια ευκαιρίας για να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία.
Ο κόσμος θα πασκίζει να επιβιώσει φορτωμένος χρέη και η γη της λεμονιάς και της ελιάς, δεν θα ανήκει στους κατοίκους της.
Αλλά αυτοί που τάχθηκαν τάχα να προστατεύσουν τους πολίτες που βρίσκονται; Πως αντιδρούν και πως μεθοδεύουν τις κινήσεις τους, ώστε να γίνουν αποτελεσματικοί και ο απλός πολίτης να αισθανθεί ότι έχει κάποιους να στηριχθεί;
