Με την πολύχρωμη πασαρέλα των υποψηφίων για ανάδειξη μελών του Ευρωκοινοβουλίου να έχει ανοίξει για τα καλά, ξεκίνησαν να ακούγονται διάφορα για την ΕΕ και τις αρχές της. Ακούστηκε παλαιότερα για παράδειγμα από διάφορες πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο, με αφορμή τη στάση των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ απέναντι σε ούτω καλούμενες αριστερές κυβερνήσεις, όπως π.χ. αυτή της Ελλάδας, ότι η σκληρή μνημονιακή λιτότητα δεν συνάδει με τις αρχές της ΕΕ. Ακούγεται επίσης, συχνά – πυκνά από όλα τα κόμματα, το έωλο σύνθημα για λύση του Κυπριακού στη βάση των αρχών της ΕΕ.
Εύλογα λοιπόν μπαίνει το ερώτημα ποια είναι η ΕΕ και ποιες οι αρχές της και αν εξαιρεθεί η πολιτική των μνημονίων, μήπως η ΕΕ ήταν ποτέ δίκαια και φιλολαϊκή; Ποιό είναι το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μπορεί ποτέ αυτό το οικοδόμημα να επιφέρει ισόνομη οικονομική ανάπτυξη και να θέσει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετεξέλιξη και ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα και της ΕΟΚ, ήταν από ανέκαθεν μια άνευ προηγουμένου ανώτερης καπιταλιστικής μορφής προχωρημένη διακρατική ένωση εξυπηρέτησης ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την άνοδο της ΕΣΣΔ και της σοσιαλιστικής κοινότητας, οι ΗΠΑ στο πρόσωπο της ΕΟΚ έβλεπαν τη λύση για κάλυψη των νώτων του δυτικού κόσμου. Το 1947 ο πρόσκοπος της ιδέας Σούμαν, Ζαν Μονέ σημείωνε ότι «η εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν θα σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα εμπόδιζαν την Ευρώπη να γίνει μια ζώνη ύφεσης στο έλεος του κομμουνισμού». Η διακήρυξη του Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών Ρομπέρ Σούμαν στις 9 Μάη του 1950 έλεγε: «Η Ευρώπη πρέπει να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση και μια γαλλογερμανική ένωση είναι ουσιώδης». Έλεγε επίσης ότι «πρέπει να καθοριστεί μια κοινή βάση οικονομικής ανάπτυξης σαν πρώτη φάση…» Αυτά έλεγε μεταξύ άλλων η διακήρυξη Σούμαν για τη γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έτσι με την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ, στο Παρίσι το 1951, υπογράφεται η ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα. Στη δε συνθήκη της Ρώμης το 1957 με την οποία εγκαθιδρύεται η ΕΟΚ, κομβικής σημασίας είναι η θεμελιακή αρχή της κοινής αγοράς που κατοχυρώνει 4 βασικές ελευθερίες. Αυτές είναι η ελεύθερη διακίνηση προσώπων (κατά βάση μισθωτών εργαζομένων), η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων χωρίς δασμούς, η ελεύθερη διακίνηση υπηρεσιών και κεφαλαίων – χαράς ευαγγέλια για τους πολυεθνικούς επιχειρηματικούς ομίλους.
Στη δε συνθήκη των συνθηκών της ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, σύμφωνα με το άρθρο 73β απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός στη διακίνηση κεφαλαίων και σύμφωνα με το άρθρο 102α υιοθετείται η αρχή της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό.
Η ΕΕ και οι περιβόητες αρχές της δεν είναι τίποτα άλλο από την Κοινή Αντιαγροτική Πολιτική εξαθλίωσης των φτωχομεσαίων αγροτών, την ΟΝΕ με τα αυστηρά θεσμικά μέτρα ακρωτηριασμού της κρατικής εθνικής πολιτικής, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, της Μπολόνιας, της Λισσαβόνας, τον Ευρωστρατό των δήθεν ειρηνευτικών επεμβάσεων και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς Eurojust και Frontex.
Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει άλλος νόμος, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη και σε μια τέτοια καπιταλιστική ένωση οι ισχυρότεροι πάντα θα καθορίζουν το μοίρασμα. Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα λόγια περί ισόνομης ανάπτυξης και τα συνθήματα για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών και του ανθρώπου πάνω από τα κέρδη, είναι όπως το κήρυγμα του ιερέα προς τους πλούσιους αστούς για το χριστιανισμό και το μοίρασμα της μισής περιουσίας τους.
